وقتی خانم وزیر برای فرزند ذکور خود که جیسون نام دارد و در مدرسه با یکی از همکلاسان خود درگیر و مورد مواخذه واقع شده درخواست محافظ می‌کند، همسرش به شدت عصبانی شده و علت این حساسیت او را تبعات سفر به ایران می‌خواند. علاوه بر این، در جای دیگر که جیسون در منزل در حال انجام یک بازی شوتر اول شخص است، خانم وزیر به صفحه مانیتور خیره شده و سر و صدای شلیک در ایران در ذهن و گوش او تداعی می‌شود. ناگهان همسرش از راه رسیده، متوجه حال او شده و از جیسون می‌خواهد جهت جلوگیری از آزار ذهنی مادر، از ادامه بازی دست بکشد.

جلوتر، راسل جکسون بدون وقت قبلی وارد اتاق گفتگوی وزارت خارجه می‌شود که میزبان گفتگوی خانم وزیر با گروه خود برای چگونه سخن گفتن در برنامه "رو در روی ملت" جهت ارائه توضیحاتی در مورد وقایع ایران است. او، از مک‌کورد می‌خو‌اهد که به طور خصوصی گفتگو کنند. در این گفتگو، به خانم وزیر که او را "بت" (بخش دوم اسم الیزابت) صدا می‌کند، یادآور می‌شود که قضیه کودتا علیه جمهوری اسلامی، بزرگترین ضربه به ریاست جمهوری آمریکا پس از قضیه واترگیت است و او موظف می‌باشد که با هنرمندی خود برای توضیحات به مردم آماده باشد.

در بسیاری از لحظات قسمت هفدهم، به حادثه ایران تاکید می‌شود. تیم وزارت خارجه به ریاست نادین تالیور دائما با این موضوع در کشش هستند. نهایتا، فشار ناشی از فکر مدام به آن حادثه و بالاخص عذاب وجدان خانم وزیر از کشته شدن جوانی و مشاهده مرگ پدر توسط فرزندش عبدول، او را به بیمارستان می‌کشاند. پس از کش و قوس‌ها، نهایتا مک‌کورد با همراهی و اهتمام همسرش و راسل جکسون، در مقابل دوربین تلویزیون ظاهر شده و در پاسخ به سوالات مجری، از سنگینی غم پسر جوانی و فداکاری پدرش برای نتیجه رسیدن مذاکرات صلح می‌گوید. او در پایان دلیل این حجم از تلاش برای به نتیجه رسیدن مذاکرات را خلق دنیایی امن‌تر برای فرزندان فردا می‌داند.

در قسمت 21، دوباره اشاره‌ای به موضوع ایران می‌شود. ژولیت هامفری –دوست اطلاعاتی خانم وزیر- به شهری در الجزیره پناه برده است. علت اینکه، ژولیت یکی از طراحان ترور وزیر خارجه پیشین آمریکا و یکی از طراحان کودتا علیه جمهوری اسلامی بوده است. رییس جمهور و جکسون، در گفتگو با خانم وزیر بر حذف فیزیکی ژولیت تاکید دارند. چرا که وی امنیت ملی آمریکا را زیر سوال برده و بالاخص که پرزیدنت شیراز –رییس جمهور ایران- تا دو روز دیگر برای امضا نهایی توافقنامه هسته‌ای به آمریکا می‌آید و حمایت از یک جاسوس برانداز ضد ایرانی اصلا به نفع مذاکرات نیست. نهایتا توافق می‌شود که در هماهنگی کامل با دولت الجزیره، ژولیت توسط هواپیمای بدون سرنشین ترور شود. خانم وزیر، علیرغم میل باطنی برای کشتن دوست قدیمی‌اش، با سفیر الجزیره به گفتگو می‌نشیند و سفیر پاسخ مثبت را منوط به پذیرش رییس جمهور الجزیره می‌کند.

در عین حال، ایدن همسر ژولیت از سازمان سیا می‌خواهد که برای بازگرداندان همسرش تلاش کند. سیا، نیز عملکرد وی به خاطر تلاش برای براندازی نظام جمهوری اسلامی و ایجاد مانع بزرگ بر سر مذاکارت صلح را تلویحا با پاسخ منفی محکوم می‌کند. خانم وزیر سرتاسر شب را به رفیق اطلاعاتی‌اش -ژولیت– فکر می‌کند.

در جلسه فردای وزارت خارجه، مسئله سفر قریب‌الوقوع شیراز به آمریکا و سنگسار همزمان مرد همجنس‌بازی به نام ایزد احمدی در اصفهان در همان روز مذاکرات نهایی، مطرح می‌شود. این بدان معناست که –با وجود اینکه ایران از سال 2002 به نوعی مهلت خواسته تا عمل سنگسار دیگر انجام نگیرد- عده‌ای در ایران، با همزمان قرار دادن این نوع اعدام می‌خواهند به آمریکا این پیام را بدهند که گرچه ممکن است رویکرد شیراز و دولت‌اش به طرف صلح متمایل باشد، اما ما همچنان سخت و پابرجا ایستاده‌ایم. از طرف دیگر هم، مدافعین حقوق بشر در روز توافق در مقابل کاخ سفید دست به اعتراض علیه ایران خواهند زد. پس به دستور خانم وزیر قرار می‌شود که از ایران درخواست گردد که سنگسار را به تعویق بیاندازند تا بدین وسیله اعتراض مقابل کاخ سفید در روز موعود شکل نگیرد.

تصویر ایزد احمدی به همراه خانواده

در همین بحبوحه، جلسه‌ای بسیار سری و اضطراری در "اتاق وضعیت" کاخ سفید با حضور تمامی مقامات ارشد امریکا برگزار می‌شود و مشخص می‌گردد که ژولیت همه را با ترفندهای اطلاعاتی فریب داده است. اما تصویری که تیم حاضر گمان می‌کنند از فرودگاه موریتانی از ژولیت گرفته شده است، با توجه به روسری طلایی‌رنگ ژولیت (که فرزندش در جایی گفته بود که مادر معمولا در واشنگتن دوست دارد که روسری طلایی خود را به عنوان زینت به سر کند)، خانم وزیر مشخص می‌کند که او نه در موریتانی که در خود واشنگتن است.

نادین تالیور، طی تماس با دولت تهران مسئله تعویق سنگسار را مطرح می‌کند و در آنسو پاسخ منفی می‌شنود، چرا که شیراز زورش به مخالفینش نمی‌رسد. در این جا، یکی از مشاورین با بیان عبارت "هر که را هر وقت بخواهیم می‌کشیم"، این لقب را به جمهوری اسلامی اتصاف می‌دهد. ( این در حالی است که خود آمریکا با ترور ژولیت در تلاش برای تعبیر همین صفت در مورد خود است).

بالاخره، تیم مشاوره خانم وزیر به این نتیجه می‌رسند که با توجه به پذیرش پسر عموی ایزد احمدی برای پناه دادن وی به آمریکا، و اسیر بودن یک جاسوس اطلاعاتی ایران در اردن، این کشور را تشویق به مبادله جاسوس ایرانی با احمدی کنند.

تماس‌ها برقرار می‌شود و دولت تهران این پیشنهاد نمی‌پذیرد. خانم وزیر می‌گوید فکر می‌‌کردم که آنها جاسوس خود را بخواهند (و برای او ارزش قائل باشند) و مشاور می‌گوید نه به آن اندازه که مرگ احمدی را می‌خواهند. سپس در اظهار نظری بسیار غیرحرفه‌ای (از حیث علم سیاست) به خانم وزیر پیشنهاد می‌داد که به شیراز بگوید در صورت اعدام احمدی، توافق هسته‌ای (بزرگترین توافق صلح تاریخ) انجام نمی‌گیرد. در نهایت، پس از بحث و جدل‌های بسیار بین این دو مبنی بر چرایی توافق با یک حکومت ناقض حقوق بشر، خانم وزیر می‌گوید که ترجیح می‌دهد زندگی احمدی را با توافقی معامله‌ کند که از حمله اتمی به واشنگتن، تل آویو، و نهایتا مرگ میلیون‌ها انسان جلوگیری می‌کند (اوج ایران هراسی). مشاور به او می‌گوید با چنین آدم‌هایی که ارزش‌هایشان به ما نمی‌خورد، دوستی معنایی ندارد و بهترین گزینه جنگ است و خنثی‌کردن آن کودتا اشتباه بود.

در حین اینکه خانم وزیر برای عزیمت به کاخ سفید جهت نهایی کردن توافقات در حرکت است، تماس فوری هندریکس –رییس اف بی آی- به اطلاع او می‌رسد. در این تماس، عنوان می‌شود که ژولیت با برایان کورت‌ول –تک تیرانداز سابق ارتش امریکا که 11 سال پیش در عراق با هم بودند- تماس برقرار کرده است. خانم وزیر به وی احتمال ترور پرزیدنت شیراز را از سوی این کهنه‌ سرباز می‌دهد. کورت‌ول، بر فراز پشت بام متروی روبروی کاخ سفید تلاش به ترور شیراز می‌کند اما سر بزنگاه توسط نیروهای ویژه اف بی آی دستگیر می‌شود.

رییس جمهور ایران نیز بدون حادثه وارد تالار شرقی کاخ سفید می‌شود. مراسم توافق نهایی برگزار، و توافق تاریخی حاصل می‌شود.

سالن توافق نهایی در تالار شرقی کاخ سفید

سخنرانی، امضای توافق نهایی و سپس برخواستن دو رییس جمهور برای دست دادن و اصطلاحا نهایی کردن بزرگترین صلح تاریخ

در آنسو، ژولیت که از طریق تلویزیون، عملیات ترور را ناکام می‌بیند، برای دیدار آخر با فرزندان‌اش به مقابل منزل می‌رود. اما ناگهان با مامورین اف بی آی روبرو شده و طی صحنه‌های دردناک عاطفی (!) - که بی‌شباهت به قهرمان‌پروری رایج در فیلم‌های امریکایی نیست- این جاسوس کودتاچی دستگیر می‌شود.

پایان ژولیت: جاسوس برانداز ایران‌ستیز

در پایان قسمت 21، شاهد عذاب وجدان خانم وزیر هستیم که قرار است شخصا از ژولیت بازجویی کند. او به روانشناس خود این مسئله را مطرح می‌کند که به زعم او توافق با ایران، بهترین گزینه ممکن بود اما اگر در حین بازجویی از دوست‌اش، به او مسجل شود که ایرانی‌ها قابل اعتماد نیستند، چه بکند؟ و در آخر می‌خواهد بداند که آیا این توافق که برایش بسیاری از دوستان نزدیک وی کشته شدند، آیا یک اشتباه بزرگ خواهد بود؟

در قسمت پایانی فصل اول (قسمت 22) به تبعات فکری توافقات صلح با ایران پرداخته می‌شود. در طی بازجویی ژولیت، او به خانم وزیر لقب "معمار صلح با ایران" را داده و او را به این متهم می‌کند که با آزادسازی ایران برای پر کردن انبار تسلیحات اتمی خود، جهان را به مکانی خطرناک بدل کرده است.

صبح روز بعد، با جنجالی که سناتور ریموند کراترز بر سر مسائل اخیر مربوط به ایران به پا کرده، آغاز می‌گردد. او احضاریه‌ای مبنی بر حضور خانم وزیر در مقابل کمیته تحقیقات سنا برای پاره‌ای از توضیحات در شفاف‌سازی علت کودتا در ایران را به وی تسلیم می‌کند. در همان روز، راسل جکسون با حضور در دفتر وی، به او از مصونیت سیاسی برای مصون ماندن از شرکت در آن جلسه خبر می‌دهد. اما دوباره مشکل دیگری به وجود می‌آید. الیزابت مک‌کورد یا همان خانم وزیر، به جرم انتقال اطلاعات طبقه‌بندی شده به همسرش در رابطه با قتل وینست مارش در مقابل کمیته تحقیق حاضر شده و در آستانه محکومیت به حبس قرار می‌گیرد.

سناتور کراترز پس از تسلیم احضاریه

در پایان، ژولیت در اعترافاتش سخن از هماهنگی خود با اندرو مانزی برای ترور وینست مارش در دوبی –که از انجام کودتا در ایران پشیمان شده بود و از نظر این دو یک تهدید به حساب می‌آمد- و جورج پیترز –یکی از مامورین سیا که از برنامه کودتا خبر داشت- به میان می‌آورد و بدین ترتیب احتمالا روزنه‌ امید جهت نجات از حبس برای خانم وزیر باز می‌شود.

"اسلام" و "تروریسم" در رسانه‌های آمریکایی، معادل یک‌دیگر تعریف می‌شوند

در آمریکا، ارتباط مستقیمی میان سیاست و فیلم‌های هالیوودی وجود دارد. این دو یک‌دیگر را تقویت می‌کنند. سیاست‌های دولت، تصاویر افسانه‌ای را تثبیت می‌کند و این تصاویر هم به تدوین سیاست‌های هم‌جهت کمک می‌کنند.از اوایل دهه 1900، زمانی که "ادیسون" در آمریکا و "پاتی" در فرانسه فیلم می‌ساختند، یک داستان سنتی در این صنعت وجود داشته است: مسلمانان در سرزمینی مرموز زندگی می‌کنند که ویژگی‌اش زمین‌های سخت، آبادی‌های استوایی، جن، قالیچه‌های پرنده، باندهای سرقت و سلطان‌های رو به افول است.

ادیسون سال 1897 برای ثبت پروانه کینتوسکوپ (جنبش‌نما و به نوعی پدربزرگ فیلم‌های متحرک امروزی) خود، فیلم کوتاهی ساخت که در آن زنان عرب، با لباس‌های جذاب، می‌رقصند تا عده‌ای از مردان را راضی کنند. بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم بود که تصویر مسلمان‌ها در رسانه‌های آمریکایی تغییر کرد. سه عامل روی این تغییر، تأثیرگذار بودند: درگیری اسرائیل و فلسطین که آمریکا در آن صراحتاً از اسرائیل دفاع می‌کرد، تحریم‌های نفتی اعراب در دهه 1970 که موجب افزایش قیمت نفت و عصبانیت آمریکایی‌ها شد، و انقلاب اسلامی ایران که موجب افزایش تنش‌ها میان اسلام و آمریکا شد.

این سه باعث شد جهان اسلام و خاورمیانه وارد اتاق‌های نشیمن آمریکایی‌ها شود و از طرف دیگر، موجب شد تا تصویرسازی فیلم‌ها از مسلمان‌ها سمت و سوی دیگری بگیرد. افزایش اسلام‌هراسی، موجب شد تا رسانه‌ها هم اخبار مربوط به مسلمان‌ها را به گونه‌ای جهت‌دار منعکس کنند. اگرچه برخی، پوشش‌های طراحی‌شده خبری را با هدف مقابله با اسلام‌هراسی افشا کردند، اما اکثر پوشش‌های خبری درباره مسلمان‌ها به شکل گرفتن یک کلیشه ضداسلامی منجر شدند.

انقلاب اسلامی ایران از دلایل مطرح شدن مسئله اسلام و خاورمیانه میان مردم آمریکا بود

"پاریس مارکس"از فعالان آمریکایی حوزه رسانه در این خصوص می‌گوید: "اخیراً اظهارات ضداسلامی زیادی در رسانه‌ها مطرح می‌شود و من می‌خواهم به برخی از آن‌ها بپردازم، به ویژه آن‌هایی که توسط "بیل مار" مطرح شده است، کسی که من قبلاً او را بسیار قبول داشتم. این شخص اظهارات نفرت‌آوری درباره اسلام و مسلمان‌ها داشته است؛ اظهاراتی که هیچ ارتباطی هم با واقعیت ندارند. "مار" دقیقاً به همان شخصیت‌هایی تبدیل شده که آن‌ها را تمسخر می‌کند. در استودیویش زیر کولر می‌نشیند و کارشناسانی را دعوت می‌کند که به او دقیقاً همان حرف‌هایی را می‌زنند که می‌خواهد بشنود. همان رسانه‌هایی را هم رصد می‌کند که مانند خودش علیه مسلمان‌ها تعصب دارند."

صنعت سرگرمی به طور کلی و هالیوود به طور خاص، هم از همین روند تبعیت می‌کنند. در بسیاری از فیلم‌های هالیوودی، عبارت "الله اکبر" به تروریست‌هایی نسبت داده می‌شود که در آستانه منفجر کردن خود در میان مردم هستند. یکی از عواملی که می‌تواند در تعصب ضداسلامی هالیوود تأثیر بگذارد، "دیده شدن" است. مسلمان‌ها در فیلم‌ها و مباحث مربوط به تروریسم به شکل بارزی نشان داده می‌شوند، در حالی‌که در زندگی عادی به روایت هالیوود اثری از آن‌ها نمی‌بینید. در اکثر فیلم‌های هالیوودی مسلمان‌ها را انسان‌های عادی نمی‌بینید.

"آرزو مرالی"عضو "کمیسیون حقوق بشر اسلامی"در خصوص شیوه تصویرسازی هالیوود از مسلمانان توضیح می‌دهد: "مسلمان‌ها مانند اقلیت‌های دیگر به خصوص سیاه‌پوست‌ها، رنگین‌پوست‌ها و حتی زنان، در فیلم‌های هالیوودی بسیار بد نشان داده می‌شوند. عموماً خشونت‌طلب و دارای ارزش‌های فرهنگی معرفی می‌شوند که ضدغربی هستند. زنان هم در این فیلم‌ها اغلب شخصیتی پس‌زمینه‌ای دارند، مگر وقتی که قربانی خشونت و تسلط مردها روی آن‌ها می‌شوند. وقتی هم که زنان در نقش‌های فعال حضور پیدا می‌کنند، اغلب تروریست هستند. مانند فیلم‌های "استیون سیگال" که در بسیاری از آن‌ها می‌بینیم زنان چچنی، تروریست هستند. هیچ وقت توصیف دقیقی از اقلیت‌ها در هالیوود ارائه نمی‌شود."

هالیوود اسلام و مسلمان‌ها را با تکنیک "معرفی کلیشه‌ای"بدنام می‌کند

مرالی ادامه می‌دهد: "این مسئله منحصر به مسلمان‌ها هم نیست، بلکه گروه‌های دیگر را هم شامل می‌شود، از لاتینوها گرفته تا روس‌ها و غیره. نتیجه کلی، این شیوه توصیف، ناانسان معرفی کردن بخشی از مردم است. وقتی یک ایدئولوژی این چنینی در افراد جامعه نهادینه شد، مردم زندگی آن عده خاص را پایین‌تر از زندگی قشر عادی جامعه می‌دانند، قشری که قهرمان، دارای احساسات و ارزش‌مدار معرفی می‌شوند یعنی عمدتاً نژاد سفیدپوست و اروپایی."

رایج‌ترین حالت معرفی مسلمان‌ها در هالیوود، معرفی آن‌ها به عنوان شورشیان افراطی است که جنگ مقدس یا همان "جهاد" علیه غرب را واجب می‌دانند. بنابراین،خشونت بخش غیرقابل تفکیکی از مسلمان بودن معرفی می‌شود. نمونه‌ای از این شکل تصویرسازی، شخصیت "سعید جراح"در سریال "گمشدگان" شبکه ای‌بی‌سی است. جراح به عنوان تنها شخصیت اصلی مسلمان در این سریال، قبلاً برای گارد جمهوری‌خواه عراق کار می‌کرده و بارها در حال شکنجه و اعتراف گرفتن از زندانیان نشان داده می‌شود. با این حال تمام تلاش تهیه‌کنندگان این بوده که نشان دهند، او اکنون به یک جوخه مبارزه با تروریسم پیوسته و بنابراین خودش دیگر تروریست نیست. این در حالی است که اقدامات او ذاتاً خشونت‌آمیز نشان داده می‌شود.

جراح حتی برای دریافت اطلاعات از افراد دیگری که همراه او گیر افتاده‌اند هم از شکنجه استفاده می‌کند. طی شش فصل این سریال، همین تم‌های ضداسلامی بارها و بارها تکرار می‌شود. حتی خود او هم هویتش را در قسمتی از سریال این‌گونه معرفی می‌کند: "نام من سعید جراح است... من یک شکنجه‌گر هستم."

شخصیت "سعید جراح"در سریال "گمشده LOST" نمونه یک مسلمان خشونت‌طلب است

در هالیوود، مسلمان‌ها اگر تروریست و خشونت‌طلب هم نباشند، دست‌کم وحشی و غیرمتمدن هستند. بسیاری از آمریکایی‌هایی که امروز بزرگسال محسوب می‌شوند، مطمئناً سال 1992 فیلم پرفروش و مشهور "علاءالدین" محصول دیزنی را دیده‌اند. در همان دقیقه اول از این فیلم، این ترانه در معرفی علاءالدین خوانده می‌شود: "من از سرزمینی می‌آیم، از مکانی دور؛ جایی که شترهای کاروان راه می‌روند. جایی که اگر از چهره‌ات خوششان نیاید، گوشت را می‌برند؛ این وحشی‌گری است، اما خب خانه من است."این شعر را بعد از اعتراض فعالان حقوق اقلیت‌ها، برای نسخه‌های نمایش خانگی تغییر دادند. با این حال، این فیلم که میلیون‌ها کودک در سراسر دنیا آن‌ها تماشا کردند، یکی از بزرگ‌ترین دستاوردها و موفقیت‌های دیزنی محسوب می‌شود.

آرزو مرالی با اشاره به این‌که اغلب توجهی نمی‌شود که تصویرسازی و ذهنیت‌سازی در هالیوود، از چه سنین پایینی آغاز می‌شود، تصریح می‌کند: "رایج‌ترین برند در این زمینه مسلماً دیزنی است که سابقه طولانی در تولید فیلم‌های هدف‌دار و ضداسلامی و ضد سایر اقشار و اقلیت‌ها دارد. ما باید بتوانیم فرهنگ فرزندان خود را بسازیم و نگذاریم صرفاً تحت تأثیر هالیوود و فیلم‌های آن بزرگ شوند. علاءالدین تنها نمونه‌ای از فیلم‌های هالیوود است که با شعری درباره وحشی بودن اعراب آغاز می‌شود. در این فیلم، شخصیت‌های خوب، لهجه آمریکایی و چهره‌ای کاملاً اروپایی دارند. شخصیت‌های بد لهجه خاورمیانه‌ای دارند و حتی شکل نقاشی‌شده آن‌ها هم مختل است."

سریال "میهن" داستان "نیک برودی" را روایت می‌کند؛ یک سرباز نیروی دریایی آمریکا که توسط تروریست‌های رده بالای القاعده که اتفاقاً فلسطینی است، اسیر می‌شود. برودی که تحت شکنجه‌های شدید قرار می‌گیرد، نهایتاً مسلمان می‌شود و در نتیجه تروریست. همه شخصیت‌های عرب و مسلمان در این سریال، هر چه‌قدر هم که موفق و برجسته باشند، باز هم به نوعی با شبکه جهانی تروریسم در ارتباط هستند. داستان این سریال هم شبیه به سریال 24 است که در دوران ریاست‌جمهوری جورج بوش پخش شد و موضوع آن توطئه تروریسم بین‌المللی برای نابودی آمریکا بود.

"نیک برودی" در سریال "میهن" با اسلام آوردن، تروریست هم می‌شود

در این فیلم، یکی از شخصیت‌های اصلی، زنی باهوش و پیچیده است و به جای مشت، از مغزش استفاده می‌کند. سریال "میهن" به مخاطبان القا می‌کند که بی‌شک در کنار عدالت‌خواهی و شستشوی مغزی، صرف مسلمان بودن است که یک نفر را خطرناک می‌کند.برودی هم به عنوان شخصیت اصلی، گاهی می‌تواند تروریسم را از وجود خود خارج کند و بر خلاف آن تصمیم بگیرد، اما هیچ چیز نمی‌تواند مسلمان بودن او را از بین ببرد.

آرزو مرالی در توضیح مدل "نفرت تسلط" در زمینه روابط میان‌فرهنگی که پروفسور"سعیدرضا عاملی"استاد دانشگاه تهران آن را مطرح کرده، می‌گوید: "روایت‌های مسلط در جامعه، نفرت را ترویج می‌کنند. در خصوص مسلمان‌ها در غرب این فضای نفرت توسط هالیوود، قوانین، سیاست‌گذاری‌ها، آموزش و پروش و رسانه‌ها ایجاد می‌شود. در صنعت سرگرمی، این معرفی مسلمان‌ها به عنوان افرادی که کم‌تر انسان هستند و عقاید خاص مذهبی دارند، فریاد می‌زنند "الله اکبر"، و همین‌طور معرفی ایرانی‌ها، پاکستانی‌ها و غیره با روش‌های کلیشه‌ای تقریباً از زمانی که صنعت فیلم ایجاد شد، وجود داشته است؛ اگر نگوییم هم‌زمان با ایجاد صنعت فیلم بوده است."

وی ادامه می‌دهد: "آن‌چه اکنون اتفاق افتاده این است که از تصویرسازی به عنوان "کم‌تر انسان"عبور کرده‌ایم و به جای آن‌که نشان دهیم یک نفر در انتهای فیلم می‌میرد و همه از مردن او خوشحال می‌شوند، اکنون فرهنگ خشونت علیه یک قشر خاص را ترویج می‌کنیم. شاید وقتی فیلم "تک‌تیرانداز آمریکایی"عرضه شد، کسی نمی‌گفت هدف فیلم‌سازها تشویق مردم به کشتن مسلمان‌ها باشد، اما اکنون می‌بینیم که بعد از عرضه این فیلم، دست‌کم در آمریکا و کانادا مواردی گزارش شد که مردم در خیابان‌ها به مسلمانان شلیک می‌کردند و دقیقاً مانند یک تک‌تیرانداز، مسلمان‌ها را اعدام می‌کردند. تک‌تیرانداز آمریکایی نبود که این اقدامات را آغاز کرد، بلکه ده‌ها سال زمینه‌سازی و معرفی مسلمان‌ها به عنوان غیرانسان این پروژه را کلید زد؛ پروژه‌ای که اکنون وارد مرحله جدید و بسیار خطرناکی شده است."

مسلمان‌ها و اعراب در فیلم‌های هالیوودی، خشونت‌طلب و تروریست معرفی می‌شوند

امروزه افرادی که برای سرگرمی به تماشای فیلم روی می‌آورند، با تصویری که از مسلمانان در هالیوود ارائه می‌شود به خوبی آشنا هستند. این دیدگاه‌های خصمانه که با حرفه‌ای‌ترین روش‌های صوتی و تصویری به مخاطب القا می‌شوند، در معرفی مسلمان‌ها به عنوان موجوداتی کوتاه‌فکر و خطرناک به هیچ سند تاریخی، جغرافیایی، سیاسی و یا حتی جمعیت‌شناسانه‌ای نیاز ندارند.

"مسعود شجره"عضو کمیسیون حقوق بشر اسلامی در این‌باره توضیح می‌دهد: "واقعیت این است که شرایط دارد از این هم بدتر می‌شود. این سیاست متحد کردن و دادن هویت قوی به اکثریت مردم از طریق هدف قرار دادن اقلیت، دقیقاً کاری است که آدولف هیتلر و نازی‌ها انجام دادند. این سیاست قطعاً نتیجه معکوس خواهد داد و ضرر آن را نه تنها اقلیتی که هدف قرار گرفته، بلکه کل جامعه خواهد دید." "ابراهیم هوپر" عضو شورای روابط آمریکا-اسلام نیز می‌گوید: "حتی بعد از 11 سپتامبر هم به اندازه امروز، شاهد اسلام‌هراسی و ضدیت با اسلام در رسانه‌های جمعی و جوامع غربی نبوده‌ایم."

در اغلب فیلم‌های هالیوودی، شخصیت‌های مسلمان، با وحشی‌گری، خشونت، تهدید سیاسی، تهاجم، نفرت، تعصب، افراط‌گرایی مذهبی، ملی‌گرایی، سرکوب زنان، فقر و بی‌عزتی معرفی می‌شوند. در این فیلم‌ها هیچ خبری از انسانیت یا احساسات انسانی در جوامع مسلمان نیست. "شیمون پرز" رئیس رژیم صهیونیستی در یکی از استودیوهای پویانمایی شرکت مشهور "دریم‌ورکس" به مخاطبین صنعت سینما و تلویزیون گفت که ارتباط حیاتی میان هالیوود و آموزش و پرورش نباید نادیده گرفته شود: "کودکان حرف بازیگرها را بیش‌تر از سیاستمدارها باور می‌کنند. شاید شما [مدیران استودیوهای پویانمایی] فکر کنید که شغل شما این است، اما کودکان احساس می‌کنند،"وظیفه" شماست؛ شما برای آن‌ها آرزو، امید، یک دنیای ناشناخته و یک قول به ارمغان می‌آورید."

"شیمون پرز" در استودیوی شرکت مشهور "دریم‌ورکس" سخنرانی می‌کند

همین جمله برای درک این مسئله کافی است که چرا سرمایه‌گذاران عمده هالیوود و به ویژه صهیونیست‌هایی که مالک کمپانی‌های بزرگ پویانمایی هستند، این همه در این صنعت سرمایه‌گذاری می‌کنند. تا به امروز ده‌ها محصول ضداسلامی در هالیوود ساخته شده تا ذهن کودکان آمریکایی را از همان ابتدا برای پیوستن به رویه ضداسلامی در جامعه آماده کنند.

در پویانمایی "علی‌بابا در حصر"، علی‌بابا که با عبارت "سگ وحشی بیابان" به عنوان ضدقهرمان کارتون معرفی می‌شود، یک مسلمان دزد است که 40 دزد خشن مانند خودش او را همراهی می‌کنند. در این فیلم، علی‌بابا و 40 دزد به قلعه‌ای حمله می‌کنند که یک خوک به نام "پورکی" از آن مراقبت می‌کند. قبل از این حمله، پورکی نامه‌ای با عنوان "اعترافات یک جاسوس نفرت‌انگیز" دریافت می‌کند که در آن نوشته شده: "پورکی عزیز، علی‌بابا و دستیارهای کثیفش قصد دارند به قلعه بیابان حمله کنند. بهتر است مراقب آن‌ها باشی."

خارج از دنیای پویانمایی نیز حمله بسیار گسترده‌ای علیه اسلام در جریان است. فیلم "سی دقیقه بامداد" را شاید بتوان اسلام‌هراسانه‌ترین فیلم هالیوود نامید. این فیلم، داستان شکار و دستگیری اسامه بن‌لادن رهبر سابق القاعده را روایت می‌کند. مسلمانان در "سی دقیقه بامداد"، ماهیتاً شرور و تروریست نشان داده می‌شوند که هدفشان نابودی آمریکا و مخفی کردن بن‌لادن است. البته پایان کار همیشه این است که سربازان میهن‌پرست آمریکایی با شکنجه مسلمان‌ها، آن‌ها را مقهور خود می‌کنند. دو نتیجه در پی فیلم‌هایی مانند "سی دقیقه بامداد" حاصل می‌شود: اولاً این‌که خطر تروریسم بزرگ‌نمایی و راه‌حل شکنجه برای برخورد با این خطر توجیه می‌شود، و دوماً این‌که افکار عمومی نسبت به اسلام و اعراب به گونه‌ای که دولت می‌خواهد، شکل می‌گیرد.

هالیوود، شکنجه را برای برخورد با تروریسم مسلمانان، لازم و حتی قابل تقدیر نشان می‌دهد

شاید مهم‌ترین برداشتی که از این فیلم می‌توان داشت درک این مطلب است که اسلام‌هراسی تا چه اندازه در جامعه آمریکا نهادینه شده است و هالیوود در این میان چه نقش بزرگی دارد. در چارچوب این تبلیغات، نفرت از مسلمانان، شکنجه و عملیات نیروهای آمریکایی در حمله به مخفی‌گاه بن‌لادن و کشتن هر جنبنده‌ای که سر راهشان است، نه تنها بجا و لازم است، بلکه ارزش تقدیر نیز دارد.

فیلم "پرواز 93" داستان هواپیمای "یونایتد 93" در 11 سپتامبر به دست عده‌ای از جوانان مسلمان ربوده می‌شود تا کاخ سفید را با آن نابود کنند. فیلم با صحنه‌های دعا و قرآن خواندن این جوانان در حالی شروع می‌شود که خود را به تجهیزات عملیات تروریستی مجهز می‌کنند. در صحنه‌ای از فیلم، تروریست‌ها بدون هیچ مقدمه‌ای بلند می‌شود و "الله اکبر" گویان به کابین خلبان حمله می‌کند. همچنین در حالی که صحبت از کشتن زنی است که او را به گروگان گرفته‌اند، این جملات گفته می‌شود: "به نام خدا. خداوندا من خودم را تسلیم تو کرده‌ام. ایمانم را به تو داده‌ام. به تو توکل کرده‌ام. این همان تصویری است که هالیوود می‌خواهد از مسلمان‌ها نشان دهد: افرادی خشن و بی‌منطق که برای رسیدن به هدف خود هر کاری از جمله کشتن افراد بی‌گناه را انجام می‌دهند. نهایتاً هم میهن‌پرستان آمریکایی اجازه رسیدن مسلمان‌ها به اهدافشان را از نمی‌دهند.

حتی بچه‌های مسلمان هم هدف پروپاگاندای هالیوود هستند. در فیلم "بابل"، یک توریست زن آمریکایی که نقش او را "کیت بلانشت"بازی می‌کند، توسط گلوله‌ای که دو پسربچه مسلمان به شکل تفریحی به سوی خودروی تور شلیک می‌کنند، زخمی می‌شود. وی که به شدت آسیب‌دیده است مجبور می‌شود همراه با همسرش، به بازیگری "براد پیت"نیمی از یک روز را در روستایی با شرایط به شدت بدی بگذارند. "یوسف" پسربچه‌ای که این گلوله را شلیک می‌کند، در فیلم نه یک پسر بد، بلکه صرفاً مسلمانی توصیف می‌شود که از بچگی علاقه به اسلحه داشته است.

تیری که یک نوجوان مسلمان، تمرینی شلیک می‌کند، به یک توریست آمریکایی می‌خورد

فیلم "دستورات عملیات" پا را از بابل هم فراتر می‌گذارد. این فیلم داستان نیروهای آمریکایی است که برای تخلیه سفارت آمریکا در یمن اعزام شده‌اند. ماجرا وقتی آغاز می‌شود که مردم به سفارت آمریکا حمله‌ور می‌شوند و در جریان این حادثه، سربازان آمریکایی به مردم حمله می‌کنند و صدها شهروند یمنی را می‌کشند. پس از این حادثه، یک محقق آمریکایی که نقش او را "تامی لی جونز" بازی می‌کند، به یمن اعزام می‌شود تا ببیند موضوع چه بوده و چرا سربازان آمریکایی مجبور به قتل‌عام شهروندان بی‌گناه یمنی شده‌اند.

وی طی تحقیقات خود، به خانه دختربچه‌ای می‌رود که از قربانیان حادثه سفارت است. ناگهان نوار کاستی به چشم جونز می‌خورد که همه داستان را تغییر می‌دهد. بعداً معلوم می‌شود اول مردم یمن بوده‌اند که به طرف سربازان آمریکایی شلیک کرده‌اند. در یکی از صحنه‌های تکان‌دهنده فیلم، همان دختربچه‌ای که در ابتدا معصوم و بی‌گناه نشان می‌داد، به شیطانی تبدیل می‌شود که لیاقتش همان اتفاقی است که برایش افتاده است. فیلم نشان می‌دهد که این دختر یمنی هم با سایر تروریست‌ها فرقی ندارد و مسلمان‌ها هر چه‌قدر هم که معصوم به نظر برسند، اما نباید فریبشان را خورد.

همین نوع تبلیغات و فریب افکار عمومی و به خصوص جوانان موجب شد تا رهبر جمهوری اسلامی ایران نامه‌ای خطاب به جوانان اروپا و آمریکای شمالی بنویسد و آن‌ها را دعوت به خواندن قرآن و آشنایی بدون واسطه با تعالیم اسلام نماید: "من شما جوانان را مخاطب خود قرار می‌دهم؛ نه به این علت که پدران و مادران شما را ندیده می‌انگارم، بلکه به این سبب که آینده ملت و سرزمین‌تان را در دستان شما می‌بینم و نیز حس حقیقت‌جویی را در قلب‌های شما زنده‌تر و هوشیارتر می‌یابم. همچنین در این نوشته به سیاستمداران و دولت‌مردان شما خطاب نمیکنم، چون معتقدم که آنان آگاهانه راه سیاست را از مسیر صداقت و درستی جدا کرده‌اند.

سرنوشت این دختربچه مسلمان یمنی، نتیجه اسلحه کشیدن او علیه سربازان آمریکایی بود

"سخن من با شما درباره اسلام است و به طور خاص، درباره تصویر و چهره‌ای که از اسلام به شما ارائه می‌گردد. از دو دهه پیش به این سو (یعنی تقریباً پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی) تلاش‌های زیادی صورت گرفته است تا این دین بزرگ، در جایگاه دشمنی ترسناک نشانده شود. تحریک احساس رعب و نفرت و بهره‌گیری از آن، متأسفانه سابقه‌ای طولانی در تاریخ سیاسی غرب دارد. من در این‌جا نمی‌خواهم به "هراس‌های" گوناگونی که تاکنون به ملت‌های غربی القاء شده است، بپردازم. شما خود با مروری کوتاه بر مطالعات انتقادی اخیر پیرامون تاریخ، می‌بینید که در تاریخ‌نگاری‌های جدید، رفتارهای غیر صادقانه و مزورانه دولت‌های غربی با دیگر ملت‌ها و فرهنگ‌های جهان نکوهش شده است. تاریخ اروپا و آمریکا از برده‌داری شرمسار است، از دوره استعمار سرافکنده است، از ستم بر رنگین‌پوستان و غیر مسیحیان خجل است؛ محققین و مورخین شما از خون‌ریزی‌هایی که به نام مذهب بین کاتولیک و پروتستان و یا به اسم ملیت و قومیت در جنگهای اول و دوم جهانی صورت گرفته، عمیقاً ابراز سرافکندگی می‌کنند.

"این به‌خودی‌خود جای تحسین دارد و هدف من نیز از بازگو کردن بخشی از این فهرست بلند، سرزنش تاریخ نیست، بلکه از شما می‌خواهم از روشنفکران خود بپرسید چرا وجدان عمومی در غرب باید همیشه با تأخیری چند ده ساله و گاهی چند صد ساله بیدار و آگاه شود؟ چرا بازنگری در وجدان جمعی، باید معطوف به گذشته‌های دور باشد نه مسائل روز؟ چرا در موضوع مهمی همچون شیوه برخورد با فرهنگ و اندیشه اسلامی، از شکل‌گیری آگاهی عمومی جلوگیری می‌شود؟

"شما بخوبی می‌دانید که تحقیر و ایجاد نفرت و ترس موهوم از "دیگری"، زمینه مشترک تمام آن سودجویی‌های ستمگرانه بوده است. اکنون من می‌خواهم از خود بپرسید که چرا سیاست قدیمی هراس‌افکنی و نفرت‌پراکنی، این‌بار با شدتی بی‌سابقه، اسلام و مسلمانان را هدف گرفته است؟ چرا ساختار قدرت در جهان امروز مایل است تفکر اسلامی در حاشیه و انفعال قرار گیرد؟ مگر چه معانی و ارزش‌هایی در اسلام، مزاحم برنامه قدرت‌های بزرگ است و چه منافعی در سایه تصویرسازی غلط از اسلام، تأمین می‌گردد؟ پس خواسته اول من این است که درباره انگیزه‌های این سیاه‌نمایی گسترده علیه اسلام پرسش و کاوش کنید.

پروپاگاندای غرب علیه اسلام موجب شد تا رهبر ایران نامه‌ای خطاب به جوانان غربی بنویسد

"خواسته دوم من این است که در واکنش به سیل پیش‌داوری‌ها و تبلیغات منفی، سعی کنید شناختی مستقیم و بی‌واسطه از این دین به دست آورید. منطق سلیم اقتضاء می‌کند که لااقل بدانید آن‌چه شما را از آن می‌گریزانند و می‌ترسانند، چیست و چه ماهیتی دارد. من اصرار نمی‌کنم که برداشت من یا هر تلقی دیگری از اسلام را بپذیرید بلکه می‌گویم اجازه ندهید این واقعیت پویا و اثرگذار در دنیای امروز، با اغراض و اهداف آلوده به شما شناسانده شود. اجازه ندهید ریاکارانه، تروریست‌های تحت استخدام خود را به عنوان نمایندگان اسلام به شما معرفی کنند. اسلام را از طریق منابع اصیل و مآخذ دست اول آن بشناسید. با اسلام از طریق قرآن و زندگی پیامبر بزرگ آن (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلم) آشنا شوید. من در این‌جا مایلم بپرسم آیا تاکنون خود مستقیماً به قرآن مسلمانان مراجعه کرده‌اید؟ آیا تعالیم پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و آموزه‌های انسانی و اخلاقی او را مطالعه کرده‌اید؟ آیا تاکنون به جز رسانه‌ها، پیام اسلام را از منبع دیگری دریافت کرده‌اید؟ آیا هرگز از خود پرسیده‌اید که همین اسلام، چگونه و بر مبنای چه ارزش‌هایی طی قرون متمادی، بزرگ‌ترین تمدن علمی و فکری جهان را پرورش داد و برترین دانشمندان و متفکران را تربیت کرد؟

"من از شما می‌خواهم اجازه ندهید با چهره‌پردازی‌های موهن و سخیف، بین شما و واقعیت، سد عاطفی و احساسی ایجاد کنند و امکان داوری بی‌طرفانه را از شما سلب کنند. امروز که ابزارهای ارتباطاتی، مرزهای جغرافیایی را شکسته است، اجازه ندهید شما را در مرزهای ساختگی و ذهنی محصور کنند. اگر چه هیچکس به صورت فردی نمی‌تواند شکاف‌های ایجاد شده را پر کند، اما هر یک از شما میتواندد به قصد روشنگری خود و محیط پیرامونش، پلی از اندیشه و انصاف بر روی آن شکاف‌ها بسازد. این چالش از پیش طراحی شده بین اسلام و شما جوانان، اگر چه ناگوار است اما می‌تواند پرسش‌های جدیدی را در ذهن کنجکاو و جستجوگر شما ایجاد کند. تلاش در جهت یافتن پاسخ این پرسش‌ها، فرصت مغتنمی را برای کشف حقیقت‌های نو پیش روی شما قرار می‌دهد. بنابراین، این فرصت را برای فهم صحیح و درک بدون پیش‌داوری از اسلام از دست ندهید تا شاید به یمن مسئولیت‌پذیری شما در قبال حقیقت، آیندگان این برهه از تاریخ تعامل غرب با اسلام را با آزردگی کم‌تر و وجدانی آسوده‌تر به نگارش درآورند.

آیین انحرافی و خرافی کابالا، از یهودیت نشأت گرفته است

ده‌ها فیلسوف، جامعه‌شناس، روان‌شناس و اقتصاددان آموزش‌دیده، معین شده‌اند تا با قابلیت‌های فرهنگی، هنری، سیاسی و فلسفی خود، کابالا و آموزه‌های منحرف آن را در خدمت صهیونیسم ترویج کنند. مغزهای متفکر در این زمینه، برای جذب جوانان از الگوهای تأثیرگذار مانند بازیگران، هنرمندان، ورزش‌کاران استفاده می‌کنند. در این میان، هیچ ابزاری به اندازه هالیوود نمی‌تواند بر الگوهای فکری و رفتاری مردم جامعه تأثیر بگذارد. در این گزارش ارتباط میان هالیوود و کابالا و به ویژه علاقه شدید هالیوود به تبلیغ برای این آیین انحرافی را بررسی می‌کنیم.

بسیاری از مردم، ممکن است حتی ندانند کابالا چیست، اما می‌دانند که به ستاره‌های سینمای هالیوود مربوط می‌شود. از "مدونا" گرفته تا "دمی مور" و از "اشتون کوچر" گرفته تا "بریتنی اسپیرز" و "لینزی لوهان" و "پاریس هیلتون" که بندهای قرمز دور دست خود می‌بندند. برای آن دسته از مردم باید توضیح بدهیم که "کابالا" واژه‌ای باستانی است که به نوعی صوفی‌گری سری اشاره می‌کند. این نوع صوفی‌گری اصالتاً از یهودیت گرفته شده است.

خاخام‌های یهودی مدعی بودند که آیین کابالا شامل یک سری برداشت‌های عرفانی است که از طرف خداوند و پیامبرانش نازل شده‌اند. همچنین می‌گویند آن‌چه در کابالا وجود دارد، ایدئولوژی‌هایی است که پیامبران و محققین یهودی داشته‌اند و درک کامل آن‌ها به الهامات رفیع مذهبی و معنوی نیازمند است. خاخام‌های مدرن یهودیت هم سعی دارند بر اساس همین نظریات، این دکترین عصر جدید را توجیه کنند. به عبارت دیگر، آنان می‌گویند آیین کابالا قرن‌ها به صورت مخفیانه حفظ شده است و تنها به این دلیل علنی نشده که افکار مردم هنوز برای آن آماده نبوده است.

کابالیست‌ها در حال بالا و پایین پریدن به عنوان بخشی از آیین‌شان هستند

ادعای دیگر خاخام‌های پیرو کابالا این است که پیامبران دیگر نظیر حضرت عیسی هم عمیقاً در درون خود به این آیین معتقد بوده‌اند، اما به خاطر شرایط اجتماعی، اعتقادات خود را بروز نداده‌اند. از این حرف برای گرفتن تأییدیه از مسیحیان و هدف قرار دادن آن‌ها به کار گرفته شده است. باید اعتراف کرد که یهودی‌ها تا به امروز موفق شده‌اند کابالا را بخشی از مسیحیت هم نشان دهند.

گفته می‌شود کابالا در کنار "فراماسونری" زیرساخت یک مکتب گسترده فکری را می‌سازد که شامل آموزه‌های فرهنگی، اجتماعی‌، سیاسی و حتی مذهبی است. هدف این ایدئولوژی هم جلب خواص دنیا به این فرقه خلاقانه است تا پدیده صهیونیسم تقویت گردد و پیروان آن بیش‌تر شوند.

بنا به آموزه‌های کابالا، یهودی‌ها یک رژیم اسرائیلی در ارض موعود تشکیل خواهند داد؛ کشوری که پایتختش اورشلیم یا بیت‌المقدس است. همچنین مردم بسیاری به این سرزمین کوچ خواهند کرد تا به یهودی‌ها خدمت کنند. "یاکوف ویس" خاخام یهودی معتقد است: "اسرائیل هیچ ارتباطی به کابالا ندارد، به این دلیل که بنیان‌گذاران اسرائیل هیچ اعتقادی به خداوند و خلقت ندارند. حتی افراد مذهبی هم که از اسرائیل حمایت می‌کنند، درباره کابالا هیچ چیزی نمی‌دانند. علت این‌که قوم من فکر می‌کنند اسرائیل و کابالا به هم ارتباط دارند، این است که اسرائیل در ظاهر موفق بوده است."

بنا به آیین کابالا، یهودی‌ها رژیمی اسرائیلی به پایتختی بیت‌المقدس تشکیل خواهند داد

وی ادامه می‌دهد: "علت موفقیت اسرائیل این نیست که به کابالا اعتقاد دارند، بلکه این است که اسرائیل، پایان یک سیاهی است. قبل از صبح، همیشه تاریکی بسیار قوی است. شمع، قبل از آن‌که خاموش شود، با شدت بیش‌تری می‌سوزد. هر پدیده‌ای قبل از نابودی، بیش‌ترین توان خود را بروز می‌دهد. ما هم منتظر نور و روشنایی از سوی خداوند برای این دنیا هستیم، بعد از این ظلمت. این دنیا قبل از برقراری صلح واقعی، پر از شیطانیت و خشونت و جنگ شده است. بنابراین آن‌چه ظاهراً موفقیت اسرائیل است، ربطی به کابالا یا امثال آن ندارد."

یکی دیگر از واقعیت‌های تحریف شده در کابالا، اعتقاد آن‌ها به رستاخیز است. طبق آموزه‌های کابالا، تنها گروهی که وارد بهشت خداوند می‌شوند، یهودی‌هایی هستند که به تورات اعتقاد دارند و یا غیریهودی‌هایی که به خوبی به یهودی‌ها خدمت کرده‌اند. ده‌ها فیلم هالیوودی تا کنون بر اساس عقاید کابالا ساخته شده‌اند. شاید مشهورترین این دست فیلم‌ها، سری "هری پاتر" باشد. تم اصلی سری داستان‌ها و فیلم‌های هری پاتر موضوع کابالاست و نشانه‌های و سمبل‌های فراوانی از این مکتب هم در فیلم به نمایش گذاشته می‌شود.

طی قرون وسطی در پروس و شرق اروپا، خاخام‌های یهودی مکتبی را ساختند که در آن موجودی به نام "گولم" وجود داشت. گولم از گل رس، خاک خیس، چوب یا فلز ساخته شده است و کلمه یهودی "اِمِت" روی پیشانی او نقش بسته است. "امت" در یهودیت به معنای "واقعیت" است. این کلمه، مجسمه بی‌جان را زنده و آماده خدمت به خاخام‌های یهودی و اجرای دستورات آن‌ها می‌کند، تا زمانی که کلمه روی پیشانی‌اش از "امت" به "مِت" به معنای "مرگ" تغییر می‌کند.

نمونه‌ای از شخصیت گولم در سری فیلم‌های ارباب حلقه‌ها حضور دارد

شخصیت گولم که نقشی اساسی در سری فیلم‌های "ارباب حلقه‌ها" دارد، تأثیر عمیقی هم روی "جی‌کی رولینگ" نویسنده هری پاتر داشته است. وردهایی که مانند معجزه هستند و اشاره به داستان‌های کابالیستی دارند و همین‌طور استفاده از نام‌های خانوادگی نظیر "بلک" (سیاه)، به راحتی می‌توان درک کرد که این فیلم یک محصول برجسته کابالیستی در هالیوود است. "داستان" بخشی از کابالای یهودی است. در این آیین، داستان‌های زیادی وجود دارد درباره انسان‌های ساخته دست انسان، دگرگونی‌های جادویی در موجودات، ارواحی که خود را به موجودات زنده می‌چسبانند، و "الیاس" جادویی که میان بهشت و زمین راه می‌رود.

در کابالا، "خواسته" چیزی مثبت، و اصل و اساس هر آدمی تلقی می‌شود. کشف ابعاد مثبت خواسته‌های یک فرد، نیاز به اندیشیدن در خود دارد. آینه که نماد انعکاس و اندیشیدن است، در جاهای مختلفی از فیلم‌های هری پاتر نشان داده می‌شود. حتی آینه دوطرفه‌ای که "سیریوس بلک"(پدرخوانده هری) به هری پاتر می‌دهد هم در انتهای قسمت "هری پاتر و محفل ققنوس" در همین راستا ظاهر می‌شود.

با این حال، واضح‌ترین موردی که می‌توان به آن اشاره کرد، آینه "هتساوخ" برعکس کلمه "خواسته" است، مانند این‌که کلمه "خواسته" مقابل آینه قرار گرفته باشد (در انگلیسی erised معکوس کلمه desire). این آینه به هری امکان می‌دهد تا خواسته خود یعنی پدر و مادرش را ببیند. "دامبلدور" (مدیر مدرسه جادوگری هاگوارتز) به هری می‌گوید نباید درباره این خواسته‌ها زیاد فکر کند، بلکه باید درباره‌شان کاری انجام بدهد: "می‌بینم که تو هم مانند بسیاری افراد پیش از تو، لذت آینه هتساوخ را تجربه کرده‌ای. تا الآن حتماً فهمیده‌ای که چه کار می‌کند. بگذار یک راهنمایی بکنم. خوش‌بخت‌ترین انسان روی زمین، در این آینه نگاه می‌کند و تنها خودش را دقیقاً همان‌گونه که هست، می‌بیند... باید از تو بخواهم که دیگر نروی و به این آینه نگاه نکنی. فایده‌ای ندارد که انسان در رؤیا زندگی کند."

هری پاتر در آینه "هتساوخ" خودش را کنار پدر و مادرش می‌بیند

این جمله دقیقاً در ساختار کابالا قرار می‌گیرد، اما استفاده از مفهوم "خواسته" در سری هری پاتر تنها نشانه کابالایی آن نیست. توضیحات رولینگ، نویسنده رمان، درباره مرگ نیز شباهت زیادی به عقاید کابالا دارد. "لرد وولتمور"که شخصیت اصلی منفی داستان است، زندگی‌ای دارد که در حقیقت زندگی نیست. وی به نظر نمی‌رسد روحی داشته باشد و حتی اگر هم در گذشته داشته، آن را به هری متصل کرده است.

اگر کابالا و فراماسونری، یک امام در هالیوود داشته باشند، آن فرد کسی جز "نیکلاس کیج"نیست. سال 2010 فیلمی به نام "شاگرد جادوگر" که بازسازی یک فیلم والت دیزنی با همین نام بود، ساخته شد و کیج در آن نقش "بالتازار بلیک" را بازی کرد. بلیک توسط جادوگری به نام "ماریلین" آموزش می‌بیند که جادویش بیش‌تر شبیه به کیمیاگری و قدرت ذهن است، مفهومی بسیار شبیه به این ایدئولوژی کابالا که همه چیز، ذهنی است. قدرت ذهن تم قدرتمندی در این فیلم است و جادو را به فیزیک مدرن و علم انرژی مرتبط می‌کند.

بلیک در جایی از فیلم به پسر جوانی توضیح می‌دهد: "شنیده‌ای که مردم تنها از 10 درصد از مغزشان استفاده می‌کنند. جادوگرها می‌توانند ماده را دست‌کاری کنند، چون با این توان به دنیا آمده‌اند که از همه توان مغز خود استفاده کنند. به همین دلیل هم هست که تو (به عنوان یک جادوگر مادرزادی) فیزیک مولکولی را راحت درک می‌کنی." و در پاسخ به این سؤال که آیا جادوگری، سحر است یا علم، می‌گوید: "بله و بله."

اگر کابالا و فراماسونری، یک قهرمان در هالیوود داشته باشند، آن فرد "نیکلاس کیج"است

در فیلم "ثروت ملی" محصول سال 2004، کیج نقش یک تاریخدان و شکارچی گنج به نام "بنجامین گیتس"را بازی می‌کند. گیتس بعد از رمزگشایی یک کد که پشت سند قانون اساسی آمریکا نوشته شده است، به گنج مخفی شوالیه‌های معبد دست پیدا می‌کند. این گنج در عصر مدرن ظاهراً توسط فراماسونرها حفاظت می‌شود که نماینده‌شان "مأمور ساداسکی" است و نقش او را "هاروی کایتل" بازی می‌کند.

"جان ترتلتاب"کارگردان "ثروت ملی"در این فیلم نشان می‌دهد که فراماسونری عنصر اصلی پشت پرده تشکیل آمریکا بوده است. همچنین ادعا می‌کند که این فرقه یک موجودیت بی‌نهایت قیمتی و مقدس است و می‌تواند مردم را به سوی رستگاری هدایت کند. "رابرت سالیوان" نویسنده و فیلسوف معاصر، معتقد است: "اولین فیلم ثروت ملی، یعنی "ثروت ملی 1" در واقع مرحله اول از ماسونری "رویال آرچ" را نشان می‌دهد. در این فیلم، می‌توانید سنت‌ها و آیین‌های آن‌ها را ببینید. این‌که به دنبال گنج و به دنبال صندوق جواهرات می‌گردند. نهایتاً هم نیکلاس کیج، این صندوق را زیر کلیسایی در نیویورک پیدا می‌کند. در رویال آرچ هم، صندوق گنج روی تپه معبد پیدا می‌شود، جایی که معبد سلیمان قبلاً قرار داشته است. بنابراین اولین فیلم ثروت ملی، در واقع همان رویال آرچ است."

در فیلم "دانستن" که سال 2009 عرضه شد، "جاناتان جان کسلر" استاد دانشگاه ماساچوست که نقش او را هم نیکلاس کیج بازی می‌کند، لیست مرموزی از اعداد را از یک کپسول زمان کشف می‌نماید که فجایعی در گذشته و آینده را به او نشان می‌دهند. وی سپس تمام تلاش خود را می‌کند تا از فاجعه نهایی جلوگیری کند. کسلر که روزها اخترفیزیکدان است و شب‌ها عددشناس، ابتدا با رمزگشایی سری اعدادی که در یک کپسول زمان 50 ساله پیدا کرده است.

"کسلر" در "دانستن" لیستی از اعداد را کنار هم می‌چیند و رمزگشایی می‌کند

اقدامات کسلر در حوزه عددشناسی، به وضوح بر اساس هندسه هستند، نظام یهودی کلمات و عبارات که بر اساس تحقیقات در زمینه کابالا، به ازای هر کدام از آن‌ها عددی در نظر گرفته می‌شود. اگرچه کمی مخفیانه‌تر، اما توانایی کسلر در رمزگشایی پیش‌گویی‌ها در فیلم برجسته می‌شود و نقش او در جلوگیری از تحقق آن‌ها مهم جلوه داده نمی‌شود.

در فیلم جدیدتر "فصل جادوگری"، کیج نقش "بمان" را بازی می‌کند که از شوالیه‌های باسابقه معبد در جنگ‌های صلیبی است. وی از کارهای کلیسای مقدس کاتولیک در قتل‌عام مردم بی‌گناه خسته می‌شود و همه هدف خود را نجات دختری قرار می‌دهد که توسط روح شیطانی، تسخیر شده است. دستور کشتن شیطان را از برداشت لاتین حکمت سلیمان پیدا می‌کنند، جادوی قدرتمندی که ساحرها و شیطان‌ها را از بین می‌برد. در این فیلم هم به سادگی می‌توان همان الگوی شوالیه‌های معبد، فراماسونرها، جادو، کیمیا، کابالا و سلیمان را دید که هر کدام نقشی مهم در مطالعه فراماسونری دارند.

همان‌طور که گفته شد، کابالای در خدمت صهیونیسم تلاش دارد با بهره‌گیری از شخصیت‌های شناخته‌شده و الگوهای رفتاری جوانان و نوجوانان، این قشر تأثیرگذار در جامعه را به سوی خود جذب کند. از جمله اشخاصی که به آیین کابالا اعتقاد دارند و در خدمت این هدف شوم قرار گرفته‌اند، "دیوید بکهام" بازیکن مشهور فوتبال و همسرش "ویکتوریا بکهام"، مجردهایی مانند "مادونا" و "بریتنی اسپیرز" و حتی "دمی مور" بازیگر و مدل، هستند. این افراد از شهرت خود استفاده می‌کنند تا جوانان را به پیوستن به این آیین انحرافی تحریک کنند.

در ابتدای فیلم، ارتباط مستقیمی از تلویزیون آمریکا با اتاق جنگ پنتاگون گرفته می‌شود و ربات‌هایی را نمایش می‌دهند که ادعا می‌شود توسط آمریکا و برای برقراری صلح و آزادی در دنیای خارج ساخته شده‌اند. پس از آن، عملیات ارتش آمریکا در خیابان‌های تهران، به طور مستقیم توسط یک خبرنگار نظامی نمایش داده می‌شود که "عملیات آزادی تهران" نام دارد.

در فیلم روبوکاپ 2014، آمریکا با لشکری از ربات‌های ضد گلوله تهران را اشغال می‌کند

خبرگزاری روسی اسپوتنیک در گزارشی در این باره نوشته است: مدیران وزارت دفاع آمریکا و آزمایشگاه تحقیقات ارتش آمریکا، دانشمندان و متفکران امنیتی معتقدند میدان نبرد در سال 2050 به لحاظ فنی تمامی انتظارات را برآورده خواهد کرد، چرا که روبات‌ها و قاتلان ابر انسانی نقش اولیه‌ای را در میدان ایفا خواهند کرد.

طبق گزارش آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش آمریکا تحت عنوان «تجسم میدان نبرد زمینی و فنی در سال 2050: گزارش کارگاه»،‌ میدان نبرد آینده انسان‌های اندکی را در بر خواهد داشت، با این حال این انسان‌ها به لحاظ فیزیکی و روحی دارای قابلیت‌های بهبودیافته‌ای هستند که توانایی درک محیط، برداشت درست از محیط و تعامل با یکدیگر و نیز با «انسان‌های بهبودنیافته»،‌ فرآیندهای خودکار، ‌و ماشین‌های مختلف در آنها افزایش یافته است.

تحلیلگران آمریکایی ابراز می‌دارند: «در نتیجه، آنها نه تنها کارها را به گونه‌ای مختلف انجام خواهند داد بلکه کارهای مختلفی را نیز در قیاس با جنگجویان انسانی امروزی که از بهبود و ارتقای محدودی برخوردارند، انجام می‌دهند.»

طبق این گزارش،‌ موفقیت در جنگ‌افزار آینده به واسطه هفت توانمندی یکپارچه و خاص تعیین می‌شود، یعنی: انسان‌های ارتقایافته؛ تصمیم‌گیری خودکار و فرآیندهای مستقل؛ اطلاعات نادرست به مثابه سلاح؛ هدف‌گذاری میکرو؛ خودساماندهی در مقیاس بزرگ و تصمیم‌گیری جمعی؛ مدل‌سازی شناختی از رقیب؛ و نیز توانایی درک و غلبه بر محیط اطلاعاتی ناقص و بحث‌برانگیز.

نویسندگان این گزارش توضیح می‌دهند که واحد نظامی اصلی مشتمل بر انسان و ماشین‌های قاتل مستقل خواهد بود. با این حال، برای این که انسان‌ها بتوانند هم‌طراز با روبات‌ها باشند، این سربازان آینده «به گونه‌های مختلف ارتقا خواهند یافت». آنها ضمن تجهیز شدن به اسکلت‌بندی بیرونی بهبودیافته، دارای کاشت‌های بی‌شماری خواهند بود که حس و ادراک آنها را کاملاً بهبود خواهد داد.

و این تمام ماجرا نیست،‌ چرا که تحلیلگران ارتش آمریکا حتی پا را فراتر گذاشته و خلق ابرانسان‌های ژنتیکی دارای قابلیت‌های فیزیکی،‌ حسی، و ادراکی بهبودیافته را نیز در نظر گرفته‌اند.

این گزارش تأکید می‌کند که «حضور ابرانسانها در میدان نبرد سال 2050 بسیار محتمل است زیرا ترکیبات مختلف مورد نیاز برای میسر ساختن این توسعه در حال حاضر وجود داشته و تحت توسعه سریع قرار دارند.»

دریغ اینکه به گفته نویسندگان گزارش، قابلیت‌های بهبودیافته ابرانسان‌ها مبتنی بر فرآیندهای ارتباطی خواهد بود و لذا «هک شدن و خرابکاری نیز بخشی از آن است».

به گفته فرانس استفان گادی، کارشناس روابط مدنی ـ نظامی و دیپلماسی سایبری آمریکا، چنین مفهوم جنگ‌افزاری خشنی نیازمند «معماری فرماندهی ادراکی و پیوندی جدیدی» است تا بتواند با انسان‌ها، ابرانسانها،‌ و روبات‌های قاتل ادغام شده و آنها را هدایت کند.

این کارشناس ضمن اشاره به آسیب‌پذیری‌های مبرم ارتش آینده،‌ این سؤال را مطرح می‌کند که اگر هکرهای دشمن بتوانند کنترل روبات‌های ارتش آمریکا را در اختیار بگیرند چه اتفاقی خواهد افتاد: «آیا آنها می‌توانند همانند فیلم ترمیناتور سلاح‌های خود را بر روی هم‌رزمان انسان خود در میدان نبرد بگیرند؟»

از طرفی، پاتریک تاکر، کارشناس فنی آمریکایی،‌ مسئله اخلاقی این جنگ‌افزار آینده را مطرح می‌کند. از آنجا که «کارهای کثیف» عمدتاً توسط ماشین‌های قاتل مستقل انجام خواهد شد،‌ انسانها «داوری» خواهند کرد. این مسئله که چه کسی مسئول مرگ و میرها و خسارات خواهد بود نیز مطرح می‌شود.

تراکر بیان می‌دارد: «چه تخیلی باشد و چه واقعی، این آینده‌ای است که در این گزارش کارگاهی بررسی شده است. آینده‌ای که در آن بشریت دیگر نمی‌تواند میزان یا تأثیرات پیشرفت‌های فنی را کنترل کند،‌ حداقل نه به گونه‌ای که ما امروزه سعی در انجام آن داریم. این مسئله می‌تواند از هر دشمن خاص دیگری تهدید‌آمیزتر باشد.»

برای دانلود سند روی تصویر کلیک کنید

کابالای هالیوود، ریشه در کتاب‌های جادوی سیاه دارد

خاخام‌های یهودی، کابالا را نوعی عرفان معرفی می‌کنند که مفاهیمش با چشم معمولی قابل دیدن نیست و مختص افراد خاصی است. گفته می‌شود کابالا مربوط به اموری مخفی است که خداوند هنگام خلقت، در جهان قرار داده است. این امور با جهان ماده فاصله دارند و تنها افرادی که آموزش‌دیده باشند می‌توانند آن‌ها را درک کنند. با این حال، این آموزه‌ها که در یهودیت وجود دارد، نباید مورد سوءاستفاده قرار بگیرد. طی نسل‌های قبلی یهودیان این امور، جز توسط افرادی انگشت‌شمار مورد مطالعه قرار نگرفته‌اند و اکنون هم حتی به علمای یهود نیز توصیه نمی‌شود که درباره کابالا مطالعه یا تحقیق کنند.

"زوهر" یا "ظُهَر" یا به معنای درخشندگی، نام کتاب مقدس پیروان کابالاست. این کتاب در قرن دوم توسط "شمعون بار یوحای" به زبان آرامی ترجمه شد. شاید مهم‌ترین نکته در این کتاب، مفهوم "درخت زندگی" Tree of Life باشد. درخت زندگی یا "عتز هاچایم" به زبان عبری، یک اصطلاح توصیفی کلاسیک برای نماد اصلی و عرفانی 10 مرحله "سفیروت" است. شکل دیاگرامی این درخت که به سه ستون تقسیم شده، از منابع مسیحی و محرمانه گرفته شده است و در سنت‌های قدیمی‌تر یهود، اثری از آن نیست. "سفیروت" به معنای نور است، مفهومی که پایه و اساس دکترین کابالا محسوب می‌گردد. در اعتقادات کابالا، بی‌نهایت از طریق 10 سفیروت، روشن و مشخص می‌شود. گفته می‌شود سفیروت دائماً زنجیره‌ای از دایره‌های متافیزیک را ایجاد می‌کند که وحی‌های الهی هستند.

یکی دیگر از نمادهای کابالا، "رشته قرمز" است که بیش‌تر به عنوان دست‌بند استفاده می‌شود. نمادهای دیگر، شامل پنتاگرام، ستاره داوود، و "کله‌بُزی" می‌شود. کله‌بزی که موجودی با هیکل انسان و کله بز است، طراحی شده تا مقابل بره خداوند در عقاید مسیحیت قرار بگیرد.

یکی از نمادهای کابالا، "رشته قرمز" است که بیش‌تر به عنوان دست‌بند استفاده می‌شود

کابالای هالیوود از نوع هرمسی است، یعنی ترکیبی از کابالای یهودی و مراسمات جادوگری اروپایی. بسیاری از کتاب‌های جادوی سیاه، نظیر کتاب‌های ششم و هفتم حضرت موسی و کتاب‌های "کلید بزرگ‌تر سلیمان" و "کلید کوچک‌تر سلیمان"، به کتاب‌های کابالا مشهور هستند. برخی این کتاب‌ها را "قبالا" Qabala می‌نامند تا آن‌ها را از کتاب‌های سنتی کابالا متمایز کنند.

"جیمز کامرون"کارگردان برجسته هالیوودی بین سال‌های 1997 تا 2007 آثار کمی تولید کرد. فیلم آواتار، اولین فیلم سینمایی کامرون بعد از بیش از 10 سال بود. خود کامرون در این‌باره می‌گوید: "این یک پروژه رؤیایی است که فیلم‌نامه اولیه‌اش، 12 سال پیش نوشته شد. آن زمان، کار روی این پروژه آغاز نشد، چون مسئولین جلوه‌های ویژه به من می‌گفتند حتماً دیوانه شده‌ای که می‌خواهی چنین چیزی را حتی امتحان کنی."

ساخت این فیلم، چهار سال طول کشید و بودجه‌ای حدود 800 میلیون دلار داشت. این آمار باعث شد، آواتار پرهزینه‌ترین فیلم تاریخ هالیوود شود. کامرون به تنهایی فیلم‌نامه این کار را نوشت، بنابراین تعجبی نداشت که در این فیلم هم مانند سایر ساخته‌های کامرون، نمادهای کابالیستی فراوان به چشم بخورد. اگرچه که داستان قوی و منسجم، تصاویر حیرت‌انگیز و جلوه‌های ویژه حرفه‌ای و جدید از نقاط قوت آواتار بود، اما مهم‌ترین جنبه این فیلم، فلسفه پشت آن بود. فلسفه‌ای که کامرون در فیلم‌های قبلی‌اش مانند "بیگانه‌ها" (1986)، "ورطه" (1989)، "نابودگر" (1991)، "نابودگر 2: روز قضاوت" (1992) و حتی "تایتانیک" (1997) هم روی آن کار کرده بود.

مهم‌ترین جنبه فیلم آواتار، فلسفه پشت آن بود

آواتار، مخاطبین را به آینده می‌برد، زمانی که انسان‌ها باید برای تأمین منابع مورد نیاز خود به سیاره‌ای دیگر به نام "پاندورا" بروند. پاندورا، خانه موجوداتی آبی‌رنگ است که دور یک درخت مقدس زندگی می‌کنند. آواتارها، موجوداتی نیمه انسان، نیمه حیوان هستند که طبق عقاید کابالا، نمایانگر اجداد انسان هستند. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های آواتارها، وابستگی آن‌ها به طبیعت و این است که طبیعت را الهام‌بخش خود می‌دانند.

علاقه "نیتیری"، دختر رئیس قبیله بومی‌های پاندورا، به سایر موجودات از همان ابتدای فیلم مشخص می‌شود. نیتیری حتی نسبت به موجودات وحشی سیاره هم دل‌رحم است. زندگی موجودات پاندورا به درخت مقدس وابسته است. این درخت، همچنین ارواح مردگان را به سوی دنیای آرام ابدی هدایت می‌کند. بومی‌های پاندورا که "ناوی" نامیده می‌شوند، این درخت را "مادرِ بزرگ"یا "حوا" می‌نامند و آن را می‌پرستند. معتقدند حیات و ممات‌شان به دست "حوا"ست و اوست که سرنوشت آن‌ها را می‌نویسد.

حوا این توانایی را دارد که انسان‌ها را بکشد و دوباره در قامت آواتار، زنده کند، همان‌طور که این کار را با "جیک سالی" انجام می‌دهد، کسی که در انتهای فیلم، می‌میرد و به شکل یک آواتار دوباره حیات پیدا می‌کند. عده‌ای از خاخام‌های یهودی معتقدند که این نوع برداشت‌ها از کابالا، به معنای سوءاستفاده از این آیین است و صرفاً در حد درک ظاهری آموزه‌های کابالا و دنیای مادی، باقی می‌ماند. طبق عقاید کابالای یهودی، خداوند، جسمی ندارد که بتواند صفاتی مانند ترحم، زیبایی یا قدرت را داشته باشد، بلکه منبع همه این صفات است. همین مفاهیم را در تورات هم می‌توان دید. در این کتاب مقدس، درباره دست خداوند صحبت می‌شود، اما این بدان معنی نیست که خداوند، دست فیزیکی دارد.

بومی‌های پاندورا این درخت را "مادرِ بزرگ"یا "حوا" می‌نامند و آن را می‌پرستند

در صحنه‌های پایانی آواتار، علاوه بر تمام مراسماتی که به تصویر کشیده می‌شود و یادآور عقاید کابالیستی از جمله سفیروت و درخت زندگی است، آواتارها جنگی علیه انسان‌ها به راه می‌اندازند. در این جنگ، حوا و نیروهای طبیعت هم به آواتارها می‌پیوندند. این عقیده هم یک تئوری کاملاً کابالیستی است.

جالب است که بدانید، تنها حدود 40 درصد از آواتار، واقعاً فیلم‌برداری شد و بقیه آن، صرفاً جلوه‌های ویژه بود. همه این جلوه‌ها، تنها یک هدف دارند: روایت داستانی که بتواند دیدگاه‌های کابالیستی کامرون را به روشی جذاب، ترویج کند. طی این داستان 160 دقیقه‌ای، تماشاگران به شکل غیرمستقیم و در حالی که تلاش می‌کنند حتی یک ثانیه از این فیلم جذاب را از دست ندهند، با دیدگاه‌های کابالیستی کامرون نیز مواجه می‌شوند.

"فیلم لگو"(2014) که رتبه PG (به معنای مناسب برای همه سنین، ضمن توصیه راهنمایی والدین)، داستان یک کارگر عادی را تعریف می‌کند که نامش "اِمِت" است. درباره "امت" این تصور وجود دارد که او همان فرد خاص و پیش‌گویی شده است. وی قرار است به مأموریتی بپیوندد که هدفش متوقف کردن دیکتاتور شروری است که می‌خواهد دنیای لگو را در یک حالت سکون ابدی فرو ببرد. این انیمیشن 100 دقیقه‌ای، با استفاده از اتفاقات و شوخی‌های زیاد، سعی دارد دیدگاه‌های کابالیستی هالیوودی را به مخاطبین خود، یعنی کودکان، القا کند.

کتاب‌های دستور در فیلم لگو، نماد کتاب‌های آسمانی هستند

در شهر لگو، همه شهروندان لگویی، از دستوراتی تبعیت می‌کنند که در جعبه‌شان بوده است. همه آن‌ها به دیگران، لبخند می‌زنند، و با همه دوست هستند و همکاری می‌کنند. هر روز ساختمان می‌سازند، اما دوباره خرابشان می‌کنند تا فردا بتوانند آن‌ها را بسازند. نمادگرایی در این فیلم، بسیار واضح است. کتاب دستورات، نماد کتاب مقدسی است که از جانب خداوند نازل شده است تا افراد را سست و غافل نگه دارد. خداوند، دیکتاتوری معرفی می‌شود که می‌خواهد شهروندان لگویی، در جا بزنند و از همه خوشی‌ها محروم باشند.

در این فیلم، "امت" یک شهروند عادی است، اما قدرت ویژه ذهنی دارد. وی می‌تواند به شکلی مرموز با خدای اصلی که به شکل کودکی دل‌ربا نشان داده می‌شود، ارتباط برقرار کند. فیلم، حاوی این فلسفه کابالیستی است که هر اتفاقی در سطح بالاتری از واقعیت، تأثیری روی واقعیت پایین‌تر در دنیای لگوها دارد. این فلسفه همان شعار کابالیست‌هاست، یعنی "مثل بالا، خیلی پایین" یا هرچه بالا هست، پایین هم هست. طبق این عقیده، تنها راه تغییر در دنیای مادی، دست‌کاری جادویی در حوزه ماورای طبیعی است؛ یعنی همان تعریف جادوگری.

فیلم لگو به کودکان یاد می‌دهد که پیروی از قوانین و پای‌بندی به اخلاقیات، کاری غیرعقلانی است و باعث می‌شود از زندگی لذت نبرید. به عکس، آن‌چه اهمیت دارد، این است که خاص باشید؛ عضوی از گروه خواص روشنفکری که از مفاهیم قدیمی گناه و فداکاری، رها شده‌اند و می‌توانند بر اساس یک دانسته‌های یک آئین، زندگی کنند.

خداوند در فیلم لگو، دیکتاتوری معرفی می‌شود
که قصد دارد شهروندان را از لذت‌ها محروم کند

فیلم "ماتریکس" یک محصول ژانر هیجان با موضوع انسان مقابل ماشین است. این فیلم، انسان‌هایی را نشان می‌دهد که عقلشان به یک ابررایانه متصل شده است و در نتیجه یک موجودیت واحد و "مطلع" را تشکیل داده‌اند. "نئو" شخصیت اصلی داستان که یک هکر رایانه‌ای است، متوجه می‌شود که دنیا، مشکلی دارد، اما نمی‌داند این مشکل چیست. "مورفیس" که رهبر یک گروه شورشی است، به نئو نشان می‌دهد که تمام دنیا یک سراب است، یک زندان، یک ماشین رایانه‌ای بسیار پیش‌رفته: "ماتریکس همه جا هست، در تمام فضای اطراف ما. وقتی از پنجره بیرون را نگاه می‌کند، یا تلویزیون خود را روشن می‌کنی، می‌توانی آن را ببینی. وقتی سر کار می‌روی، به کلیسا می‌روی، مالیات پرداخت می‌کنی، می‌توانی آن را حس کنی. ماتریکس، دنیایی است که جلوی چشم تو کشیده شده تا تو را در برابر حقیقت، کور کند."

نکته مهم این‌که، این دنیا، توسط وجودی به نام خدا ساخته نشده است، بلکه محصول ابررایانه‌ای است که الگوریتم آن را نوشته تا ذهن انسان‌ها را مشغول نگه دارد. مورفیس اعلام می‌کند، نئو همان شخص موعود و منتخب است، کسی که نهایتاً ماتریکس را نابود خواهد کرد. بنابراین نئو ابتدا باید با برنامه‌هایی بجنگد که مأمورینی هستند که می‌توانند به بدن دیجیتال هر کس که بخواهند وارد شوند. این افراد، نگهبان‌های دروازه‌های ماتریکس هستند و تمام کلیدهای آن را دارند. نئو نهایتاً این فرصت را پیدا می‌کند که از برنامه بیرون بپرد، نسخه خود از واقعیت را کنار بگذارد و بخشی از "مقاومت" شود.

ماتریکس بر اساس تئوری، توهم واقعیت ساخته شده است. طبق این تئوری کابالیستی، هیچ واقعیتی وجود ندارد، بلکه تنها چیزی به نام "ذات او" یا "قدرت دیگر" وجود دارد. این قدرت به گونه‌ای کار می‌کند که ما آن را به شکل تصویری از یک واقعیت خاص می‌بینیم و نام آن را "دنیای من" می‌گذاریم. مورفیس در بخشی از فیلم به نئو می‌گوید: "چه چیز، واقعی است؟ اصلاً تعریفِ "واقعی" چیست؟ اگر تعریف تو از واقعیت، آن چیزی است که می‌توانی حس کنی، بو و طعمش را بفهمی، آن را ببینی، پس واقعیت صرفاً سیگنال‌های الکتریکی هستند که عقل تو آن‌ها را درک می‌کند. این دنیایی است که ما می‌شناسیم." و سپس تلویزیونی را روشن می‌کند و ادامه می‌دهد: "دنیا آن‌گونه که در انتهای قرن بیستم بود. این دنیا اینک تنها به شکل بخشی از یک شبیه‌سازی عصبی-تعاملی که آن را ماتریکس می‌نامیم. نئو، تو در یک دنیای رؤیایی زندگی می‌کردی."

مورفیس (سمت چپ) برای نئو توضیح می‌دهد که واقعیتی وجود ندارد

طبق این تئوری، انسان‌ها همگی می‌توانند تصاویر و احساسات متغیری را طبق اعضای بدن، حواس خود و ویژگی‌های درونی‌شان درک کنند. همه احساسات آن‌ها، شخصی است و تنها در رابطه با حس‌هایشان وجود دارند. کارگردان و فیلم‌ساز هم بر همین اساس، نام‌های خاصی را انتخاب کرده‌اند: "نبوچادنزار" و "مورفیس" که هر دو به تم کلی "واقعیت" مقابل "توهم" یا "رؤیا" مربوط هستند. "نبوچادنزار" نام سفینه فضایی نئو است. طبق اسطوره‌ها، نبوچادنزار یکی از پادشاهان بابل بود که از دانیال نبی می‌خواست تا خواب‌هایش را تعبیر کند. "مورفیس" (پسر "هیپنوس") هم، خدای خواب و رؤیا در اسطوره‌های یونان، و برادر دوقلوی تاناتوس، خدای مرگ است.

به‌رغم مذاکرات هسته‌ای، هالیوود هم‌چنان ایران را به داشتن بمب اتم متهم می‌کند

صنعت فیلم‌سازی آمریکا سال‌های سال است که به یک ماشین فیلم‌سازی علیه ایران تبدیل شده و حتی می‌توان گفت از زمان آغاز مذاکرات هسته‌ای، تبلیغات ضد ایرانی خود را افزایش هم داده است. بسیاری از سریال‌های تلویزیونی آمریکا مانند "میهن"، "خانم وزیر" و "ادیسه آمریکایی" همین نوع رویکردها را ترویج می‌کنند. استودیوهای مشهور هالیوود نیز بخشی از فعالیت خود را به اشاعه ایران‌هراسی اختصاص داده‌اند.

بسیاری از ساخته‌های هالیوودی دروغ‌های مشترکی را ترویج می‌دهند: وقوع آرماگدون بر اثر دست‌یابی ایران به سلاح هسته‌ای و استفاده از آن، جنگ‌طلبی ایرانی‌ها، نقش شوم رئیس‌جمهور و وزیر خارجه ایران در مذاکرات هسته‌ای، سرکوب خبرنگاران و فعالان حقوق بشری، و معرفی ایران به عنوان کشوری مخروبه و عقب‌مانده.

طی مذاکرات هسته‌ای، تهییج ایران‌هراسی و احساسات ضدایرانی در فیلم‌ها و سریال‌های هالیوودی شدت گرفت. حتی در یک کلیپ ویدیویی نسبتاً جدید به نام "صفر جهانی"(Global Zero) که در حمایت از توافق ایران و 1+5 ساخته شد، باز هم نشانه‌های کلیشه‌سازی منفی درباره ایرانی‌ها کاملاً مشهود بود. در این کلیپ، عده‌ای از هنرمندان هالیوودی از کنگره می‌خواهند از توافق هسته‌ای دفاع کند، چون در غیر این صورت، ایران ممکن است به آمریکا حمله اتمی کند.

هنرمندان هالیوودی از کنگره می‌خواهند از توافق هسته‌ای دفاع کند،
چون در غیر این صورت، ایران ممکن است به آمریکا حمله اتمی کند

بدون شک، در موج اخیر ایران‌هراسی در صنعت سرگرمی آمریکا، سریال‌های تلویزیونی توانسته‌اند گوی سبقت را از رقبای خود بربایند. سریال"میهن" از اسلام‌هراسانه‌ترین سریال‌های تلویزیونی در آمریکا برشمرده می‌شود. اما این تنها ویژگی این سریال نیست. "میهن" قطعاً بارزترین محصول ضدایرانی تاریخ هالیوود نیز هست.

در سرتاسر فصل سوم از این سریال، اشارات ضدایرانی این سریال تا جایی شدت گرفت که حتی رسانه‌های آمریکایی هم به آن اعتراض کردند. تم اصلی داستان به گونه‌ای جهت‌دهی می‌شود که مخاطبین این سریال به اندازه کافی دلیل پیدا می‌کنند که بفهمند، آن‌چه می‌بینند نتیجه هم‌کاری بخش پروپاگاندا ارتش اسرائیل با گروه‌های مخالف دولت ایران است.

سریال میهن که دو فصل ابتدایی خود را به موضوع تقابل میان سیا و القاعده اختصاص می‌دهد، در انتهای فصل دوم نشان می‌دهد که چگونه دفتر سیا با یک انفجار مهیب، تخریب می‌شود. این اتفاق در فصل بعدِ سریال، به ایران نسبت داده می‌شود که ظاهراً می‌خواسته از حمله اسرائیل به تأسیسات هسته‌ایش انتقام بگیرد. این فصل از سریال، تهدیدِ ایران و عوامل مخفی این کشور را خطری بسیار بزرگ‌تر از القاعده نشان می‌دهد.

سریال "میهن" - اطلاعات محدودی که آمریکایی‌ها درباره "مجید جوادی"
فرمانده خیالی سپاه پاسداران ایران در اختیار دارند

در قسمتی از سریال این مکالمه نشان داده می‌شود: "راجع به آن فرد ایرانی که خیلی درباره‌اش شنیده‌ایم چه [اطلاعاتی داری]؟ مغز متفکر عملیات. آیا او هم از دسترس ما خارج است؟" "نام او "مجید جوادی" است. فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و معاون مدیر بخش اطلاعات آن است. مجیدی از سال 1994 زمانی که موساد او را به عنوان مرد پشت صحنه بمب‌گذاری در مرکز یهودیان بوئنوس‌آیرس که 85 نفر را کشت، معرفی کرد تا کنون در انظار عمومی حاضر نشده است. هم‌چنین ارتباط مستقیمی با ترورهای جزیره "میکنوس" و حمله به برج خُبَر عربستان سعودی دارد. اتفاقاً "مدیر" اواخر دهه 1970، ارتباطاتی با وی داشته است."

"مدیر" به یک ایرانی اشاره دارد که سیا برای اجرای نقشه تغییر حکومت در ایران استخدام کرده است. ظاهراً این مأمور سیا، موفق هم می‌شود به وظیفه خود عمل کند. در جایی از قسمت 8 از فصل 3، مدیر به یکی از رؤسای خود در سیا می‌گوید: "جوادی ارزش [تلاش کردن و پیدا کردن] را داشت." "درباره مرحله دوم برایم توضیح بده." مدیر، پرونده را به عضو سیا می‌دهد. وی بعد از آن‌که نگاهی به پرونده می‌اندازد، با تعجب می‌گوید: "تغییر حکومت؟" "بالأخره. داریم زمینه‌چینی‌هایش را انجام می‌دهیم. اول، جوادی را به مراتب بالای فرماندهی در ارتش می‌رسانیم."

قسمت 11 این فصل هم به ایران اختصاص دارد. نیروهای آمریکایی موفق می‌شوند با یک عملیات تروریستی، یکی از اعضای ارتش را به بهانه پناهندگی، وارد مرز ایران کنند. توصیفاتی که در سریال از کشور ایران ارائه می‌شود، کاملاً خلاف واقعیت هستند. حتی این کشور را یک کشور عربی معرفی می‌کنند. نیکولاس برودی که وارد ایران شده است، بعد از اولین برخورد با فرمانده ارتش از فرصت استفاده می‌کند و او را می‌کشد؛ آرزویی که آمریکا سال‌هاست در سر دارد. به نظر نمی‌رسد این نوع دشمنی آشکار با یک ملت، در این سریال هالیوودی، صرفاً اتفاقی و یا برای افزایش تأثیر دراماتیک باشد.

توصیفات سریال "میهن" درباره ایران بسیار کلیشه‌ای و نادرست هستند

سریال "سرویس تحقیقات جنایی نیروی دریایی" یا به اختصار "ان‌سی‌آی‌اس" قطعاً یکی از پرمخاطب‌ترین سریال‌های جنایی در آمریکاست که از سال 2003 روی آنتن رفت. این سریال بر اساس پرونده‌ها و تحقیقات قضایی در نیروی دریایی ارتش و نیروی تکاوران دریایی آمریکاست. ان‌سی‌آی‌اس که توسط شبکه سی‌بی‌اس تولید و پخش می‌شود و اکنون در فصل 11 قرار دارد، تا کنون جایزه‌های زیادی را کسب کرده است، از جمله سه بار نامزدی برای دریافت جایزه "اِمی" که نشان می‌دهد این سریال تا چه اندازه توانسته، مخاطب جذب کند.

ان‌سی‌آی‌اس اکنون فقط در آمریکا بیش از 20 میلیون طرفدار دارد، در 41 کشور نمایش داده می‌شود و طبق آمار، توانسته جزء پرمخاطب‌ترین سریال‌ها در این کشورها نیز باشد. از همین جا می‌توان نتیجه گرفت که این سریال تا چه اندازه می‌تواند بر افکار عمومی تأثیرگذار باشد. عمق تأثیر این سریال در کشورهای غربی آن‌قدر زیاد بوده است که پس از گذشت ده سال از آغاز نمایش آن، سریال‌های مختلفی بر اساس این مجموعه ساخته شده است.

داستان ان‌سی‌آی‌اس حول محور گروهی از متخصصین می‌چرخد که کارشان تحقیق و بازجویی جنایی درون نیروهای دریایی و سایر نهادهای مرتبط با یگان ویژه تفنگداران دریایی آمریکاست. این سریال هم مانند دیگر محصولات هالیوودی، قهرمانی دارد که راه را برای سایر شخصیت‌ها هموار می‌کند. مأمور ویژه "گیبس" در ان‌سی‌آی‌اس شخصی آرام معرفی می‌شود که گذشته مرموز و پیچیده خود را رها کرده است. گیبس به عنوان یک مأمور هوشیار و مدبر، ریاست سازمان را به عهده دارد.

یکی از شخصیت‌های مهم در سریال "ان‌سی‌آی‌اس" دختری صهیونیست است

یکی از شخصیت‌های مهم دیگر در سریال، دختری جوان و آرمان‌گرا به نام "زیوا دیوید" است که جاسوس سابق موساد، دختر رئیس آژانس اطلاعات اسرائیل و یک صهیونیست تمام‌عیار است. نقش او در ان‌سی‌آی‌اس هم بر اساس دکترین‌های یهودی و سیاست‌های بازدارندگی اسرائیل تعریف می‌گردد.

قسمت 12 از فصل 10 این سریال، عنوانی عبری دارد: "شیوا." این واژه به زبان عبری و در فرهنگ یهودی به معنای 7 روز عزاداری در خانه، برای عزیزی است که از دست رفته است. در داستان این سریال، رئیس آژانس اطلاعاتی اسرائیل و پدر زیوا، به شکلی جنجالی کشته می‌شود. تروری که طبق شواهد، به یک عامل ایرانی نسبت داده می‌شود. زیوا که مادر و سایر اعضای خانواده‌اش هم قبلاً ترور شده‌اند، بار دیگر با تراژدی‌ای مواجه می‌شود که او را تنها عضو باقی‌مانده از خانواده‌اش می‌کند. او سپس تصمیم می‌گیرد از ایرانی‌ها انتقام بگیرد.

هم‌کاری زیوا با آمریکا برای پیدا کردن سرنخ در تحقیقات جنایی، به اعتقاد شناخته‌شده صهیونیست‌ها اشاره دارد مبنی بر این‌که یهودی‌ها در آغوش آمریکایی‌ها امنیت می‌یابند و با آن‌ها همراهی می‌کنند تا از جانشان محافظت کنند. در سریال ان‌سی‌آی‌اس، مسلمانان به طور کلی و ایرانی‌ها به شکل خاص، با اتهامات مختلفی مواجه می‌شوند. این اتهامات گاهی به شکل یک دشمن خود را نشان می‌دهد، چرا که باید تعداد انگشت‌شماری از مسلمانان برای حملات تروریستی مقصر شناخته شوند. این دشمنان گاهی به یک دولت، سازمان اسلامی، یا کشور ایران ارتباط داده می‌شوند.

در "ان‌سی‌آی‌اس"، مسلمانان به طور کلی و ایرانی‌ها به شکل خاص،
با اتهامات مختلفی مواجه می‌شوند

تلاش‌های این سریال و صنعت سرگرمی در غرب نه تنها برای توصیف ایران به عنوان یک تهدید هسته‌ای و حامیِ دولتی تروریسم، بلکه برای معرفی این کشور در قالب کشوری جهان سومی و خطرناک است. قسمت اول فصل 11 از سریال ان‌سی‌آی‌اس، ایران را هدف اتهامات بی‌شمار و بی‌اساس قرار می‌دهد و خود را به آب و آتش می‌زند تا ایران را کشوری به اصطلاح "یاغی" معرفی کند.

گیبس مأموریت پیدا می‌کند تا به ایران برود و در کنار یک مأمور وزارت دفاع آمریکا درباره پرونده قتل شخصی تحقیق کند که سر بریده‌اش را به آمریکا منتقل کرده‌اند. در این میان، علاوه بر تمام اتهامات تروریستی که به ایران زده می‌شود، تصویر جدیدی از این کشور ارائه می‌شود که دو خصیصه دارد: هراس رسانه‌های آمریکایی از پیش‌رفت‌های روزافزون ایران و ارائه تصویری مخدوش از این کشور که بتواند مخاطبین غربی را فریب دهد.

صنعت سرگرمی آمریکا هرچه در توان دارد انجام می‌دهد تا مخاطبین غربی، ایران را یک کشور جهان سومی بدانند. دولت آمریکا به دنبال نهادینه کردن این ترس در دل مردم است که حتی اگر ایران بتواند اصول صلح‌آمیز برنامه هسته‌ای خود را به اثبات برساند، باز هم نمی‌توان به این کشور اعتماد کرد، چرا که ماهیتی "یاغی" دارد.

گیبس مأموریت پیدا می‌کند تا به ایران برود و درباره قتل شخصی تحقیق کند
که سر بریده‌اش را به آمریکا منتقل کرده‌اند

"استیون سادلیر" نویسنده کتاب "ثروت و قدرت: تاریخ مخفی" می‌گوید: "من سی سال است که اعتقاد دارم و می‌گویم که مردم آمریکا کوچک‌ترین اطلاعی ندارند که تصمیمات‌شان تا چه اندازه تحت تأثیر افراد دیگر است. این یک علم است. صنعتی چند میلیارد دلاری است. در کلاس‌های درس "تجارت" در این‌باره به شما آموزش‌هایی می‌دهند. بیش‌تر از آن را هم می‌توانید در "بازاریابی" یاد بگیرید. اما روابط عمومی یک علم مستقل است، علمی که در اواخر دهه اول قرن 19 آغاز شد."

وی تصریح می‌کند: "ادوارد برنایز، خواهرزاده زیگموند فروید روان‌شناس مشهور، است که روی تأثیر محرک‌های بیرونی بر انسان و شیوه کار ذهن ناخودآگاه مطالعه می‌کرد، تحقیقات خود را یک گام جلوتر برد. وی چیزی را به وجود آورد و تبدیل به یک علم کرد که پروپاگاندا نام گرفت. برنیز در کتابی که اساس علم پروپاگاندا را توضیح می‌دهد می‌نویسد: "دستکاری آگاهانه و هوشمند عادات و نظرات سازماندهی‌شده توده‌های مردم، عنصری مهم در یک جامعه دموکراتیک است. کسانی که این مکانیزم نادیده جامعه را دستکاری می‌کنند، دولتی نامرئی تشکیل می‌دهند که قدرت واقعی حاکم بر کشور ماست." این کتاب همان زمانی نوشته می‌شود که شورای روابط خارجی، ایده جهانی‌سازی و دولت جهانی و رهبری واحده در تمام دنیا را در سر می‌پروراند."

سادلیر در نهایت این‌گونه می‌گوید: "این گروه‌ها رابطه نزدیکی با هم داشتند. گروه راکفلر، ائتلاف‌های بانکی و رسانه‌ها تلاش می‌کردند نظرات بخصوصی را در مردم آمریکا ایجاد کنند. در ادامه کتاب این‌گونه می‌خوانیم: ما تحت حکومت هستیم، ذهن ما نرم می‌شود، سلیقه ما شکل می‌گیرد، ایده‌های ما قرضی است، و همه این‌ها تا حد زیادی تحت تأثیر افرادی است که ما هرگز نام آن‌ها را هم نشنیده‌ایم. حاکمان نامرئی ما در بسیاری از موارد، از هویت اعضای دیگر کابینه داخلی غافل هستند. این یک واقعیت است که تقریباً در هر عملی که در زندگی روزمره از ما سر می‌زند، چه در حوزه سیاست و تجارت، چه در رفتار اجتماعی و تفکر اخلاقی، ما تحت سلطه تعداد اندکی از افراد هستیم."

مردم آمریکا پس از شنیدن صدای انفجار، از اطراف برج‌های دو قلو فرار می‌کنند
رسانه‌های آمریکایی تلاش کردند نشان دهند تروریست‌ها به این کشور حمله کرده‌اند

این نوع تبلیغات از طریق رسانه‌های اجتماعی نیز به گونه‌ای مدیریت شد که مردم آمریکا تنها یک گزینه را برای آرام کردن انزجار خود از تروریست‌ها پیش روی خود می‌دیدند: "انتقام"؛ واژه‌ای که پس از 11 سپتامبر، بارها در رسانه‌های اجتماعی به کار برده شد. 11 سپتامبر و جوسازی‌های بعد از آن، تأثیر مستقیمی روی تمام مسائل داخلی و خارجی آمریکا گذاشت، از جمله هالیوود. این تأثیر تنها به تعداد انگشت‌شماری فیلم یا ژانر سینمایی محدود نمی‌شد، بلکه یک تحول بزرگ را در کل فرهنگ سینمایی هالیوود به ارمغان آورد. بر اثر همین تحول در فرهنگ و فضای هالیوود بود که "آدم بدها" در فیلم‌های سینمایی آمریکا تنها در عرض چند ماه، ماهیت جدیدی پیدا کردند. در این گزارش می‌خواهیم کلیشه‌سازی افغانستان در هالیوود را قبل و بعد از حوادث 11 سپتامبر بررسی کنیم.

"داریل زانوک"رئیس بخش تولیدات استودیوی مشهور "فاکس قرن بیستم" معتقد است: "اگر حرف باارزشی برای زدن دارید، آن را در لفافه پر زرق و برق سرگرمی بپوشانید تا بازاری آماده برایش پیدا کنید. بدون سرگرمی، هیچ فیلم پروپاگاندایی، حتی ده سِنت هم نمی‌ارزد." اما تعریف پروپاگاندا چیست؟ آیا حضور طالبان در فیلم‌های هالیوودی پدیده جدیدی است؟

طی دوره میان جنگ جهانی دوم و فروپاشی شوروی، آمریکا رسانه‌های خود را در سراسر دنیا گسترش داد و به یک هژمونی رسانه‌ای دست پیدا کرد. واشنگتن اکنون استراتژی‌های نظامی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی‌ و فرهنگی خود را به کمک غلبه رسانه‌ای خود بر دنیا توجیه می‌کند. هزاران شبکه رادیویی، تلویزیونی و ماهواره‌ای، و وب‌سایت در تمام دنیا، راه را برای حضور نظامی، اقتصادی و فرهنگی آمریکا در نقاط مختلف هموار می‌کنند. آمریکا از تجربه‌های خود طی سال‌ها نبرد رسانه‌ای در جنگ سرد استفاده می‌کند تا امروز، مخالفت‌های مردم دنیا با سیاست‌هایش را سرکوب کند.

طی جنگ سرد، روس‌ها، افرادی معرفی می‌شدند که تنها هدفشان نابودی آمریکا بود

"دیوید ولش"عضو دانشگاه "کنت" انگلیس توضیح می‌دهد: "پروپاگاندا در معنای ساده‌اش، این‌گونه تعریف می‌شود: "ترویج نظریه‌هایی با هدف متقاعد کردن مردم به فکر کردن به روشی خاص و برای تحقق اهدافی خاص." آن‌چه ضرورت دارد این است که بفهمیم، هدف ترویج‌کنندگان پروپاگانداست که آن را از سایر انواع دیگر فعالیت‌های مشابه مانند تبلیغات و آموزش، متمایز می‌کند. اگرچه تعریف پروپاگاندا تغییر کرده است، اما مفهوم آن همچنان بدون تغییر باقی مانده است. آن‌چه تغییر کرده است، ابزار پروپاگانداست که از روش‌های نوشتاری و دیداری در سال‌های اولیه، به شیوه‌های الکترونیک مانند فیلم، رادیو، تلویزیون، و البته اینترنت طی سال‌های اخیر تبدیل شده است. تغییر در ابزار پروپاگاندا همچنین تأثیر شگرفی بر سرعت و گستره توزیع و ترویج پروپاگاندا داشته است."

طی دهه‌های اول بعد از پایان جنگ جهانی دوم، صدها فیلم هالیوودی با موضوع مقابله متحدان آمریکا با آلمان نازی ساخته شد. در این فیلم‌ها، آلمانی‌ها به عنوان "آدم بدها" معرفی می‌شدند. با این حال، این رویه تبلیغاتی با شروع جنگ سرد، از آلمان فاصله گرفت و به سمت شوروی متمرکز شد. فیلم‌هایی ساخته شد که در آن‌ها، عوامل شرور شوروی که از هر راهی به دنبال نابود کردن قدرت آمریکا بودند، جای آلمانی‌ها را به عنوان ضدقهرمان‌های هالیوود گرفتند. اواخر قرن بیستم، جنگ سرد پایان یافت و آغاز قرن 21 زمانی بود که هالیوود باید به دنبال یک دشمن خیالی دیگر می‌گشت تا بار دیگر، حس میهن‌پرستی را میان آمریکایی‌ها برانگیزد. 11 سپتامبر فرصتی طلایی برای هالیوود بود تا چهره‌ای شیطانی برای مسلمانان به طور کلی و برای مردم عراق و افغانستان به طور خاص، در ذهن مخاطبان آمریکایی و بین‌المللی خود ترسیم کند.

"اریک دراتسر"تحلیلگر مسائل ژئوپلتیک معتقد است: "افکار عمومی بخشی بسیار مهم و اساسی در بحث اجرای برنامه‌های سیاسی و ژئوپلتیک است. آمریکا نمی‌توان هر جا می‌خواهد برود و هر چه می‌خواهد بکند، مگر این‌که افکار عمومی را متقاعد کند که از سیاست‌هایش حمایت کنند. این مسئله را بارها و بارها مشاهده کرده‌ایم. قبل از جنگ عراق، ماشین پروپاگاندای آمریکا شروع به جلب حمایت مردم از جنگی کرد که دست‌کم باید مورد حمایت اندکی از آمریکایی‌ها می‌بود. علاقه سیا به هالیوود هم به همین خاطر است که صنعت فیلم‌سازی آمریکا یکی از اصلی‌ترین روش‌هایی است که واشنگتن می‌تواند به کمک آن، افکار عمومی مردم را شکل دهد، خواه در حمایت از یک مسئله خاص، حتی جنگ و خواه مسئله‌ای ساده‌تر مانند ترویج یک روایت خاص از یک حادثه. هالیوود از آن‌جایی می‌تواند این کار را انجام دهد که مردم با گذر زمان، تنها مهم‌ترین اتفاقات و مهم‌ترین بخش‌های یک داستان را به خاطر خواهند داشت."

جنگ با تروریسم بهانه دولت و رسانه‌های آمریکا برای حمله به افغانستان بود

طرفداران سری فیلم‌های "جیمز باند" می‌دانند که "007" به نقاط مختلف دنیا می‌رود تا هر شخصیت شروری را که سر راهش سبز شود، از بین ببرد. فیلم"روشنایی پایدار روز" از این سری هم با همین موضوع، سال 1987 و در اوج جنگ رسانه‌ای میان آمریکا و شوروی ساخته شده است. در این فیلم، "باند" مأموریت دارد افغانستان را اشغال کند و تمام پایگاه‌های سری شوروی در آن را نابود کند. داستان فیلم، زمانی جذاب‌تر می‌شود که می‌بینیم چه کسانی مقابل باند قرار می‌گیرند: طالبان. البته در این فیلم، هیچ نشانه‌ای از توصیفات قرن 21 هالیوود درباره طالبان وجود ندارد. به عکس، عده‌ای از قهرمان‌هایی که در این فیلم معرفی می‌شوند، قهرمان‌های اسب‌سواری هستند به رهبری "کامران شاه". این افراد، متحدانی خوش‌قلب توصیف می‌شوند که به همین دلیل باید با غرب و ارزش‌هایش هم‌راستا باشند. بر همین اساس، فیلم نشان می‌دهد که هیچ اشکالی به طالبان وارد نیست. این گروه به غرب وفادار هستند و بنابراین ممکن نیست آدم بدی میان آن‌ها باشد. رئیس این گروه شبه‌نظامی هم یک فارغ‌التحصیل دانشگاه آکسفورد است.

به فاصله کم‌تر از یک سال از "روشنایی پایدار روز" یک فیلم مهم دیگر درباره جنگ افغانستان ساخته شد. فیلمی 130 دقیقه‌ای به نام "رامبو 3" (1988) که مخاطبان را با عمق میهن‌پرستی هالیوود آشنا می‌کند. با این حال، تمام داستان این فیلم را می‌توان در دو یا سه خط خلاصه کرد. فرمانده رامبو در جنگ ویتنام، در افغانستان گروگان گرفته می‌شود. رامبو هم برای آزادی او می‌جنگد. آن‌چه بقیه فیلم را تشکیل می‌دهد، بمباران شوروی با پروپاگانداست. صحنه‌های آغازین فیلم، "جان رامبو"را نشان می‌دهد که یک زندگی آرام و مسالمت‌آمیز را سپری می‌کند. یک‌باره، فرمانده سابق او در جنگ ویتنام، با رامبو تماس می‌گیرد و از او می‌خواهد به افغانستان برود و به "جنگ‌جویان آزادی‌خواه"بپیوندد که با شوروی می‌جنگند. خیلی سریع مشخص می‌شود که این جنگ‌جویان، همان طالبان هستند.

جذابیت این فیلم احتمالاً برای مخاطبان امروزی، بیش‌تر از مخاطبان اصلی خود فیلم در آن زمان است. این فیلم به گونه‌ای علیه شوروی تبلیغ می‌کند که حتی خود سازندگان فیلم و سیاستمداران آمریکایی هم آن را جانب‌دارانه می‌دانند. تبلیغات آمریکا علیه جنگ شوروی در افغانستان در حالی صورت می‌گرفت که وقتی نوبت به آمریکا رسید و این کشور بدون هیچ توجیهی وارد افغانستان شد، هالیوود در این‌باره سکوت کامل و حتی حمایت کرد. چه کسی فکر می‌کرد تنها چند سال بعد، آمریکا جای شوروی را بگیرد و دوستان رامبو به همان تروریست‌های شروری تبدیل شوند که رامبو به جنگ آن‌ها رفته بود؟

فرمانده رامبو، تصویری به او نشان می‌دهد و می‌گوید
شوروی با سلاح‌های شیمیایی به مردم افغانستان حمله کرده است

سربازان آمریکایی درباره خشونت‌های ارتش این کشور علیه افغان‌ها حرف‌های زیادی دارند. یکی از آن‌ها می‌گوید: "من [به خاطر شدت شکنجه‌ها] تعجب می‌کردم که چه‌قدر طول کشیده تا یکی از این افراد در بازداشت ما کشته شود." سرباز دیگری توضیح می‌دهد که سقف بازداشتگاه‌های آمریکایی به صورت شبکه‌های فلزی بود تا بتوانند دست بازداشت‌شده‌ها را از بالا ببندند. نهایتاً فیلم رامبو 3 هم مانند بسیاری از پروژه‌های پروپاگاندای دیگر علیه شوروی، با پیروزی جنگ‌جویان آزادی‌خواه تمام می‌شود و نهایتاً به "مردم شجاع افغانستان" تقدیم می‌شود.

شاید فیلم "جانورِ جنگ" را بتوان مهم‌ترین فیلم هالیوودی در ژانر طالبان دانست. این فیلم درباره یک تانک شوروی است که مسیر خود را گم می‌کند و با سربازان افغان مواجه می‌شود. این فیلم هم مملو از تبلیغات ضدشوروی است و اعضای طالبان را بر خلاف موضع کنونی هالیوود، افرادی متمدن معرفی می‌کند که شعارهایی سر می‌دهند که آرزوی بازیگران هالیوود در دهه 1980 بوده‌اند. شعارهایی که امروزه رنگ باخته‌اند و درباره اشغال افغانستان توسط آمریکا به هیچ عنوان مطرح نمی‌شوند.

"اریک داتسر"تحلیلگر مسائل ژئوپلتیک می‌گوید: "ما می‌دانیم که سیا در اغلب فیلم‌هایی که درباره حمله آمریکا به افغانستان ساخته می‌شود، حاضر است. هم‌چنین در ساخت فیلم "آرگو" علیه انقلاب اسلامی در ایران دست داشته است. می‌دانیم که در فیلم‌های هالیوودی درباره جنگ‌های بوسنی و کوزوو، دخالت می‌کند. مشاورانی را برای فیلم "آنجلینا جولی" درباره سودان تعیین کرده است. اما اقدامات سیا فقط به مشاوره فنی محدود نمی‌شود، بلکه آن‌ها بر روایت کلی فیلم هم نظارت می‌کنند."

دست بازداشت‌شدگان افغان را از بالا به سقف می‌بستند
و چندین روز آن‌ها را در همین حالت نگه می‌داشتند

"رادنی مارتین" کارمند سابق کنگره آمریکا توضیح می‌دهد: "مخاطبین باید به این واقعیت واقف شوند که دولت آمریکا به دنبال ایجاد ثبات در ساختار بی‌ثبات خود است و همکاری میان رسانه‌های خبری و سرگرمی از یک طرف و سرویس‌های اطلاعاتی از طرف دیگر، بخشی از این تلاش است. مسئله به همین جا هم ختم نمی‌شود. بخش عمده دیدگاه منفی آمریکایی‌ها نسبت به ایران یا روسیه هم نتیجه فعالیت مأمورین سرویس‌های اطلاعاتی و آلوده کردن رسانه‌های خبری و سرگرمی در آمریکا است. عده بی‌شماری در آمریکا هستند که دیگر اخبار "سی‌بی‌اس" یا "فاکس‌نیوز" را نگاه نمی‌کنند، اما همین افراد، بالأخره برای سرگرم شدن رو به فیلم‌هایی می‌آورند که تقریباً تمامی‌شان هالیوودی هستند."

وی ادامه می‌دهد: "سیا تنها بخشی از شبکه بی‌نهایت غول‌پیکر اطلاعاتی و جاسوسی درون آمریکاست و این شبکه برای فاسد کردن هالیوود و فیلم‌های ساخته آن و تحت تسلط آوردن صنعت فیلم‌سازی درون این کشور، سرمایه‌گذاری هنگفتی کرده است. مردم ممکن است متوجه نشوند چرا یک برنامه خاص را تماشا می‌کنند، اما دولت آمریکا طرح‌های بزرگی برای شستشوی مغزی مردم و ایجاد علاقه به پلیس و نیروهای امنیتی در آن‌ها دارد. چنین چیزی را در کشورهای دیگر نمی‌بینید. دولت آمریکا می‌کوشد مردمش را عاشق چکمه‌ای کند که دارد آن‌ها را له می‌کند."

پس از 11 سپتامبر، موجی از فیلم‌های ضدایرانی در هالیوود ایجاد شد

فیلم "گلاب" آخرین نمونه از چنین فیلم‌هایی است، فیلمی که ریشه در اعماق رویکرد خصمانه دولت آمریکا در قبال ایران دارد. در این گزارش می‌خواهیم با نگاهی به فیلم "گلاب" به برخی سؤالات پاسخ بدهیم: دلیل اصلی ناآرامی‌های سال 2009 در ایران چه بود؟ پوشش‌های خبری غربی از تظاهرات‌های ایران تا چه حد بر اساس حقیقت بود؟ آیا رسانه‌هایی مانند بی‌بی‌سی و سی‌ان‌ان تنها سعی در نشان دادن واقعیت‌های تظاهرات داشتند، یا تلاش کردند این فرصت را برای تیره‌تر کردن تصویر ایران در اذهان مردم مغتنم بشمارند.

"ثریا سپه‌پور اولریش"کارشناس دیپلماسی عمومی معتقد است: "طی 35 سال اخیر، آمریکا درگیر جنگی با آمریکا بوده است که عمدتاً جنگ نرم نامیده می‌شود و در این جنگ، پروپاگاندا نقش عمده‌ای دارد؛ همان‌طور که تحریم‌ها در جنگ اقتصادی نقش دارند. هالیوود یکی از مهم‌ترین بازیگران در این جنگ پروپاگانداست و این نقش را با شیطانی نشان دادن ایران و ایرانی‌ها ایفا می‌کند تا سیاست خارجی، مفاهیم مد نظر خود و نیازش به جنگ‌افروزی علیه ایران را توجیه کند. این فیلم‌ها به توجیه نه تنها افکار عمومی آمریکایی‌ها، بلکه تمام مردم در سراسر دنیا که فیلم‌های هالیوودی را تماشا می‌کنند، کمک می‌نماید.

فیلم "گلاب" بر اساس دیدگاه شخصی کارگردان درباره اتفاقات بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2009 در ایران است. در این فیلم،"مازیار" که خبرنگاری خارجی است، برای پوشش خبری انتخابات به ایران می‌آید. وی اظهارات طرفداران نامزدهای مختلف را ثبت و ضبط می‌کند. نهایتاً انتخابات برگزار می‌شود، اما نامزد مورد علاقه مازیار در انتخابات شکست می‌خورد. طرفداران این نامزد به خیابان‌ها می‌آیند و به نتایج انتخابات اعتراض می‌کنند.

"ستاد تبلیغاتی احمدی‌نژاد" - نامزد مورد علاقه مازیار در انتخابات شکست می‌خورد

مازیار برای پوشش این اعتراضات نیز در ایران باقی می‌ماند؛ اما بعد از مدتی، مأمورین اطلاعاتی ایران، مازیار را دستگیر می‌کنند و به زندان اوین می‌برند. فیلم تلاش می‌کند نشان دهد، تمام افرادی که بعد از انتخابات سال 2009 در ایران دستگیر شدند، بی‌گناه بودند، اما مجبور شدند در انظار عمومی از دولت عذرخواهی کنند و تاوان کاری را که انجام داده‌اند، بپردازند.

این محصول هالیوودی بر اساس کتاب خاطراتی به نام "بعد، سراغ من آمدند" به قلم "مازیار بهاری" ساخته شده است. مازیار بهاری از همکاران بی‌بی‌سی است که خاطرات خود را طی 118 روز حبس در زندان اوین نوشته است. ظاهراً وی در اعتراضات سال 2009 نقش داشته و پس از دستگیری اعتراف کرده که برنامه مخفی براندازی نظام را در تهران پیگیری می‌کرده است.

"بهاری" به قید ضمانت از زندان آزاد می‌شود، اما به شکل غیرقانونی از ایران فرار می‌کند و بلافاصله پس از خروج از ایران، اعترافات خود را پس گرفت و انکار کرد. بهاری درباره شبکه پرس‌تی‌وی که فیلم اعترافات او را پخش کرده بود، می‌گوید: "وقتی خبرنگار این شبکه آمد و من گفتم شما از کدام رسانه هستید و گفت از پرس‌تی‌وی، تعجب کردم. چرا که فکر می‌کردم پرس‌تی‌وی به اندازه‌ای اعتبار داشته باشد که با یک زندانی در اتاق اعتراف‌گیری مصاحبه نکند. خبرنگار این شبکه می‌توانست ببیند که به من دستور داده‌اند به سؤالات مطرح شده، پاسخ‌های مشخصی بدهم."

"مازیار بهاری" خبرنگاری است که به بهانه پوشش اخبار ایران به تهران سفر کرده بود

"حمیدرضا عمادی" مدیر اتاق خبر پرس‌تی‌وی در پاسخ به این اتهامات "بهاری"، می‌گوید: "من نمی‌دانم چرا مازیار بهاری آن حرف‌ها را در مصاحبه‌اش زده است. خودش هم می‌داند که آن حرف‌ها هیچ ارتباطی به واقعیت نداشت. همین‌طور، آن مصاحبه‌ای که در فیلم ["گلاب"] نشان داده می‌شود، به هیچ‌وجه اتفاقی نیست که آن روز افتاد. من آن روز رفته بودم تا با یک خبرنگار خارجی مصاحبه کنم. انتظار داشتم یک فرد خارجی را هم ببینم، دیدم با یک ایرانی طرف هستم. "بهاری" در مصاحبه‌اش گفته چشم‌هایش را بسته بودند، در حالی که ابداً این‌گونه نبود."

عمادی ادامه می‌دهد: "من آن روز از "بهاری" چند سؤال کردم درباره این‌که چرا آن‌جا بوده و چرا دستگیر شده است. و یک سری سؤالات عمومی دیگر. وقتی به اتاق خبر شبکه برگشتم، تصمیم گرفتیم، همه آن مصاحبه را پخش نکنیم؛ فقط چند ثانیه را پخش کردیم، آن هم پاسخ "بهاری" به این سؤال بود که چرا دستگیر شده است. او هم پاسخ ویژه‌ای به من ندارد. همان حرف‌هایی را زد که به رسانه‌های دیگر هم زده بود. اصلاً شباهتی به "اعتراف" نداشت. اصلاً اعتراف نبود. تلاش خود او بود که باعث شد مصاحبه‌اش شبیه به یک اعتراف شود. دلیلش هم این بود که به این شکل اهداف سیاسی خودش و انگیزه‌های اقتصادی‌اش محقق می‌شد. نمی‌دانم چرا تصمیم گرفت از یک خبرنگار دیگر شکایت کند."

وقتی "بهاری" ایران را ترک کرد، با "جان استوارت" [کمدین، نویسنده و فیلم‌ساز] ملاقات کرد و روایت خود را از دوران حبسش برای او تعریف کرد. همین ملاقات بود که جرقه اولیه ساخت فیلم "گلاب" را زد. استوارت با چندین فیلم‌نامه‌نویس تماس گرفت، اما وقتی هیچ‌کس حاضر به کار کردن با او نشد، تصمیم گرفت، خودش از ابتدا تا انتهای فیلم‌نامه را بنویسد. "گلاب" اولین کار استوارت به عنوان کارگردان بود. وی سناریوی فیلم را با همکاری "جی‌جی آبراهامز" نوشت و شهر "امان" پایتخت اردن را به عنوان مکان فیلم‌برداری انتخاب کرد. نهایتاً استوارت فیلم "گلاب" را با بودجه‌ای 10 میلیارد دلاری ساخت.

فیلم "گلاب" اولین تجربه کارگردانی "جان استوارت" کمدین، نویسنده و فیلم‌ساز هالیوودی بود

رسانه‌های غربی مانند بی‌بی‌سی و سی‌ان‌ان طی اعتراضات سال 2009 در ایران،‌ تمام تلاش خود را کردند تا این وقایع را بزرگ‌نمایی کنند. البته این دو رسانه، تنها نمونه‌هایی از رسانه‌های غربی هستند که طی رویدادهای بعد از انتخابات در ایران، روزهای پرمشغله‌ای را پشت سر گذاشتند. تنها کافی است بخش کوچکی از برنامه‌های سی‌ان‌ان را در رابطه با حوادث بعد از انتخابات تماشا کرده باشید تا متوجه شوید که تمام هدف این شبکه، تبلیغات علیه دولت ایران بوده است.

این شبکه، در ابتدا برنامه‌های عادی خود را قطع نموده و گزارشی از "اعتراضات در ایران" را پخش کرد. همچنین طی این مدت، دائماً تصاویری تأییدنشده را از منابع بی‌نام پخش می‌کرد؛ کاری که در دنیای خبرنگاری، بسیار غیرحرفه‌ای و غیرقابل اعتماد تلقی می‌شود. یکی دیگر از رفتارهای غیرحرفه‌ای سی‌ان‌ان زمانی بود که به معترضین پیشنهاد کرد به تخریب اموال عمومی و رفتارهای خشونت‌آمیز متوسل شوند. این شبکه چندین بار در برنامه‌های خود، روش ساخت بمب‌های آتش‌زای دست‌ساز و همچنین روش هک کردن وبسایت‌های دولتی، خبرگزاری‌ها و حتی صفحه‌ها و وبلاگ‌های شخصی خبری را آموزش داد. دعوت از کارشناسانی برای زمینه‌سازی گسترش اعتراضات نیز یکی دیگر از اقدامات جانبدارانه سی‌ان‌ان بود.

این در حالی است که عمادی توضیح می‌دهد چگونه طی اعتراضات جنبش تسخیر و 99 درصد در نیویورک، خبر چندانی از این اعتراضات در سی‌ان‌ان مخابره نمی‌شد. همچنین این شبکه، علاقه چندانی به پوشش خبری اعتراضات مردمی و سرکوب آن‌ها در بحرین ندارد؛ چرا که حکومت بحرین به سی‌ان‌ان پول می‌دهد. خبرنگاران سابق سی‌ان‌ان به این موضوع اعتراف کرده‌اند و می‌گویند حاکمان مستبد بحرین که تا کنون حتی یک انتخابات دموکراتیک و مردمی برگزار نکرده‌اند، به سی‌ان‌ان پول می‌دهند. به همین خاطر هم هست که سی‌ان‌ان مقابل سرکوب مردم بحرین سکوت اختیار کرده است.

حکومت بحرین به سی‌ان‌ان حق‌السکوت پرداخت می‌کند

پوشش خبری اعتراضات در ایران در شبکه‌های بی‌بی‌سی و بی‌بی‌سی فارسی، حتی از سی‌ان‌ان هم بدتر بود. بی‌بی‌سی فارسی چند ماه قبل از انتخابات سال 2009 آغاز به کار کرد و بسیاری از متخصصین معتقدند این شبکه قصد ایجاد آشوب بعد از انتخابات را داشت. یکی از مفاهیمی که این شبکه پیش از انتخابات مطرح می‌کرد، احتمال بروز تقلب بود و این‌گونه نشان می‌داد که محمود احمدی‌نژاد تنها از طریق "مهندسی آرا" یا "تقلب گسترده و سازمان‌دهی‌شده" می‌توانست ممکن است بتواند پیروز انتخابات باشد.

بی‌بی‌سی فارسی بعد از انتخابات هم از تکنیک‌های پیچیده‌ای استفاده کرد تا اعتراضات را گسترده‌تر کند. این تکنیک‌ها شامل گزارش‌های ویژه و خبرهای سخت و خبرهای نرم می‌شود. این شبکه هر کاری که می‌توانست برای کنترل افکار مخاطبینش انجام داد و به آن‌ها القا کرد که در انتخابات، بی‌عدالتی شده است. همچنین تلاش کرد مردم را برای پیوستن به اعتراضات خیابانی تشویق کند. این همان شبکه‌ای است که شخصیت اصلی داستان در فیلم "گلاب" افتخار می‌کند برای آن کار می‌کند.

عمادی توضیح می‌دهد: "من به شخصه معتقدم دولت‌های قدرتمند، خبرنگاران را به زندان نمی‌اندازند. در عین حال نمی‌دانم مازیار بهاری برای خبرنگاری به این‌جا آمده بود، یا از سوی یک نهاد اطلاعاتی و جاسوسی. من تا کنون با کسی حرف نزده‌ام که در این‌باره اطلاعاتی داشته باشد. این مسئله ربطی هم به من ندارد. آن زمان به چشم یک خبرنگار به او نگاه کردم. البته در حال حاضر دیگر فکر نمی‌کنم که "بهاری" صرفاً یک خبرنگار بوده که برای پوشش خبری به ایران آمده است. تصویری که الآن از او در ذهن من است، نه یک خبرنگار، بلکه بیش‌تر یک سیاستمدار است که هیچ صلاحی برای کشورش نمی‌خواهد. حتی وقتی توافق هسته‌ای حاصل شد، این شخص در سی‌ان‌ان حاضر شد و تلاش کرد کشورش را یک عامل قتل‌عام معرفی کند. وقتی با او مصاحبه کردم، یک سری تحقیقات انجام دادم و فکر کردم خوب است به دنیا بگوییم چرا مازیار بهاری در ایران زندانی شده است."

بی‌بی‌سی فارسی تنها چند ماه قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 88 در ایران، آغاز به کار کرد

بسیاری از تحلیلگران معتقدند فیلم "گلاب" هم دقیقاً همان راه فیلم "آرگو" را رفته است. اتفاقاً ساخت فیلم "گلاب" دقیقاً زمانی کلید خورد که آرگو توانست سه جایزه اسکار برای "بهترین فیلم"، "بهترین فیلم‌نامه اقتباسی" و "بهترین ویرایش فیلم"برنده شد. اهدای جایزه به یک فیلم عمدتاً راهی برای تشویق بقیه فیلم‌سازها به تولید محصولاتی مشابه است. وقتی آرگو توانست آن همه جایزه اسکار و "گلدن گلوب" بگیرد، مسلماً انگیزه زیادی به بقیه داد تا فیلم‌هایی با همین تم بسازند.

"گلاب" شباهت‌های زیادی با آرگو دارد. آرگو داستان گروگان‌گیری در سفارت آمریکا را تعریف می‌کند، سفارتی که هم‌زمان با انقلاب اسلامی و پیش از آن، برای جاسوسی از ایران استفاده می‌شد. "گلاب" هم به رویدادهایی مشابه، این بار طی یک انقلاب رنگی بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2009 می‌پردازد. آرگو، شکست سیاست خارجی آمریکا را نشان می‌دهد، اما تلاش می‌کند این شکست را به شکل یک پیروزی تصویرسازی کند. تسخیر سفارت آمریکا توسط انقلابیون ایرانی به عنوان یک شکست بزرگ و نقطه‌ای تاریک در سیاست خارجی آمریکا محسوب می‌شود. به همین ترتیب، "گلاب" هم داستان یک شکست دیگر برای سیاست خارجی غرب را اعتراضات سال 2009 در ایران روایت می‌کند. این فیلم هم تلاش می‌کند یک جنبه موفقیت‌آمیز به این اتفاقات بدهد؛ آن هم از طریق ارائه تصویری وحشتناک از زندان‌های ایران و تمرکز بر داستان متهمی که موفق شد مقاومت و در نهایت از ایران فرار کند.

این دو فیلم همچنین در نمایش این واقعیت مشترک هستند که سیاستمداران آمریکایی چگونه توسط ایران، تحقیر شدند. نکته مهم در این‌جا این است که هر دو فیلم، مقاصد مخفی سازندگانشان را نشان می‌دهند؛ به خصوص در هالیوود که فیلم‌هایش نتیجه همکاری تعداد زیادی از متخصصین هستند و محتوایشان بر اساس سیاست‌های و اهداف دولت آمریکا تعیین می‌شود.

"گلاب" و "آرگو" هر دو تلاش می‌کنند از شکست‌های سیاست خارجی آمریکا مقابل ایران، پیروزی بسازند

سپه‌پور اولریش در این خصوص تصریح می‌کند: "این نشان می‌دهد هالیوود تا چه اندازه قدرت تعقل مخاطبین خود را دست‌کم می‌گیرد و به نوعی حتی توهین به آن‌هاست. اما متأسفانه کارشان خیلی هم اشتباه نیست، چرا که مردم واقعاً دوست دارند اطلاعاتشان را از فیلم‌ها بگیرند. نکته‌ای که این‌جا هست و باید درک کرد این است که صاحبان استودیوهای بزرگ در هالیوود همان صاحبان شبکه‌ها و رسانه‌های خبری هستند. به عنوان مثال، استودیوی بزرگ "تایم وارنر"، مدیریت سی‌ان‌ان را هم به عده دارد. بنابراین مخاطبین این کمپانی فیلم‌سازی، اخبار خود را هم از سی‌ان‌ان می‌گیرند که این شبکه هم اطلاعات غلط در اختیارشان می‌گذارد و پروپاگاندا به خورد آن‌ها می‌دهد."

وی همچنین توضیح می‌دهد: "منظور از پروپاگاندا هم، لزوماً دروغ نیست. ممکن است واقعیت را بگویند، اما به نوعی آن را تعریف می‌کنند که بتوانند افکار عمومی مردم را همان‌گونه که می‌خواهند شکل بدهند. بنابراین از یک طرف اخبار را می‌شنوند که از رسانه‌هایی مانند سی‌ان‌ان می‌آید و از سوی دیگر فیلم‌های هالیوودی را تمام می‌کنند که همان اخبار را تقویت می‌کنند. نکته دیگر هم این است که بسیاری از این صاحبان استودیوها، در اعضای هیأت مدیره خود، صاحبان شرکت‌های اسلحه‌سازی را دارند. بنابراین همه دست به دست هم می‌دهند تا به تحقق منافع افراد پشت پرده سیاست‌های واشنگتن کمک کنند و این اتفاق به قیمت [گمراه کردن و فریب] مردم عادی در آمریکا و البته مردم ایران رخ می‌دهد."