«دان باروخ» که مدت‌های مدیدی ریاست دفتر تولید فیلم پنتاگون را بر عهده داشت نگران گردیده بود. وی موافقت کرده بود که وزارت دفاع از فیلم جدید «جان وین» با عنوان «کلاه سبزها» حمایت کند، اما حالا پس از بازبینی برداشت‌های نهایی فیلم دچار تردید شده بود. البته وی شک نداشت که فیلم مذکور یک فیلم تبلیغاتی خوب برای جنگ ویتنام است. نگرانی وی در واقع این بود که این فیلم بیش‌ازحد تبلیغاتی باشد؛ یعنی یک فیلم تبلیعاتی که با حمایت دولت تهیه گردیده بود.

بنابراین وی در تاریخ 19 فوریه 1968 با «مایکل وین» تهیه‌کننده فیلم و فرزند «جان وین» بازیگر افسانه‌ای تماس گرفت تا درباره قدردانی از وزارت دفاع در تیتراژ فیلم با وی صحبت کند. این قدردانی معمولاً در انتهای فیلم نشان داده می‌شود و متن آن نیز معمولاً چیزی شبیه این است: «با تشکر از وزارت دفاع و ارتش به خاطر اینکه ما را در تولید این فیلم یاری کردند.» «باروخ» به «وین» گفت که وزارت دفاع خواهان این تشکر و قدردانی نیست.

جان وین

«وین» پرسید: «دلیلش چیست؟»

پاسخ «باروخ» شوکه کننده بود ـ وی اذعان کرد که وزارت دفاع فیلمی را که به ساخت آن کمک کرده بود یک فیلم تبلیغاتی می‌دانست.

«باروخ» با توجه به دست‌نوشته‌های موجود از آن گفتگو می‌نویسد: «با «مایکل وین» درباره عدم تشکر از وزارت دفاع گفتگو کردم زیرا (1) ارزش تبلیغاتی فیلم ممکن است تحت تأثیر این همکاری قرار گیرد، (2) ممکن است باعث افزایش تعداد نامه‌هایی شود که درباره چگونگی کمک به فیلم، خواهان توضیح هستند.»

«باروخ» سیزده سال قبل‌تر در ارتباط با فیلم «حمله» با تحقیق و تفحص کنگره درباره ارتباط پنتاگون و هالیوود مواجه گردیده بود و دوست نداشت بار دیگر چنین چیزی را تجربه کند.

بنابراین، «مایکل وین» با پدر معروف خود به گفتگو پرداخت و سه روز بعد به «باروخ» پاسخ داد. وی خطاب به «باروخ» نوشت: «همه ما با این پیشنهاد وزارت دفاع موافقیم که تقدیر و تشکر از این وزارتخانه می‌تواند باعث شود که فیلم ـ به جای اینکه به عنوان یک فیلم سرگرم کننده و جالب نگریسته شود ـ به عنوان یک فیلم تبلیغاتی طبقه بندی شود. بنابراین ما بخش تشکر و قدردانی از وزارت دفاع را از صفحه 3 بروشور حاوی تیتراژ پایانی فیلم که قبلاً در راستای کسب تائیدیه شما ارسال گردیده است حذف می‌کنیم.»

مهم نیست که فیلم مذکور عملاً یک فیلم تبلیغاتی بود ـ و در واقع روایتگر یک ماجرای یکطرفه بود که هدفش تقویت مشارکت دولت در یک جنگ غیرمحبوب بود. نکته اصلی این بود که افکار عمومی نباید به این فیلم به چشم یک فیلم تبلیغاتی نگاه می‌کردند. اگر حذف بخش تشکر از وزارت دفاع به این امر کمک می‌کرد در آن صورت این بخش حذف می‌گردید. و البته این اتفاق عملاً نیز رخ داد. در واقع فیلم سینمایی «کلاه سبزها» تنها فیلمی است که از همکاری کامل و تائیدیه ارتش برخوردار گردیده اما در تیتراژ آن از وزارت دفاع به خاطر کمک‌هایش تشکر و قدردانی نشده است.

با این حال، حذف بخش تشکر و قدردانی از وزارت دفاع باعث نشد تا نامه‌هایی که خواستار توضیح بیشتر بودند به دفتر «باروخ» سرازیر نشوند. در عرض یک سال «بنجامین روزنتال» از اعضای کنگره با ارسال نامه‌هایی خواهان این شد که بداند حمایت ارتش از فیلم «کلاه سبزها» تا چه حد برای مالیات دهندگان هزینه در بر داشته است. یک موضوع حتی نگران کننده‌تر برای پنتاگون این بود که این عضو کنگره سؤالاتی اساسی مطرح کرده بود درباره اینکه آیا درست است وزارت دفاع به فیلم‌هایی که از سیاست دولت در قبال جنگ ویتنام حمایت می‌کردند کمک کند و در عین حال کمک خود را از فیلم‌هایی که از سیاست مذکور حمایت نمی‌کردند دریغ کند.

«روزنتال» که از اعضای دموکرات کنگره از ایالت نیویورک بود صریحاً از جنگ ویتنام انتقاد می‌کرد و سؤالات زیادی در رابطه با فیلم فوق‌الذکر داشت.

وی در تاریخ 17 ژانویه 1969 در نامه‌ای به دفتر حسابداری عمومی نوشت: «من مدتی است که نگران تأثیر تشکیلات نظامی بر جامعه‌مان هستم. من از این موضوع آگاهم که فرآیند تصویب و بکارگیری بودجه نظامی بر اساس نیازهای مرتبط با امنیت ملی صورت می‌گیرد. اما دقیقاً از آنجا که نظارت بر این بودجه عظیم کار دشواری است من معتقدم که ما اعضای کنگره صرف‌نظر از وظایف خود در کمیته‌های کنگره همچنین از مسئولیت ویژه‌ای جهت نظارت بر بودجه نظامی برخورداریم.

«من اخیراً از این که دیدم در فیلم «کلاه سبزها» مقدار قابل توجهی از تجهیزات نظامی و نیروی انسانی ارتش جهت تولید یک فیلم تجاری هزینه شده است نگران و وحشت‌زده شدم. صرف‌نظر از مواضع اتخاذ شده در قبال جنگ ویتنام، برای من روشن است بودجه‌های دفاعی در راستای کمک به تهیه‌کننده فیلم هزینه گردیده‌اند.»

این عضو کنگره می‌خواست بداند وزارت دفاع تا چه میزان به ساخت فیلم «کلاه سبزها» کمک کرده بود و اینکه آیا ساخت فیلم بدون کمک وزارت دفاع امکان پذیر بود یا نه. وی همچنین می‌خواست بداند وزارت دفاع بر اساس کدام اختیارات به فیلم سازان کمک می‌کند؛ کدام فیلم دیگر درباره جنگ ویتنام به کمک وزارت دفاع ساخته شده است؛ و اینکه آیا تهیه‌کنندگان واقعاً هزینه این کمک‌ها را پرداخت کرده‌اند یا نه.

این کنگره در نامه خود نوشته بود: «به طور مشخص در ارتباط با فیلم «کلاه سبزها» مایلم برآرود کاملی از هزینه‌های مربوط به مشارکت تشکیلات نظامی آمریکا در ساخت فیلم و همچنین میزان جبران این هزینه‌ها توسط تهیه‌کنندگان فیلم را دریافت کنم. بجز هزینه‌های اسمی پیش بینی نشده همچون هزینه بنزین مصرف شده، آیا هزینه‌های مربوطه بازتاب دهنده میزان سرمایه‌گذاری واقعی وزارت دفاع در اینگونه فیلم‌ها هستند؟ برای مثال، آیا فرآیند برآورد هزینه‌های مربوط به یک بالگرد ارتش این واقعیت را نیز در نظر می‌گیرد که اینگونه تجهیزات دارای یک طول عمر مفید محدود هستند و استفاده از آنها در طول یک دوره یکماهه فیلمبرداری باعث کاهش چشمگیر عمر مفید آنها می‌شود؟»

اما جدای از هزینه‌ها «روزنتال» همچنین می‌خواست بداند دولت چه نقشی در تولید و شکل‌دهی فیلم ایفا کرده بود.

وی در نامه خود به دفتر حسابداری عمومی نوشت: «آیا مشارکت وزارت دفاع به قدری برای تهیه‌کننده فیلم «کلاه سبزها» حیاتی بود که بدون این مشارکت امکان ساخت فیلم میسر نبود؟ آیا ایده فیلم از طرف وزارت دفاع و در راستای توجیه شرکت آمریکا در جنگ ویتنام مطرح شده بود؟»

«کلاه سبزها» به مدت 170 روز از 9 آگوست 1967 تا 15 نوامبر 1967 در فورت بنینگ واقع در ایالت ویرجینیا و چند پایگاه نظامی دیگر در نقاط مختلف کشور فیلم برداری شده بود. تحقیقاتی که توسط دفتر حسابداری عمومی انجام گرفتند نشان دادند که شرکت تولید فیلم «جان وین» موسوم به «باجاک پروداکشنز» «بابت خدماتی که از گروه هوانوردی دهم و تیپ پیاده 197 دریافت کرده بود هیچگونه هزینه‌ای پرداخت نکرده بود... به علاوه، باجاک بابت قرض کردن اسلحه، استفاده از تجهیزات و هواپیما، و دستمزد خدمه تجهیزات هیچ مبلغی پرداخت نکرده بود.»

گزارش مربوطه فاش ساخت که «تعداد نامشخصی از هلیکوپترهای UH-1[هووی] در جریان ساخت فیلم مجموعاً به مدت 85 ساعت پرواز کرده بودند و سلاح‌هایی همچون تفنگ ام ـ 16، خمپاره، نارنجک انداز، و مسلسل به مدت 107 روز در اختیار شرکت باجاک قرار داده شده بودند. دیگر تجهیزات مانند بولدوزر، جرثقیل، و کامیون نیز در اختیار شرکت مذکور قرار داد شده بود.» این گزارش همچنین دریافت که «پرسنل نظامی به میزان 3800 نفر ـ ساعت در ساخت فیلم مشارکت کرده بودند.»

هلیکوپتر UH-1

شرکت باجاک در ازای این میزان کار مبلغ 64/18623 دلار یا معادل 90/4 دلار در ازای هر نفر ـ ساعت کار به وزارت دفاع پرداخت کرده بود که البته این مبلغ شامل هزینه‌های بالگرد و دیگر تجهیزات نمی‌شد ـ این هزینه‌ها تنها بخشی از هزینه‌های واقعی بودند که ارتش متحمل شده بود.

دفتر حسابداری عمومی با اینکه دریافته بود که دستورالعمل‌های وزارت دفاع در زمینه وصول هزینه خدمات ارائه شده به فیلم‌ها با دیگر دستورالعمل‌های فدرال «ناسازگار» است، اما بیان داشت که «ارائه نوع خدمات ارائه شده در اینجا به مثابه نقض قانون نیست.»

با این حال، «روزنتال» از این موضوع عصبانی و خشمگین بود. وی وزارت دفاع را متهم کرد که به فیلم «جان وین» یارانه داده است و در راستای حمایت از این فیلم طرفدار جنگ ویتنام بیش از 1 میلیون دلار از پول مالیات دهندگان را هزینه کرده است.

«جان وین» نیز از این اتهام خشمگین شد و «روزنتال» را یک «دیوانه شهرت طلب» نامید. وی در مصاحبه با نشریه «هالیوود ریپورتر» گفته بود که اگر زمان قدیم بود با این عضو کنگره برخورد رو در رو می‌کرد. وی گفته بود: «ای کاش الان سال 1800 بود. آنوقت مثل اسب شلاقش می‌زدم.»

مجادله «وین» و «روزنتال» بر سر میزان پولی که دولت در راستای حمایت از فیلم مذکور هزینه کرده بود به تیتر روزنامه‌ها تبدیل شده بود، اما مطبوعات به سؤالات «روزنتال» درباره منشأ ساخت فیلم توجه چندانی نکردند.

وزارت دفاع گفته بود که ایده فیلم را «وین» مطرح کرده بود و دفتر حسابداری عمومی نیز پذیرفته بود. در واقع «وین» در سال 1966 شخصاً ایده فیلم را نزد «لیندون جانسون» رئیس جمهور وقت مطرح کرده بود. اما آنچه دفتر حسابداری عمومی نمی‌دانست میزان شکل‌دهی محصول نهایی توسط وزارت دفاع بود.

در گزارش اداره حسابداری عمومی آمده بود: «مقامات وزارت دفاع به ما اطلاع دادند که تولید واقع‌گرایانه فیلم «کلاه سبزها» بدون کمک ارتش امکان پذیر نبود. بررسی‌های ما نشان می‌دهند که آقای «جان وین» از شرکت باجاک پروداکشنز در ماه سپتامبر 1966 دفتر امور اجرایی رئیس جمهور را از تمایل خود نسبت به ساخت فیلمی بر اساس کتابی به قلم «رابین مور» آگاه ساخته بود و خواستار همکاری در زمینه تولید فیلمش شده بود. دفتر امور اجرایی در پاسخ به «وین» گفته بود که درخواست وی به وزارت دفاع ارجاع گردیده است. وزارت دفاع متعاقباً درخواست آقای «وین» را تصویب کرد.»

با این حال، این یافته‌ها تنها بخشی از ماجرا بودند.

«وین» در واقع در تاریخ 28 دسامبر 1966 نامه‌ای به «لیندون جانسون» نوشته و برای ساخت فیلم خود درخواست کمک کرده بود.

وی برای رئیس جمهور نوشته بود: «هنگامی که پسربچه‌ای پیش نبودم پدرم همواره به من می‌گفت اگر می‌خواهی دیگران برایت کاری انجام بدهند اول سراغ رئیس آنها برو ـ بنابراین به همین خاطر من این نامه را خطاب به شما می‌نویسم. ما در حال جنگ در ویتنام هستیم. اگرچه من شخصاً از سیاست دولت در این زمینه حمایت می‌کنم اما می‌دانم که این جنگ چندان محبوب نیست و من فکر می‌کنم این موضوع بسیار مهم است که نه تنها مردم آمریکا بلکه مردم سرتاسر دنیا بدانند چرا حضور آمریکا در این جنگ ضروری است.

«مهم‌ترین راه دستیابی به این هدف تولید محصولات تصویری است. یک فیلم سینمایی به زودی درباره جنگ ویتنام ساخته خواهد شد. بیائید اطمینان حاصل کنیم که این فیلم به تقویت آرمان ما در سرتاسر دنیا کمک می‌کند.»

با این حال، «وین» عملاً یک سال قبل‌تر با کاخ سفید تماس گرفته و با «بیل مایرز» که در آن زمان دستیار ویژه رئیس جمهور و اکنون یک روزنامه نگار تلویزیونی معروف است به گفتگو پرداخته بود.

«وین» در نامه‌ای به «مایرز» به تاریخ 18 فوریه 1966 نوشت: «به علت مسافرت نتوانستم یادداشت امیدبخش شما به تاریخ 18 ژانویه را به موقع مشاهده کرده و پاسخ گویم. در ضمن، پسرم «مایکل» که تهیه‌کننده این فیلم است با «دونالد باروخ» از وزارت دفاع در تماس بوده است. او همچنین یک نویسنده بسیار قابل را بکار گرفته است تا کار بر روی فیلم نامه را آغاز کند. ما مطمئنیم فیلم‌نامه نهایی از نزدیک از طرز فکر رئیس جمهور و دولت در ارتباط با نقش مردان جنگجوی آمریکا در ویتنام تبعیت خواهد کرد.»

«وین» قصد داشت فیلمش را بر اساس کتاب «کلاه سبزها» نوشته «رابین مور» بسازد. او حقوق کتاب را خریداری کرده و فیلمنامه نویسی به نام «جیمز لی بارت» را استخدام کرده بود تا آن را تبدیل به فیلم نامه کند. مساله این بود که پنتاگون از این کتاب خوشش نمی‌آمد و برای «مور» یا کتابش چندان اهمیتی قائل نبود. این کتاب شکنجه زندانی‌ها توسط کلاه سبزهای واقعی در ویتنام را به تصویر کشیده بود. روایت وی از این جنایات جنگی به قدری مشروح بود که پنتاگون عملاً در رابطه با اطلاعاتی که «مور» در کتابش فاش ساخته وی را مورد بازجویی قرار داد.

«جان وین»، فرزندش «مایکل»، و «جیمز لی بارت» فیلم‌نامه‌نویس در تاریخ 4 آوریل 1966 به پنتاگون رفتند تا در رابطه با دریافت کمک از وزارت دفاع برای پروژه سینمایی خود به گفتگو بنشینند. آنها در آنجا با «آرتور سیلوستر» دستیار وزیر دفاع دیدار کردند.

مایکل وین

هشت روز بعد، «چارلز دبلیو هینکل» مدیر بازبینی امنیتی وزارت دفاع در یادداشتی به «دان باروخ» رئیس دفتر تولید فیلم پنتاگون نوشت که فیلم‌نامه را خوانده است و اینکه تغییرات عمده‌ای ـ به ویژه در رابطه با بخش‌های مربوط به شکنجه زندانیان ـ باید در آن صورت گیرد.

«هینکل» در این یادداشت نوشت: «بخشی از فیلم‌نامه که از صفحه 78 آغاز می‌شود باید اصلاح گردد و ماجرایی که در آن افسر ویتنامی با تائید افسران آمریکایی از جمله سرهنگ «کربای» [که نقش وی را «جان وین» ایفا می‌کند] با یک زندانی به طرزی وحشیانه رفتار می‌کند باید حذف شود. این می‌تواند دستاویز مخالفان سیاست آمریکا در ویتنام شود. چنین اقدامات وحشیانه‌ای در تضاد با سیاست‌های وزارت دفاع هستند.»

«هینکل» همچنین خطاب به «باروخ» نوشت: از آنجا که دفتر شما کاملاً از پیشینه کتاب «کلاه سبزها» آگاه است در نتیجه ما این پیشینه را به عنوان یک فاکتور در نظر نگرفتیم. ما این کتاب را به عنوان یک سوژه جدید مدنظر قرار دادیم.»

دو روز بعد، «باروخ» یادداشتی برای «سیلوستر» فرستاده و به وی هشدار داد در رابطه با بحث درباره «مور» یا کتابش در جریان جلسه پیش روی با فیلم‌سازان محتاطانه عمل کند.

وی در یادداشت خود نوشت: «هرگونه اظهارات درباره «رابین مور» یا کتاب وی ممکن است آنگونه که شرایط ایجاب می‌کند تفسیر گردد.»

بنابراین، حتی با اینکه ایده «جان وین» ساخت یک فیلم سینمایی درباره ویتنام بر اساس کتاب «مور» بود اما پنتاگون ایده‌های دیگری را در سر می‌پرورانید.

اول از همه اینکه فیلم‌نامه باید به طور کامل بازنویسی می‌شد.

«باروخ» پس از مطالعه اولین نسخه دست‌نویس فیلم‌نامه «بارت» اینگونه نوشت: «فیلم‌نامه به دستم رسید و سریعاً آن را بررسی کردم که البته ناامیدی مرا به دنبال داشت. ما نتوانستیم ایده مأموریت کلاه سبزها در ویتنام را منتفی سازیم، زیرا داستان اصلی اکنون درباره ماموران دفتر خدمات راهبردی است که به ویتنام شمالی می‌روند تا یک پل و یک نیروگاه را منفجر کرده و یک کمونیست بلندپایه را بدزدند. اما این ماموران قبل از انجام این کارها ابتدا در راستای جلوگیری از تصرف یک اردوگاه جدید توسط ویت کنگ‌ها در یک نبرد شرکت می‌کنند.»

«باروخ» سپس با «مایکل وین» تماس گرفت و به وی گفت که فیلم‌نامه به درد نمی‌خورد.

بعداً معلوم شد که «باروخ» دستورات را از وزارت دفاع دریافت می‌کرده است، وزارت دفاعی که اعتراضات سیاسی فراوانی نسبت به فیلم‌نامه داشت. «فرانسیس دبلیو تالی» مدیر کارکنان مسئول بازبینی سخنرانی‌ها در دفتر روابط عمومی وزارت امور خارجه فیلم‌نامه را خوانده بود و از آن خوشش نیامده بود.

«تالی» در نامه‌ای که به تاریخ 24 مارس 1967 برای وزارت دفاع ارسال کرد از پنتاگون خواست تا از فیلم‌سازان بخواهد تغییرات فراوانی در فیلم‌نامه ایجاد کنند.

«تالی» گفته بود اول از همه فیلم‌نامه‌نویس باید هرگونه اشاره به یورش کلاه سبزها به لائوس را از فیلم‌نامه حذف کند. وی در نامه خود به وزارت دفاع نوشته بود: «به نظر می‌رسد تلویحاً اشاره شده است که به عقیده سرهنگ «کربای» [جان وین]، و در نتیجه نویسنده متن، نیروهای آمریکایی باید جهت انجام عملیات نظامی از مرز عبور کرده و وارد لائوس شوند. «تالی» توصیه می‌کند که فیلم‌سازان آن خط از صفحه 33 فیلم‌نامه که حاوی عبارت «عبور از مرز لائوس» است را حذف کنند و همچنین کلمه «لائوس» را از خط آخر صفحه 89 فیلم‌نامه حذف کنند. «تالی» در ارتباط با اشارات فیلم‌نامه به تجاوز به لائوس نیز نوشته بود: «زبان فیلم‌نامه به طرح مسائل حساسی منجر می‌شود اما نزد فیلم‌نامه چندان اهمیتی ندارد.»

«تالی» و وزارت امور خارجه با شکنجه یک اسیر ویت‌کنگی توسط یک افسر ویتنام جنوبی نیز مشکل داشتند.

«تالی» در این رابطه نوشته بود: «رفتار وحشیانه افسر ویتنامی با زندانی ویت‌کنگی و تائید این رفتار توسط آمریکایی‌ها، از جمله سرهنگ «کربای» [جان وین] که سمت فرماندهی را بر عهده دارد به دستاویزی برای مخالفان سیاست آمریکا در ویتنام تبدیل می‌شود. چنین چیزی مهر تائیدی بر اتهامات برخی از این مخالفان بر علیه آمریکا خواهد بود و البته به مثابه نقض آشکار قوانین جنگ است.»

«تالی» همچنین به صحنه‌ای در فیلم‌نامه اصلی اعتراض کرد که در آن خبرنگار یک روزنامه که نقش وی را «دیوید جانسن» ایفا می‌کرد متوجه می‌شود که در زمینه مخالفت با جنگ دچار اشتباه شده است و در اواسط نبرد با ویت‌کنگ‌ها دفتر و قلمش را به کناری گذاشته و تفنگ به دست می‌گیرد.

وی در این باره نوشت: «ماجرایی که در آن خبرنگاری به نام «بکورث» موضع خود را در قبال جنگ تغییر داده و از سیاست‌های آمریکا در ویتنام حمایت می‌کند ناخوشایند و زننده است. این خبرنگار هنگامی که متوجه می‌شود قبلاً اشتباه می‌کرده است دست به اسلحه می‌برد و به یک مبارز تبدیل می‌شود. این امر در تضاد با قوانین مرتبط با خبرنگاری قرار دارد و کسانی که یک فیلم ساخته شده بر اساس این فیلم‌نامه را ببینند شاید آن را واقع‌گرایانه بدانند و در نتیجه فیلم مذکور شاید نشان دهنده این باشد که اینگونه موارد نقض قانون توسط خبرنگاران امری غیرمعمول نیست. همچنین باید به این نکته توجه کرد که بر اساس فیلم‌نامه هنگامی که «بکورث» درخواست اسلحه می‌کند سربازان از چنین درخواستی خوشحال شده و بر آن صحه می‌گذارند.»

«تالی» همچنین نوشت «فیلم‌نامه بر استفاده از عبارات تحقیرآمیز همچون عبارت «کرم‌ها» برای توصیف نیروهای ویت‌کنگی تاکید می‌کند. این عبارات ممکن است در راستای تبلیغات بر علیه نیروهای آمریکایی مورد استفاده قرار گیرند.»

وزارت دفاع همه این تغییرات توصیه شده را به فیلم‌سازان انتقال داد و همه تغییرات در فیلم اعمال گردیدند. در این فیلم هیچگونه یورشی به ویتنام شمالی انجام نمی‌گیرد، هیچگونه اشاره‌ای به لائوس نمی‌شود، کتک‌کاری اسیر ویت‌کنگی به تصویر کشیده نشده و در حضور سربازان آمریکایی نیز صورت نمی‌گیرد، خبرنگار دست به اسلحه نبرده و با نیروهای ویت‌کنگی نمی‌جنگد، و عبارت «کرم‌ها» نیز جهت توصیف ویت‌کنگی‌ها استفاده نمی‌شود.»

«بارت»، نویسنده فیلم‌نامه، پس از بازگشت از سفری به ویتنام که با تائید کنگره انجام گرفته بود تام‌های برای «باروخ» فرستاد. وی در این نامه نوشته بود: «هنگامی که بازگشتم «مایک وین» درباره محتوای گفتگویی که شما پس از مطالعه نسخه اولیه فیلم‌نامه با وی داشته‌اید برای من گفت. تا آنجا که به من مربوط می‌شود مشکلات موجود در آنالیز نهایی برطرف می‌گردند. من مطمئنم که نسخه ثانویه فیلم‌نامه مورد رضایت همه طرفین مربوطه قرار خواهد گرفت.»

همین اتفاق نیز افتاد.

اگر دفتر حسابداری عمومی با کمی دقت بیشتر مساله را مورد بررسی قرار داده بود متوجه می‌شد که اگرچه مطمئناً این «جان وین» بوده که ایده ساخت فیلم بر اساس کتاب «رابین مور» را مطرح کرده است، اما محصول نهایی مطمئناً توسط پنتاگون و وزارت امور خارجه شکل‌دهی، سانسور، و به شدت ویرایش شده و همچنین از کمک‌های مالی این دو نهاد بهره‌مند گردیده است.

***

«کلاه سبزها» اولین فیلم «جان وین» نبود که در برابر فشار از طرف تشکیلات نظامی سر تعظیم فرود می‌آورد در تابستان سال 1954، شرکت تولید فیلم «وین»، یعنی باجاک فیلمز، قصد داشت یک فیلم سینمای درباره چین کمونیست بسازد. در این فیلم که «کوچه خون» نام دارد «وین» نقش ناخدای یک کشتی تجاری را ایفا می‌کند که گروهی از پناه‌جویان چینی را سوار بر کشتی فرسوده و از کار افتاده خود به دنیای آزاد منتقل می‌کند.

تهیه‌کنندگان قصد داشتند بخشی از فیلم را در جزیره آنجل آیلند واقع در خلیج سانفرانسیکو فیلم‌برداری کنند. امروزه این جزیره یک پارک دولتی محسوب می‌شود، اما در آن زمان ـ در اوج جنگ جهانی دوم ـ یک پایگاه نظامی بسیار مستحکم بود که از تاسیسات موشکی «نایک» نیز برخوردار بود. «وین» و تهیه‌کنندگان فیلم مجبور بودند برای فیلم‌برداری در آنجا از وزارت دفاع مجوز بگیرند و در همین راستا نسخه‌ای از فیلم‌نامه خود را برای بازبینی و تائید نزد پنتاگون فرستادند. آنها خیلی زود متوجه شدند که مشکلی در این زمینه وجود دارد.

ارتش در این فیلم نقشی ایفا نمی‌کرد اما وزارت دفاع در ازای صدور مجوز جهت استفاده از جزیره آنجل آیلند یک درخواست داشت: پنتاگون یک خط از دیالوگ فیلم را نمی‌پسندید و این یک خط باید حذف می‌گردید.

تابستان آن سال آمریکا و جزیره کوچک تایوان در حال تهیه پیش‌نویس یک پیمان دفاعی دوجانبه بودند که در صورت حمله چین کمونیست به تایوان از طریق تنگه فورموسا دفاع از این جزیره کوچک که به «چین آزاد» معروف بود را تصمین می‌کرد.

با این حال، فیلم «وین» حاوی دیالوگی بود که به باور پنتاگون توهینی به ملی‌گرایان چین آزاد ساکن تایوان تلقی می‌شد و می‌توانست بر روابط دیپلماتیک تأثیر منفی بگذارد. در دیالوگ مذکور از عبارت «دست به هفت‌تیر» برای توصیف ملی‌گرایان چین آزاد استفاده شده بود. بنابراین، «دان باروخ» در تاریخ 20 آگوست 1954 با ارسال نامه‌ای از تهیه‌کنندگان فیلم خواست تا دیالوگ مذکور را حدف کنند. «باروخ» همچنین این نکته را روشن ساخت که اگر دیالوگ مذکور حذف نشود پنتاگون به تهیه‌کنندگان فیلم اجازه نخواهد داد فیلم خود را در جزیره آنجل آیلند فیلم‌برداری کنند.

«باروخ» در این نامه خطاب به تهیه‌کنندگان فیلم نوشت: «قرین امتنان است اگر دیالوگ موجود در صحنه 85 [که می‌گوید]... «ملی‌گراهای دست به هفت‌تیر آنسوی تنگه» را حدف کرده یا تغییر دهید.»

«باروخ» به تهیه‌کنندگان فیلم گفت که از این دیالوگ مشکل آفرین «ممکن است سوءبرداشت شده و به شکلی که خوشایند کشور نیست مورد استفاده قرار گیرد.»

«وین» که همواره یک میهن‌پرست بود از این درخواست تبعیت کرد. دیالوگ توهین‌آمیز حذف شد و شرکت تهیه‌کننده فیلم اجازه یافت فیلم خود را در جزیره آنجل آیلند فیلم‌برداری کند. در نتیجه، در تاریخ 2 دسامبر 1954 نیز تایوان اولین پیمان دفاعی دوجانبه خود با آمریکا را امضا کرد.

ارتش آمریکا از سال 1927 به بعد به صنعت فیلم سینما کمک کرده است. ارتش در آن سال به ساخت فیلم صامت «بال‌ها» کمک کرد، فیلمی که به خاطر نبردهای هوایی گیرا و جذابش برنده اولین اسکار بهترین فیلم شد.

همکاری میان هالیوود و ارتش در دهه 1950 به اوج خود رسید. در آن برهه هالیوود صدها فیلم سینمایی درباره جنگ جهانی دوم و جنگ کره تولید کرد. جنگ سرد، مک‌کارتیسم، و فهرست سیاه هالیوود به اوج خود رسیده بودند. میهن دوستی و ضدیت با کمونیسم به یک رویه روزمره تبدیل شده بود و هالیوود از پنتاگون دستور می‌گرفت.

در اکثر فیلم‌های هالیوودی یک خط مشی کلی دیده می‌شود: بیگانگان، شیاطین، دشمنان یا بیماری‌های ناشناخته به مردم حمله می‌کنند و همواره این آمریکا است که ایفاگر منجی مردم زمین است. در فیلم‌های هالیوودی، رؤسای جمهور آمریکا همواره انسان‌های موجهی نشان داده می‌شوند، قهرمانان فیلم‌ها معمولاً سفیدپوست هستند و در محتوای فیلم‌ها نیز خداوند همیشه به آمریکا عنایت دارد.

هرچند این رویکرد کلی در تمامی فیلم‌های هالیوودی رعایت می‌شود اما فیلم روز استقلال (ساخته 1996) به طور مستقیم این رویکرد را افشا کرد. در این فیلم رئیس‌جمهور آمریکا یکی از قهرمانان اصلی فیلم بود. داستان روز استقلال این بود که موجوداتی از سایر کرات به زمین می‌آیند و هدف حمله آن‌ها هم آمریکا است.

در این فیلم این‌گونه نشان داده می‌شود که موجودات فضایی فقط آمریکا را می‌شناسند، انگار نه انگار که چین پرجمعیت‌ترین کشور جهان است، روسیه پیشرفته‌ترین برنامه فضایی را دارد و اروپا هم تجهیزات فضایی مهمی دارد، فقط آمریکا است که مورد هدف دژخیمان قرار دارد.

البته هر کشوری از صنعت فیلم‌سازی خود به عنوان یک ابزار سیاسی استفاده می‌کند، ولی باید اعتراف کرد که هیچ کشوری در این هدف همچون آمریکا موفق نبوده است. هالیوود بیشترین تأثیر را در ایجاد نگاه مثبت به تصویر آمریکا در سراسر جهان داشته است. صنعت فیلم‌سازی هالیوود برای مردمانی که در عمرشان آمریکا را ندیده‌اند، کشور ایالات متحده را به نوعی تصویرسازی کرده که گویا آمریکا کشوری است که در آن مواد غذایی به وفور یافت می‌شود، هر فرد خانه بزرگ و مجللی در اختیار دارد و اصلاً وضعیت زندگی در آمریکا به حدی خوب است که نمی‌توان در آنجا احساس نارضایتی کرد.

اما حقیقت آن چیزی نیست که فیلم‌های هالیوودی منعکس می‌کنند.

سریال Californication نیز نمونه دیگری از تلاش فیلم‌های هالیوودی برای ترسیم تصویری مثبت از آمریکا است. این فیلم داستان یک نویسنده خوش‌گذران ساکن لس آنجلس است که زندگی کاملاً مرفهی دارد از سرمایه بسیار بالا، خودروهای گران‌قیمت، خانه‌های مجلل و ... برخوردار است. پیام فیلم این است که تمامی این خوشی‌ها را می‌توان در لس آنجلس یافت.

اما در عالم واقع، شهر لس آنجلس مظهر رفاه نیست، بلکه ساکنان آن دچار مشکلات فراوانی هستند. طبق آمار رسمی، نرخ قتل در این شهر 7.8 درصد است و 40 درصد ساکنان آن با حداقل درآمد و در مرز خط فقر زندگی می‌کنند یا بیکارند. این در حالی است که شهر برلین به عنوان بزرگ‌ترین شهر فیلم‌سازی اروپا اوضاع بسیار بهتری از لس آنجلس دارد. در برلین نرخ قتل 1.1 درصد و نرخ فقر 15 درصد است. البته در خود آلمان شهری همچون مونیخ نیز وجود دارد که سطح رفاهی بهتر از برلین دارد. در مونیخ نرخ فقر فقط 3.9 درصد است.

این در حالی است که در فیلم‌های هالیوودی همواره آلمانی‌ها نقش منفی دارند و آلمان زیر دست آمریکا قرار دارد؛ اما واقعیت آن است که در شرایط حاضر، جامعه آلمان و اکثر کشورهای غربی اروپا بسیار سطح رفاهی بالاتری از آمریکا دارند.

نظام آموزشی لس آنجلس حقیقتاً از هم پاشیده است و حتی در فقیرترین کشورهای شرق اروپا نیز استانداردهای آموزشی بهتری وجود دارد. در لس آنجلس کمتر از دو سوم دانش آموزان زیر 12 سال می‌توانند دوره دبیرستان را به پایان برسانند و کمتر از نیمی از این فارغ‌التحصیلان دبیرستانی، به ادبیات انگلیسی مسلط هستند.

شکاف طبقاتی در لس آنجلس در سطح بالایی است. 28 تن از ثروتمندان این شهر روی هم 81 میلیارد دلار سرمایه دارند که 15 درصد کل تولید ناخالص داخلی این شهر می‌شود.

در فاصله سالهای 1980 تا 2010 جمعیت لس آنجلس یک میلیون نفر افزایش یافته اما در همین مدت 160 هزار شغل در این شهر از دست رفته است. 30 سال پیش، در لیست 500 شرکت بزرگ فورچون، 12 شرکت لس آنجلسی حضور داشتند که اینک به 4 شرکت کاهش یافته است.

به طور خلاصه می‌توان گفت که لس آنجلس شهری رو به افول است اما فیلم‌های هالیوودی هیچ گاه این واقعیت را منعکس نمی‌کنند. صرفاً در فیلم‌های کم‌هزینه‌ای که برای مخاطبان داخلی آمریکا ساخته می‌شود، اندک اشاراتی به حقایق تلخ لس آنجلس می‌شود و در فیلم‌هایی که با هدف نمایش در عرصه بین‌المللی ساخته می‌شود، به هیچ وجه به حقایق لس آنجلس اشاره نمی‌شود.

صنعت فیلم‌سازی هالیوود در توجیه سیاست‌های خارجی دولت آمریکا نیز نقش اثرگذاری دارد. مثلاً وقتی آمریکا تصمیم گرفت به عراق حمله کند، این خط سیاسی در فیلم‌های اواخر دهه 1990 هالیوود پیگیری شد که آمریکا حق حمله به عراق را دارد. یا پس از حوادث 11 سپتامبر، فیلم‌سازی علیه القاعده و بن لادن، بخشی از سیاست آمریکا را بر عهده گرفت.

نقش هالیوود در سیاست خارجی آمریکا آنقدر آشکار است که اخیراً شبکه خبری بی.بی.سی انگلستان نیز گزارشی در این باره منتشر کرد. در این گزارش، گفتگویی با تد جانسون سردبیر نشریه سینمایی ورایتی Variety پخش شد. جانسون در این مصاحبه می‌گوید: «هر هفته شاهد حضور رؤسای سازمان‌هایی هستیم که به هالیوود می‌آیند و خواستار ملاقات با فیلم‌سازان هالیوودی می‌شوند تا پیام خود را از طریق فیلم‌های هالیوودی به مخاطبان منتقل کنند.»

وی همچنین از سابقه 60 ساله رابطه جنگ در فیلم‌های هالیوودی سخن می‌گوید.

بلافاصله پس از واقعه 11 سپتامبر، کارل روو Karl Rove مشاور ارشد جرج بوش، مسئولان شرکت‌های فیلم‌سازی هالیوود، کارگردانان و نویسندگان سینمایی را فراخواند و به آنان درباره نقشی که هالیوود می‌تواند در پیشبرد سیاست مبارزه با تروریسم آمریکا در عرصه بین‌الملل ایفا کند، توصیه‌هایی کرد.

کارل روو

در فیلم‌های هالیوودی، نقش‌های منفی همیشه روس، آسیایی، عرب یا آلمانی هستند و در مقابل، قهرمانان همواره آمریکایی هستند.

هالیوود همچنین از تحریف تاریخ برای حفظ وجهه نیک و برتری آمریکا، ابایی ندارد. به عنوان مثال در یک فیلم به نام U-571 که مربوط به جنگ جهانی دوم است، تاریخ تحریف شده است. در این فیلم ادعا شده که زیردریایی‌های شجاع آمریکایی در طول جنگ جهانی دوم یک ماشین رمزنگاری آلمانی را به دست می‌آورند؛ این در حالی است که در واقع، این وسیله را انگلیسی‌ها کشف کردند آن هم زمانی که هنوز آمریکا وارد عرصه جنگ جهانی دوم نشده بود. حتی آن زمان تونی بلر نخست‌وزیر وقت انگلستان که حامی دیرینه واشنگتن است نیز از اقدام هالیوود خشمگین شد و آن را توهین به دریانوردان انگلیسی خواند.

مشخصات پویانمایی:

شرکت سازنده: دریم ورکز، کارگردان:Dean DeBlois، نویسنده:Dean DeBlois (برداشت آزاد از کتاب چگونه اژدهای خود را تربیت کنید اثر Cressida Cowell)، تاریخ اکران: 13 جون 2014، بودجه ساخت: 145 میلیون دلار، میزان فروش: 611 میلیون دلار (تا اکتبر، کشور سازنده: آمریکا، زبان: انگلیسی

کاراکترها:

صدا پیشگان:

خلاصه داستان:

پنج سال از زمانی که هیکاپ و بی‌دندان توانستند با موفقیت اژدهایان و وایکینگ‌ها را باهم متحد کنند سپری‌شده است. درحالی‌که آسترید، اسناتلوت و بقیه گروه در مسابقه‌ی اژدها سواری با یکدیگر رقابت می‌کنند، جفت جدایی‌ناپذیر در عمق آسمان سیر می‌کنند و قلمروهای ثبت‌نشده را در نقشه ترسیم و به کاوش برای کشف جهان‌های جدید ادامه‌ می‌دهند. دریکی از سفرهای ماجراجویانه دو دوست (هیکاپ و آسترید) با غار اسرار آمیر یخی که خانه‌ی صدها اژدهای وحشی و اژدها سواران مرموز است، روبرو می‌شوند. ناگهان آن‌ها خود را در کانون یک میدان نبرد می‌یابند. اکنون، زمان آن رسیده است هیکاپ و بی‌دندان با یکدیگر متحد شوند تا برای آنچه بدان اعتقاددارند ایستادگی کنند. آن‌ها باید باهم باشند تا آنچه در توان دارند برای تغییر آینده اژدهایان و انسان‌ها هزینه کنند ...

درباره شرکت سازنده و پویانمایی:

دریم ورکز از شرکت‌های انیمیشن‌سازی معروف آمریکایی است که در سال 1994 به‌وسیله مثلث یهودی اسپیلبرگ، کاتزنبرگ و گفن بنانهاده شد.

ازجمله آثار معروف این شرکت می‌توان به شرک، ماداگاسکار، مربی اژدها و پاندای کونگفوکار اشاره کرد.

دریم ورکز خود را محدود به ساخت پویانمایی‌های سینمایی نکرد و با نمونه‌برداری از آثار سینمایی معروف خود و ایجاد تعلیق‌های سلسله‌وار در آن‌ها، دست به ساخت سریال‌های انیمیشنی جذاب زد. در این میان سریال‌های پاندای کونگ‌فو کار، مربی اژدها و هیولاها و بیگانگان با استقبال جهانی نیز روبرو شدند.

رویه دریم ورکز بخصوص در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که نه‌تنها در پی سرگرم کردن مردم بخصوص کودکان و نوجوانان است بلکه در راستای ارائه شکل خاصی از تفکر استراتژیک گام برمی‌دارد تا نسل‌های جدید را به پذیرش دیدگاهی آینده‌نگرانه البته از جنس غربی و عمدتا منحط آن دعوت کند. درواقع متصدیان این شرکت در کسوت معلم استراتژی درصدد تربیت نسل‌های آینده بر بستر فرهنگ و باورهای خود هستند.

پویانمایی اژدهای خود را چگونه تربیت کنید همان‌گونه که از نام آن نیز پیداست در تلاش برای تربیت نسلی از کودکان و نوجوانان است که با توجه به قدرت رسانه‌ای غرب تا حدودی دچار بحران هویتی شده‌اند و تحریفات شدید تاریخی سینمای غرب چنان گردی بر داستان‌های پیشینیان و اجدادشان نشانده که در فضای غبارآلود و آکنده از دروغ و راست اجازه تنفس هوای حقیقت را به آن‌ها نمی‌دهد.

فیلم روایت گر داستان صیرورت و تکامل هیکاپ از بدو تولد تا دوران نوجوانی و جوانی اوست. شخصیت هیکاپ به‌عنوان انسان طراز غربی نرم نرمک در کوران حوادث شکل می‌گیرد و تصمیمات سرنوشت‌ساز او منجر به تغییر حرکت قومش می‌شود تا جایی که حتی صلاحیت و توانایی رهبری قومش را پیدا می‌کند و موردپذیرش همگان قرار می‌گیرد.

یکی از ویژگی‌های مهم و قابل‌تأمل مربی اژدها این است که پیام‌های پیچیده و درهم‌تنیده‌ی فلسفی و ژرف به زیبایی در قالب دیالوگ‌های روان بر زبان شخصیت‌ها جاری می‌شود بدون اینکه کودک و نوجوان دچار عدم درک مفاهیم شوند. در کنار محتوای قوی و ایدئولوژیک، از تکنولوژی پیشرفته موشن کپچر، نوآوری درروش تصویربرداری و استفاده از پردازشگرهای چندهسته‌ای دارای قابلیت‌های مقیاس دهی که کاتزنبرگ از آن با عنوان انقلابی در تصویربرداری یاد می‌کند نیز نمی‌توان غافل شد. ترکیب موسیقی حماسی با جلوه‌های تصویری در کنار محتوای عمیق در انتقال حس حال و هوای داستان به مخاطب بسیار کمک‌کننده ظاهرشده‌اند.

زرق‌وبرق و تکنیک‌های به کار گرفته‌شده در پویانمایی که چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند از یک‌سو و محتوای عمیق و فلسفی آن از سوی دیگر به اثر غنای خاصی بخشیده است.

هر چند باید این نکته را در نظر داشت که اهمیت آثار ابرقهرمانی و اسطوره‌ای سینمای امریکا تنها در تکنیک و ویژگی‌های بصری آن‌ها خلاصه نمی‌شود بلکه روی دیگر سکه‌ی سینمای امریکا القای مفاهیم پیچیده‌ی فلسفی به سبکی قابل‌فهم برای کودکان و نوجوانان است. در سطور بعد به برخی از مؤلفه‌های استراتژیک و ایدئولوژیک موجود در پویانمایی چگونه اژدهای خود را تربیت کنید 2 به‌تفصیل اشاره خواهد شد.

مولفه های استراتژیک:

قدرت (power):

اصلی قدیمی که در برخی مواقع توسط شخصیت‌های پویانمایی تکرار می‌شود دشمنی بین وایکینگ‌ها و اژدهایان است. پیش از اینکه هیکاپ بتواند با تسخیر قلب و ذهن خشم شب او را تحت کنترل خود درآورد وایکینگ‌ها به چشم دشمن به اژدهایان می‌نگریستند اما هیکاپ می‌تواند با تصرف قلب بی‌دندان و با نظر بر چشمان او صعوبت و خشونت موجود در چهره‌ی دشمن دیرینه‌ی خود را بزداید و ارتباط معنادار دوستانه‌ای با او برقرار کند.

در اتوپیای برک دیگر اژدها به‌عنوان موجودی که درصدد نابودی انسان است به شمار نمی‌رود بلکه نوعی همزیستی دوستانه بین او و انسان برقرار می‌شود که پیشینه‌ی پر از بغض، نفرت و دشمنی آنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد لکن پیش نیاز ضروری برای مبدل گشتن دشمنی به دوستی پاک کردن حافظه از رخدادها و وقایع مابین طرفین و به فراموشی سپردن باورها و اعتقادات است. به همین خاطر نسیان و فراموش کردن گذشته‌ها و تلاش برای برقراری ارتباط با دشمن و ایجاد رابطه دوستانه با او ازجمله پیام‌های مهم پویانمایی به شمار می‌آید.

اما آیا چنین قدرتی که بتوان به‌واسطه‌ی آن دشمن را به دوست تبدیل کرد، وجود دارد؟

آنچه هیکاپ با عمل و رفتار خودالقا می‌کند و سیر تکامل شخصیت او بیننده را به آن سمت می‌کشاند بهره‌گیری از قابلیت‌های قدرت نرم است.

هیکاپ برخلاف پدرش که اغلب اوقات برای مقابله با دشمن از ترفندهای جنگ سخت کمک می‌گیرد و با وقوع هر رویداد تهدیدکننده‌ای شمشیر را از رو بسته و لباس رزم به تن می‌پوشد و فرمان جنگ صادر می‌کند از روحیه‌ی صلح‌جویانه‌تری برخوردار است و تلاش می‌کند بدون به‌کارگیری تئوری‌های قدرت سخت، از وقوع هرگونه جنگ سخت جلوگیری کند و با مذاکره و گفت‌وگو مشکلات را حل‌وفصل نماید.

هرچند هیکاپ با به کار بستن تئوری‌های جنگ نرم در برخی مواقع موفق به تحقق اهداف خود می‌شود اما در مواجهه با «دشمن بد» به این موضوع پی می‌برد که گفت‌وگو و صلح در چنین شرایطی معنا ندارد و باید در مقابل دشمن ایستادگی کرد و او را عقب راند.

هیکاپ می‌تواند قلب و ذهن «دشمن خوب» را با تئوری‌های قدرت نرم تسخیر کند اما در میانه راه پرفرازونشیب زندگی‌اش درمی‌یابد که زندگی تنها عرصه‌ای برای تسخیر قلب‌ها و ذهن‌ها نیست بلکه برای نابودی «دشمن بد» باید به مدل‌ها و الگوهای جنگ سخت متوسل شد. هیکاپ درک می‌کند که برای مقابله با دشمن رام نشدنی و هدایت و رهبری قومش باید الم جنگ بیفرازد و به نزاع با دشمن بد برود و در این راه تسخیر قلب و ذهن دشمن خوب برای موفقیت در میدان نزاع با دشمن بد ترفندی است که احتمال پیروزی او را صدچندان می‌کند.

او پس از فقدان پدر، دشمن سرسختی چون دراگو را پیش روی خود می‌بیند. فرمانده‌ی سپاه دشمن بد در گذشته‌های دور از اژدهاها ضربه‌ی سختی خورده است اما او اکنون سپاهی متشکل از انسان‌ها و اژدهایان فراهم آورده و به دنبال تسلط کامل برجهان است. هیکاپ مانند گذشته با دشمنی که بتواند قلب و ذهنش را تصاحب کند روبرو نیست بلکه او قصد نبرد با دشمنی دارد که خود قلب و ذهن اژدهایان را در راستای مطامع خلافش تصرف کرده است.

هیکاپ باراهنمایی‌های مادر و پدر فقیدش! راه مبارزه با دشمن سرسختی چون دراگو را فرامی‌گیرد. خشم شب به‌واسطه‌ی جادوی قدرتمند الفای بد و دراگو مجبور به پذیرش ولایت حاکم سپاه دشمن بد می‌شود اما این سرسپردگی ناخواسته و تسخیر مقطعی دوامی نمی‌آورد و هیکاپ باری دیگر موفق می‌شود با شکست طلسمی که قلب و ذهن اژدها را تحت سیطره‌ی بدی‌ها درآورده است، دشمن دیروز و یار شفیق امروز! را به خویش بازگرداند.

حال این سؤال پیش می‌آید که رویکرد قدرت مدارانه ی هیکاپ و همراهان او در مواجهه با دشمن خوب و بد از کجا آمده است؟

پیش از پاسخ به این پرسش ابتدا باید فهمی از قدرت پیدا کرد.

قدرت در ساده‌ترین تعریف یعنی تحمیل اراده‌ی خود بر دیگری.

هرگاه فردی اراده‌ی خود را بر کسی یا چیزی تحمیل کرد، ولایتش بر آن شخص یا شی‌ء مستولی می‌شود. در نقطه‌ی مقابل طرفی که از خود ضعف نشان دهد مسلماً در دام اقتدار (نقطه‌ی مقابل اضعاف) طرف مقابل گرفتار می‌گرد. این قدرت در شکل ارگانیک به سه دسته سخت، نیمه سخت و نرم تقسیم می‌شود.

لشگر کشی نظامی و استفاده از استراتژی‌های جنگ سخت در راستای تحقق هدف تسخیر سرزمین‌ها، آب‌ها و هوا - فضا به کار گرفته می‌شود. جنگ سخت همان‌گونه که از نامش پیداست با سختی‌ها و صعوبت‌های زیادی همراه است. در جنگ سخت، جان انسان‌های زیادی گرفته و خون‌های زیادی ریخته می‌شود و ویرانه‌هایی نیز بر جای خواهد ماند. به‌جرئت می‌توان گفت که استفاده از الگوهای جنگ سخت به قدمت عمر انسان‌هاست و به‌کارگیری روش‌های قدرت سخت تا به امروز تداوم داشته است به‌گونه‌ای که تجربه‌ی یک روز بدون جنگ به آرزوی محال مبدل گشته است.

تصرف حکومت‌ها، تصرف بازار و تصرف اجتماعی با چنگ زدن به رویه‌های مطرح در قدرت نیمه سخت محقق می‌شود. تضعیف حکومت‌ها با دخالت‌های سیاسی در امور داخلی کشورها، تضعیف بازار با دست بردن به وضعیت اقتصادی کشورها و هم‌چنین ایجاد مشکلات اجتماعی در جوامع مختلف ازجمله رویه‌هایی هستند که معمولاً توسط کشورهای مستکبر جهانی پیاده‌سازی شده و می شوند.

پس از گذر از قدرت سخت و نیمه سخت، نبرد قلب‌ها و ذهن‌ها در عرصه‌ی قدرت نرم ظهور می‌یابند. در این عرصه تصرف سرزمین، آب‌وهوا یا تصرف بازار و حکومت مطرح نیست بلکه تصرف و سیادت بر قلب‌ها و ذهن‌ها و اشغال آن‌ها مطرح است. در این راستا غوغا سالاران با به چنگ گرفتن قدرت رسانه‌ای حب و بغض جهانیان را مدیریت می‌کنند و به سمت و سویی که می‌خواهند می‌برند.

با توجه به پیشینه‌ی ی غرب و غوص در اعماق تاریخ طرح‌ریزی استراتژیک آن‌ها به‌جرئت می‌توان ادعا کرد تنها تمدنی که در این سه حوزه روسپید بیرون آمده و در به هم زدن نظم و امنیت جهان گوی سبقت را از دیگران ربوده است، تمدن غرب است. حداقل در طول عصر مدرن شروع‌کننده‌ی اکثر جنگ‌ها و بر هم زننده‌ی نظم جهان و به قتلگاه برنده‌ی مردم بی‌گناه، تمدن غرب بوده است.

در پویانمایی مربی اژدهای 1 بیش از اینکه قدرت نیمه سخت و سخت مبنای شکل‌گیری داستان باشد، پرداختن به قدرت نرم خط تعلیق اصلی داستان را شکل می‌دهد اما در مربی اژدهای 2 ایجاد تعادل و توازن بین قدرت نرم و سخت نمود بیشتری دارد.

قهرمان اصلی داستان ابتدا فراگرفته بود که چگونه از قابلیت‌های قدرت نرم برای تسلط بر حریفش استفاده کند اما در سیر تکامل شخصیتش فرامی‌گیرد که تنها راه مقابله با دشمن بهره‌گیری از ترفندهای جنگ نرم نیست بلکه جنگ سخت در زمان و موقعیت مناسب، از اولویت بیشتری برای عقب راندن دشمن برخوردار است.

جوزف نای معروف‌ترین چهره و نظریه‌پرداز در حوزه‌ی قدرت نرم، قدرت را این‌گونه توصیف می‌کند:

«قدرت عبارت است از توانایی تأثیر بر رفتار دیگران برای غلبه بر آنچه مدنظر شماست. چندین راه برای دست‌یابی شما به این جایگاه وجود دارد: می‌توانید آن‌ها را با تهدید وادار به انجام کاری کنید، می‌توانید آن‌ها را با پرداخت پول تهییج کنید و یا اینکه می‌توانید آن‌ها را بر اساس آنچه می‌خواهید اغوا و جذب کنید.»

از دریچه‌ی نگاه جوزف نای در جنگ نرم، اغوا کردن (co-opt) بر وادار کردن (coerce) افراد اولویت دارد.

حرکت هیکاپ برای تسخیر ذهن و قلب اژدهاها از جنس جنگ نرم است درحالی‌که مقابله و مبارزه با دراگو و عقب راندن او و اژدهای غول‌پیکرش در چارچوب جنگ سخت قابل‌بررسی است. برای پیروزی در جنگ سخت، هیکاپ باید ابتدا قلب و ذهن دربند شده‌ی اژدهایش را رها کند سپس به مبارزه با دراگو بپردازد. این موضوع «اولویت اغوا کردن بر وادار کردن» مدنظر جوزف نای را به اثبات می‌رساند.

البته باید به این نکته توجه داشت که اغوا کردن و ایجاد غوایت در افکار و باورها از اعمال شیطان به‌حساب می‌آید. در انسان‌شناسی قرانی، قلب جایگاه کفر و ایمان است. تا زمانی که فرد در پاردایم ایمان باشد به‌هیچ‌وجه از غوایت فکری برای ترغیب سایرین و جذب آن‌ها استفاده نمی‌کند بلکه حقایق را بدون کم‌وکاست برای طرف مقابل بیان می‌کند و با جدال احسن و حکمت، مفاهیم دینی را انتقال می‌دهد این در حالی است که غلبه‌ی رواج غوایت فکری و حسی در رسانه و سینمای غرب به‌وضوح خودنمایی می‌کند و به‌ندرت می‌توان اثری هنری در غرب یافت که در آن به غوایت و گمراه کردن مردم دامن زده نشده باشد.

یافتن مناطق و سرزمین‌های جدید، قلمرو گشایی و مرز نگاری:

در برک دوستان نوجوان هیکاپ مشغول اجرای مسابقه اژدها سواری و مردم سرگرم مشاهده‌ی نبرد آن‌ها هستند؛ اما هیکاپِ ماجراجو و کنجکاو، سوار بر خشم شب به‌دور از سرگرمی‌های عوام در جستجو و کندوکاش برای کشف سرزمین جدید است.

او پس از کروز از سطح دریا با بی‌دندان اوج می‌گیرد و ان سوی ابرها در آسمان عملیات متهورانه‌ای را امتحان می‌کند. پرواز بدون اژدها ...

اما پرواز او با مشکل و خطر روبرو و خشم شب با جان‌فشانی موفق به حفاظت از جان هیکاپ می‌شود. هیکاپ پس از فرود اضطراری از بالای صخره به افق پیش روی خود می‌نگرد و از کشف سرزمین جدید سخن می‌گوید. او نقشه‌ی خود را که به شکل کتابچه‌ای درآورده و در لباس خود جاسازی کرده بیرون می‌آورد و روی زمین می‌گشاید سپس از بی‌دندان می‌پرسد که «چه اسمی برایش انتخاب کنیم؟» در همین حین خشم شب شروع به خاراندن زیر بغلش می‌کند و هیکاپ به یمن این اتفاق بزرگ و تاریخی! اسم سرزمین کشف‌شده! را «خارش زیر بغل» می‌گذارد.

رفتار و گفتار هیکاپ مبنی بر کشف سرزمین زبان گویای پیشینه‌ی تاریخی تمدن غرب بخصوص آنگلوساکسون‌هاست. هیکاپ از نسل کریستف کلمپ‌ها و تاسمانی‌ها است که با اژدهایش این‌سو و آن‌سو می‌پرد تا سرزمینی جدید پیدا و افتخار کشف آن را به اسم خود ثبت کند. شاید خوی وحشی‌گری کریستف کلمپ و تاسمانی و فجایعی که با ورود خود به سرزمین‌های کشف‌شده! به بار آوردند در هیکاپ هویدا نباشد اما شهوت قلمروگشایی و مرزکشی ازجمله ویژگی‌های او به شمار می‌آید که با پیشینه‌ی تاریخی تمدن غرب در حوزه تعیین مرز و قلمرو ارتباط تنگاتنگی دارد البته راوی داستان در تلاش است که چهره صلح‌جویانه‌تری از انسان طراز غربی نمایش دهد تا شاید پوششی بر گذشته‌های پر از جنایت غرب علیه بومیان بی‌گناه سرزمین‌های کشف‌شده بکشد.

اشغالگری و مرز نگاری آنگلوساکسون‌ها بیش از سایر تمدن‌ها در صفحات تاریخ تکرار شده است. بر اساس مطالعات صورت گرفته، انگلیس نزدیک به 90 درصد از کشورهای جهان را در طول ادوار مختلف تاریخ اشغال کرده است.

با مرور و تحلیل تاریخ نزدیک به 200 کشور جهان حضور اشغالگرانه‌ی انگلیس خبیث را تجربه کرده‌اند و تنها 22 کشور از زیاده‌خواهی‌های روباه پیر در امان مانده‌اند.

حتی سرزمین پهناور ایران از پلشتی‌های پیراستعمار بی‌نصیب نمانده است.

لذا احیای چندباره این رسم دیرینه‌ی آنگلوساکسون‌ها و تلاش و همت برای نمایش خوی قلمروگشایی و اشغالگری‌ در نوع خود تأمل‌برانگیز است.

انتخاب نام برای قلمروهای کشف‌شده نیز در نوع خود قابل‌تأمل و توجه است. هیکاپ به شکلی تمسخرآمیز و آمیخته با طنزی تلخ نام سرزمین کشف‌شده را خارش زیر بغل می‌نامد و با این کار شکل دیگری از ادب و فرهنگ انسان طراز غربی را به رخ بینندگان می‌کشد!

دوستی با دشمن:

در سری اول چگونه اژدهایتان را تربیت کنید هیکاپ موفق شد به خشم شب آسیب برساند به‌گونه‌ای که قدرت پرواز را از او گرفت اما توانست بانفوذ در قلب او بغضش را به حب و با سیادت بر ذهن اژدها، شکش را به‌ یقین مبدل کند در چنین شرایطی بغضی که در طول ادوار متوالی نهادینه‌شده بود با عشق و علاقه‌ی هیکاپ به فراموشی سپرده شد و حس دوستی و صمیمیت جایگزین آن گشت.

این علاقه و وابستگی تا جایی پیش رفت که جدایی هیکاپ و اژدها ناممکن می‌نمود. اژدها بدون هیکاپ قدرت پرواز را از دست می‌داد و قهرمان پروتاگونیست نیز بدون خشم شب حتی برای لحظه‌ای نمی‌توانست در فضا معلق بماند.

تبدیل دشمن به دوست به‌قدری غامض و غیرقابل‌باور است که ممکن است سؤالات زیادی را در ذهن بیننده ایجاد کند.

اینکه چگونه دشمن به دوست مبدل می‌گردد و آیا چنین امری امکان‌پذیر است؟

چه راه‌هایی در عالم واقع برای ایجاد پیوند بین دوست و دشمن وجود دارد؟

چرا سازندگان پویانمایی تلاش می‌کنند از منظری دیگر به رابطه‌ی دشمن و دوست نگاه کنند و با بر هم زدن قواعد منازعات به نتیجه‌گیری‌های مدنظر خود دست یابند؟

با بررسی مهندسی منازعات و گام‌های بین دوست و دشمن شناخت بهتر و بیشتری در این زمینه به دست می‌آید.

مبتنی بر مهندسی منازعات از خودی تا دشمن 5 گام تعریف می‌شود.

خودی - شریک - رقیب - حریف - دشمن

این پنج گام علاوه بر انطباق با شرایط بیرون با شرایط درون انسان نیز سازگارند.

اولین گام برای عبور از خودی، جذب شریک است. مسلماً در آغاز کار دوستی با شریک آسان‌تر از دوستی با دشمن خواهد بود.

دوستی با رقیب و حریف نیز گام‌هایی هستند که فرد یا گروه برای رسیدن به دوستی با دشمن باید آن‌ها را طی کند؛ اما آیا پیمودن این گام‌ها کار امکان‌پذیر و آسانی است؟ شاید دوست شدن با شریک تا حدودی آسان نماید اما دوستی با رقیب، حریف و درنهایت با دشمن به‌مراتب سخت‌تر، پیچیده‌تر و حتی غیرممکن خواهد بود؛ با این حال راویان داستان مربی اژدها بدون در نظر گرفتن 5 گام رسیدن از خودی به دشمن به‌یک‌باره، دوستی بین خودی و دشمن را رقم می‌زنند. شاید مخاطب این‌گونه پاسخ دهد هیکاپ با استفاده از ویژگی‌های ذاتی‌اش می‌تواند به چنین جایگاهی برسد که دشمن را به دوست مبدل سازد ولی آیا چنین برداشتی قابل‌پذیرش است؟

در سری دوم مربی اژدها سه طیف شخصیت در خلال فیلم معرفی می‌شوند:

خودی‌ها که اهالی برک هستند و توانسته‌اند اژدهایان را رام کنند و بر آن‌ها سوار شوند.

دشمنان خوب، اژدهاها هستند. این موجودات اسطوره‌ای حتی حاضرند جان خود را برای انسان‌ها فدا کنند.

دشمنان بد که حامیان دراگو و اژدهای غول‌پیکرش هستند. آنان سودای نابودی برک را در سر می‌پرورانند.

هیکاپ در جنگ نرم موفق می‌شود دشمن خوب را به دوست مبدل سازد اما در مقابله با دشمن بد با استفاده از قابلیت‌های قدرت نرم و به‌کارگیری ترفندهای جنگ سخت موفق می‌شود بر دشمن بد (دراگو و یارانش) غلبه پیدا کند.

با تأمل در تقسیم‌بندی دوگانه‌ی دشمن به خوب و بد می‌توان به ریشه‌ی سیاست‌های دوگانه‌ی غرب در مواجهه با دشمنان خود و استفاده از آن در پویانمایی مربی اژدها، پی برد.

تمایل به دوستی با دشمن خوب و مقابله شدید با دشمن بد ازجمله تقسیم‌بندی‌هایی هستند که غربی‌ها و بخصوص در عصر کنونی ایالات‌متحده‌ی امریکا در محقق ساختن آن تمایل زیادی از خود نشان می‌دهند. تفکیک تروریست‌ها به خوب و بد ازجمله استراتژی‌های ایالات‌متحده‌ی امریکا در همین راستا است که در سال‌های اخیر سروصدای زیادی به پا کرده است.

سیاست‌های دوگانه غرب در قبال تروریست‌های داعش، النصره، القاعده، طالبان و ... امروز بیش‌ازپیش بر مردم جهان آشکارشده است. به اذعان مقامات غربی و آمریکایی گروه‌های افراطی و تروریستی توسط نهادها و سازمان‌های سری آموزش‌های لازم را دریافت می‌کرده‌اند ازنظر تسلیحات و تجهیزات نظامی نیز غربی‌ها به شکل علنی و غیرعلنی حمایت خود را از این تروریست‌ها اعلام کردند و با جنگ رسانه‌ای نیز آتش‌بیار این معرکه شده‌اند.

پس از گذشت چندین سال و کشتار عظیمی که توسط تروریست‌های مورد حمایت امریکا و برخی کشورهای غربی در سوریه و عراق رقم خورده اکنون ایالات‌متحده‌ی امریکا و هم‌پیمانانش با تفکیک تروریست خوب از بد، اعلام کرده‌اند که حمایت‌های خود را از تروریست‌های خوب! ادامه خواهد داد و در مقابل به نزاع علیه تروریست‌های بد می‌پردازد.

اینجاست که دم خروس سازندگان مربی اژدها بیرون می‌زند و سیاست‌های دوگانه رژیم متبوع خود را در عرصه منازعات تمدنی فاش و برملا می‌کنند.

«تنها راه منازعه با دشمن بد، دوستی با دشمن خوب خواهد بود.»

این جمله شاه‌بیت «دشمن‌شناسی آمریکایی» است که در قالب دیالوگ‌های زیبا و روانِ آمیخته با تکنیک‌های پیشرفته‌ی سینمایی به کودکان و نوجوانان تلقین می‌شود.

در حالی هیکاپ ویارانش در پی القای دشمن‌شناسی آمریکایی هستند که اسلام در جبهه‌ی مقابل استکبار درسی دیگر به انسان سرگشته و آواره در عرصه‌ی معرفت می‌دهد.

مبتنی بر ثنویت توحیدی جبهه‌ی حق در مقابل جبهه‌ی باطل با تمام اعوان‌وانصارش قرار دارد. در این عرصه‌ی پیکار، یا باید در جبهه حق باشی یا علیه آن در جبهه باطل.

حق آغشته به باطل مفهومی ندارد و التقاط به‌حساب می‌آید. در کتاب آسمانی قران نیز برعدم پوشاندن لباس باطل بر حق تأکید شده است. پیام دشمن‌شناسی آمریکایی، پیامی منفعت طلبانه است که در آن دوست و دشمن خوب به یاری هم می‌شتابند و بدون در نظر گرفتن نسبتشان با حق و تفکیک آن از باطل تا جایی پیش می‌روند که حتی اصول خود را زیر پا می‌گذارند. این موضوع نافی شعار اصلی اسلام مبنی بر نفی الهه‌های دروغین و پافشاری بر ولایت الله است. در دشمن‌شناسی آمریکایی منفعت مبتنی بر مطامع بشر امانیست تعریف می‌شود که غایت مشخصی ندارد اما در دشمن‌شناسی دینی و اسلامی حق و باطل از هم جدا هستند و مقصد و غایت کاملاً مشخص است و منفعت در راستا و چارچوب حق تعریف می‌شود. در چنین شرایطی مفهوم مصلحت در مقابل مفسدت ناشی از منفعت‌طلبی باطل مبنا، قرار می‌گیرد.

رهبری (leadership):

پس از بازگشت از سفر ماجراجویانه و عبور از سرزمین تازه کشف‌شده! هیکاپ به شرح ماوقع درباره‌ی گذرش از سرزمین تصرف‌شده توسط شکارچیان اژدها می‌پردازد. او از دراگو رئیس شکارچیان می‌گوید و پدرش را از احتمال حمله‌ی زودهنگام او مطلع می‌کند.

استویک پیش از شنیدن خبر حمله‌ی دراگو درس رهبری به هیکاپ می دهد:

« درس اول اینه که: اولین وظیفه‌ی رئیس نسبت به مردمشه.

درس دوم؛ کاری که برای مردم انجام میدی هیچ‌وقت کوچیک نیست. »

پدر هیکاپ، این سخنان را در جهت شکل دادن شخصیت او به‌عنوان یک رهبر گوشزد می‌کند.

درصحنه‌ای دیگر پس از مرگ تراژیک پدر، پسر درحالی‌که به قایق حامل جسد پدرش خیره شده و اشک در چشمانش حلقه‌زده به‌آرامی می‌گوید «من رئیس قبیله نمیشم؛ چیزی که تو می خواستی و من مامور صلح نیستم؛ چیزی که فکر می‌کردی».

در این هنگام والکا نقش مادری خود را به خوبی ایفا می‌کند و به فرزندش قوت قلب می‌دهد:

«تو زودتر از موعد به دنیا اومدی خیلی هم کوچیک بودی، چقدر نازک و چقدر لطیف. من می‌ترسیدم که بمیری اما پدرت ... اون هیچ‌وقت شک نکرد او مطمئن بود که تو از همه قوی‌تر میشی و درست هم می‌گفت. تو شجاعت یه رئیس و روح یه اژدها رو داری. فقط تو میتونی جهان ما رو متحد کنی اون فقط توئی پسرم.»

والکا تمام تلاش خود را برای اثبات رهبری هیکاپ به کار می‌گیرد و با حرف‌های خود موفق می‌شود او را متقاعد کند.

قابل‌ذکر است که نقش پدر و مادر و شکل‌دهی شخصیت فرزندان و هدایت آن‌ها در کوران و شرایط دشوار زندگی یکی از ویژگی‌های مثبت پویانمایی به شمار می‌روند (البته باید به این موضوع توجه داشت که والدین فرزندان خود را به کدامین سو هدایت می‌کنند.)

نکاتی در گفته‌های پدر و مادر هیکاپ نهفته است که نمی‌توان به‌راحتی از آن‌ها عبور کرد. اتفاق‌نظر پدر و مادر هیکاپ بر رهبری هیکاپ استوار است. هرکدام از آن‌ها به‌گونه‌ای تلاش می‌کنند تا این موضوع را برای هیکاپ جا بیندازند. این درسی دیگر است که مربی اژدهای 2 به مخاطبان می‌دهد و آن‌ها را به پیروی از این دستورالعمل‌ها دعوت می‌کند.

اما پدر و مادر هیکاپ از کدام رهبری سخن می‌گویند؟

یک رهبر چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد و آیا هیکاپ شایستگی رهبری را دارد؟

پاسخ به این پرسش را باید در کلام فلاسفه و دانشمندان غرب جستجو کرد.

توماس کارلایل در قهرمانان و قهرمان پرستی، استعدادها، مهارت‌ها و خصوصیات فیزیکی را برای رسیدن یک مرد به قدرت شروطی لازم می‌داند. گالتون نیز ویژگی‌های رهبری را در داشتن ارتباط خانوادگی با مردان قدرتمند می‌داند. گالتون درواقع معتقد است که رهبری مقوله‌ای ذاتی و رهبران از آغاز رهبر متولد می‌شوند نه اینکه به‌مرورزمان رشد و نمو پیدا کنند.

در دوران معاصر روش‌های جدیدی مبتنی بر ویژگی‌های یک رهبر دنبال شد که منتج به ظهور نظریه‌ی تریت (trait theory) شد. در این نظریه رهبر و رهبری با ویژگی‌های زیر توصیف‌شده است:

- افراد می‌توانند در موقعیت‌ها و شرایط گوناگون به‌عنوان رهبر ظاهر شوند.

- ارتباطات مهمی بین پیدایش رهبری و خصوصیات فردی وجود دارد:

هوش، استعداد، برون‌گرایی، وجدان (ناخودآگاه)، باز بودن نسبت به تجربه، خودکارآمدی (توانایی تکمیل کارها و رسیدن به اهداف)

همان‌طور که از خصوصیات مطرح‌شده رهبری پیداست، نظریه تریت یک نظریه در حوزه روانشناسی است و به ابعاد شخصیتی از منظر علم روانشناسی نگریسته شده است بدین خاطر نمی‌توان آن را جامع و شامل دانست.

دانشمندان و فلاسفه در رابطه با مقوله‌ی رهبری مطالب زیاد و بعضاً متفاوت و متناقضی مطرح کرده‌اند که بیشتر آن‌ها در شخصیت هیکاپ پدیدار است.

برخی از ویژگی‌های رهبری ظاهر در هیکاپ (به نقل از همراهان و بر اساس عملکرد و رفتارهای وی) را می‌توان به شکل زیر توصیف کرد:

- از بدو تولد ویژگی‌های یک رهبر را داشته است. (بنا بر گفته مای والکا)

- فردی برونگرا، باهوش و بااستعداد است.

- باز بودن نسبت به تجربه (تلاش می‌کند تا تجربه مای جدیدی را کسب کند مانند انجام عملیات متهورانه پرواز بدون اژدها)

- به نتیجه رساندن کارها

لذا با اطمینان می‌توان اعلام کرد اکثر ویژگی‌های رهبری مطرح‌شده توسط فیلسوفان و دانشمندان صاحب‌نظر در این حوزه در هیکاپ وجود دارد.

اما هیکاپ تنها رهبر قوم و قبیله خود نیست بلکه بنا به گفته‌ی مادرش تنها اوست که می‌تواند جهان را متحد کند. قهرمان اصلی داستان از نسل وایکینگ‌ها، نماینده‌ی تمدن غرب و انسان طراز آنگلوساکسون است که نه‌تنها رهبر قوم خود بلکه رهبر کل جهان خوانده می‌شود.

ایالات‌متحده‌ی امریکا با استفاده از قدرت رسانه‌ای خویش (همان‌گونه که در آثار ابرقهرمانی دیگر نظیر سوپرمن خود را رهبر جهان معرفی کرده است) برای چندمین بار به دنبال ارائه‌ی چهره‌ای است که در آینده سکان رهبری کشتی پرتلاطم جهان را بر عهده می‌گیرد و آن را به سمت و سویی که می‌خواهد می‌کشاند.

خودشیفتگی و غرور امریکا در توصیف بشر آنگلوساکسون در کسوت رهبر به جهانیان، ناشی از خوی استکباری این امپراتوری طاغوتی است. آنان با برتر دانستن خویش گرفتار مرض نژادپرستی شده‌اند که با برتر دانستن قوم خود چهره‌ای صلح‌جو و انسان‌دوست و از جبهه مخالف چهره‌ای خشن و سفاک به تصویر می کشند بر این مبنا هر آن‌کس دشمن امریکا باشد بر هم زننده‌ی نظم و اتحاد در جهان و در مقابل دوست امریکا حامی اتحاد و همدلی در جهان خواهد بود.

اما با ظهور انقلاب اسلامی شکل دیگری از قدرت در دنیا پدیدار شد که تمام معادلات جهانی را بر هم زد. ظهور و تداوم انقلاب اسلامی و ایستادگی آن در مقابل استکبار جهانی برای ایالات‌متحده‌ی امریکا و هم‌پیمانانش سخت آمده است ازاین‌روست که آن‌ها با تمام قدرت رسانه‌ای و اقتصادی خود در پی معرفی و ارائه انسان طراز غربی هستند تا شتاب اثرگذاری انقلاب اسلامی بر سایر ملت‌ها را کند و درنهایت متوقف کنند هر چند در قران ذکرشده است:

«در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.» (آیه‌ی 105 سوره‌ی مبارکه‌ی انبیاء)

لذا این بندگان صالح خدا هستند که زمین را به ارث خواهند برد نه انسان ملحد آنگلوساکسون و آمریکایی.

نفی تمامیت‌خواهی (anti totalitarianism):

صدای سنگین و خشن جنگ بر همه‌جا طنین‌انداز شده و دود و غبار ناشی از آتش‌بازی طرفین دعوا فضا را پرکرده، اکنون هنگامه‌ی مقابله‌ی سهمگین فرارسیده است. هیکاپ رو درروی دراگو می‌ایستد و خطاب به وی می‌گوید:

همه اینا خراب‌شده واسه اینکه غیرقابل‌مهار بشی؟ واسه اینکه به دنیا حکومت کنی؟ اژدهاها موجوداتی متفاوت‌اند که می تونن آدما رو به هم برسونن.

دراگو در پاسخ می‌گوید:

با خودم عهد بستم که ترس از اژدهاها رو زیاد کنم و مردم دنیا رو آزاد کنم.

دراگو در پاسخ سؤال هیکاپ که «چرا ارتشی از اژدهاها را برای خود فراهم آورده‌ای» می‌گوید:

خب برای غلبه بر اژدهاها باید اژدها داشته باشی.

پیش از اینکه دراگو کلام خود را به پایان برساند هیکاپ از هدف واقعی دراگو پرده برمی‌دارد:

«دراگو، تو برای غلبه بر مردم باید اژدها داشته باشی، برای کنترل کسانی که ازت پیروی می‌کنند و خلاصی از دست کسانی که دوستشون نداری ...»

دراگو بر سخنان مربی اژدها صحه می‌گذارد. هیکاپ کوتاه نمی‌آید و باری دیگر از صلح سخن می‌گوید ولی از این کارش طرفی نمی‌بندد.

طلسم و جادوی الفای دراگو کارگر می‌افتد و حس دوستی بین خشم شب و هیکاپ را از بین می‌برد. جادوی آلفا به‌اندازه‌ای قدرتمند است که قلب و ذهن از قبل تسخیرشده‌ی بی‌دندان را از بند تعلقاتش به هیکاپ رها و او را دربند تمنیات و خواسته‌های دراگو اسیر می‌کند. هرچند کوتاه اما برای مدتی تمامیت‌خواهی دراگو منتج به پیروزی او مقابل هیکاپ و اژدهایش می‌شود اما این پیروزی دوامی نمی‌آورد.

در دیالوگ بین هیکاپ و دراگو مطالب حائز اهمیتی ازجمله کنترل مردم و تمامیت‌خواهی ردوبدل می‌شود؛ اما تمامیت‌خواهی به چه مفهوم است و آیا دراگو یک تمامیت‌خواه به شمار می‌آید؟

تمامیت‌خواهی مفهومی است که اغلب به‌وسیله‌ی دانشمندان علوم سیاسی مطرح می‌شود. دولت تمامیت‌خواه برای خود حقی را نسبت به جامعه قائل است که بتواند به‌واسطه‌ی آن تا جایی که امکان دارد کنترل جنبه‌های مختلف زندگی خصوصی و عمومی را در دست داشته باشد.

تمامیت‌خواهی مفهومی است که ابتدا در شکل مثبت آن به سال 1920 میلادی به‌وسیله‌ی ویمار جرمن جوریست و بعدها آکادمی نازی، کارل اشمیت و فاشیست‌های ایتالیایی توسعه یافت. این مفهوم در گفتمان ضد کمونیستی غرب در طول دوره جنگ سرد به‌منظور ایجاد شباهت بین المان نازی و دیگر دولت‌های فاشیست از یک‌سو و دولت‌های حزب کمونیست شوروی از سوی دیگر رواج پیدا کرد.

کارل فردریش و زیبیگنیو برژینسکی ادعا می‌کنند که یک سیستم تمامیت‌خواه 6 ویژگی دارد:

1- ایدئولوژی هدایت‌کننده مشخص

2- حزب انبوه منفرد که اغلب به‌وسیله‌ی یک دیکتاتور رهبری می‌شود

3- سیستم ترور، استفاده از ابزارهایی چون خشونت و پلیس مخفی

4- امتیاز انحصاری تسلیحات

5- امتیاز انحصاری بر رسانه‌های انبوه و جمعی

6- مدیریت مرکزی و کنترل بر اقتصاد از طریق برنامه‌ریزی دولتی

باکمی تعمق در سیستم تحت مدیریت دراگو و انطباق آن با 6 ویژگی سیستم تمامیت‌خواه مدنظر برژینسکی و فردریش تمامیت‌خواهی دراگو و سیستمش به اثبات می‌رسد. ایدئولوژی دراگو غلبه بر اژدهاها و تسلط بر کل جهان است. حزب و یا گروه دومی در جبهه‌ی دراگو مشاهده نمی‌شود و دیکتاتور وار گروه تحت سلطه ی خود را هدایت می‌کند، سیستم ترور او نیز متشکل از اژدهاها و انسان‌ها است.

دراگو هرچند در برهه‌ای از زمان موفق به تسلط بر اژدهاها و غلبه بر هیکاپ و دوستانش می‌شود اما پایان داستان به‌گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. او درنهایت شکست می‌خورد و ارزوی دیرینه‌اش مبنی بر تسلط کامل برجهان پایان می‌پذیرد.

تنها کسی که توان مقابله با دراگو را دارد هیکاپ است. هیکاپ به‌عنوان نماینده‌ی غرب و انسان طراز آنگلوساکسون، قهرمانی معرفی می‌شود که به مقابله با دیکتاتوری و تمامیت‌خواهی می‌پردازد و درنهایت موفق می‌شود جهان خیالی داستان را از لوث وجود دراگو و جادوهای عجیب‌وغریبش پاک کند. (البته بر مبنای داستان قسمت دوم مربی اژدها)

اما این ابر انسان آنگلوساکسون در حالی به مقابله با تمامیت‌خواهی می‌پردازد که پردازندگان شخصیت او از حامیان باسابقه‌ی تمامیت‌خواهی در جهان هستند. از این حیث تناقضی آشکار بین آرزوپردازی‌های دریم ورکز و سیاست‌های دولت متبوع آن وجود دارد که غیرقابل‌چشم‌پوشی است. با جستجویی ساده در تاریخچه‌ی زندگی کارگردان مشهور آمریکایی و پایه‌گذار اصلی شرکت دریم ورکز، استیون اسپیلبرگ و مدیرعامل اجرایی کنونی این شرکت جفری کاتزنبرگ ارتباطات معنادار آنها با سران و مقامات مختلف حکومتی امریکا آشکار می‌گردد که این موضوع تأییدی بر هم‌راستا بودن سیاست‌های دریم ورکز با امپراتوری امریکا و لابی‌های صهیونیستی خواهد بود.

درواقع 6 ویژگی مدنظر برژینسکی استراتژیست آمریکایی بیش از اینکه باشخصیت دراگو انطباق داشته باشد با ساختار حکومتی ایالات‌متحده‌ی امریکا و کشورهای زیاده‌خواه غربی و حامیان آنان همخوانی دارد.

امروز در عرصه‌ی جنگ رسانه‌ای و نبرد باورها، ایالات‌متحده امریکا در حالی سخن از مقابله و مبارزه با تمامیت‌خواهی می‌زند که خود در طول عمر کوتاهش همواره از حکومت‌های دیکتاتوری و تمامیت‌خواه در اقصا نقاط جهان حمایت کرده است. یکی از رژیم‌های تمامیت‌خواه جهان، رژیم منحوس کودک کش صهیونیستی است که خباثت‌ها و زیاده‌خواهی در ذات آن نهفته است و این موضوع برای آزادگان جهان آشکار و هویدا شده است. چگونه می‌شود کشوری که خود داعیه‌دار حمایت از تمامیت‌خواهی است به‌نقد و گلایه از آن بپردازد و مهم‌تر اینکه خود را به‌عنوان زداینده‌ی تمامیت‌خواهی در جهان معرفی کند؟

دفاع از تمامیت‌خواهی در عمل و مقابله با آن در تخیل و آرزو به‌قدری تمسخرآمیز است که هیچ عقل سلیمی قادر به پذیرش آن نیست. سیاست‌های دوگانه‌ی امریکا نه‌تنها در عمل، روبنای رفتاری این امپراتوری را شکل می‌دهد بلکه در عالم تخیل پردازی و قهرمان سازی نیز به شکلی دیگر تکرار می‌شود. لذا انسان مو من دارای عقل سلیم نباید در دام سیاست‌های طاغوتیان گرفتار گردد و سیطره‌ی تفکر باطل استکبار جهانی را بپذیرد.

تغییر جهان، فراهم کردن امنیت برای هم‌پیمانان:

هیکاپ پس از مانور والکا برای اینکه کم نیاورد قصد می‌کند پرواز بدون اژدها را به رخ مادرش بکشد. پس از ترک اژدهایش به‌وسیله‌ی باله‌هایی که برای خودساخته است در اسمان معلق می‌شود اما دیگربار به علت ضعف و ناتوانی در کنترل خود با صخره‌های سنگی مواجه می‌شود در این هنگام بی‌دندان بدون اتلاف وقت با جان‌فشانی از برخورد هیکاپ با صخره‌ها جلوگیری می‌کند. پس از فرود موفقیت‌آمیز، ولکا جملات مهمی را با فرزندش در میان می‌گذارد:

والکا: ما همه‌ی دنیا رو واسه اژدهاها تغییر میدیم و به‌جای بهتر و امن‌تری واسشون تبدیل می‌کنیم.

هیکاپ: اوه این عالیه. حالا من و تو میتونیم بریم پیش دراگو و باهاش حرف بزنیم

والکا: چی؟ ما با دراگو حرف نمی‌زنیم ما باید از زمین خودمون محافظت کنیم.

والکا از تغییر صحبت می‌کند تغییری که در آن شرایط و فضا برای اژدهاها امن تر باشد. والکا با توجه به اینکه 20 سال از عمر خود را با اژدهاها گذرانده و با خصوصیات و راز و رمزهای آن‌ها آشنا شده است توانسته ارتباط خوبی با دشمنان قدیمی برقرار کند. حال اژدهاها از دشمنان بد به دشمنان خوب و سپس به دوستانی برای والکا تبدیل‌شده‌اند تا جایی که دغدغه‌ی امنیت آن‌ها را در سر می‌پروراند و تلاش می‌کند این دغدغه را به فرزندش که قرار است در آینده رهبر قوم خود و در سطحی بالاتر رهبر جهان شود، انتقال دهد.

هیکاپ برای جلوگیری از جنگ و مقابله سخت با دراگو برای چندمین بار سخن از صلح می‌زند اما با جواب صریح مادرش روبرو می‌شود. ولکا در پاسخ به هیکاپ به گونه سخن می‌گوید که گویا امنیت اژدهاها با امنیت جهان آمیخته است و محافظت از آن‌ها محافظت از کل کره‌ی زمین خواهد بود.

نقطه مشترک پویانمایی با شرایط امروز دنیا مسئله مهم امنیت است. برقراری امنیت هم‌پیمانان و به‌تبع آن برقراری امنیت جهان موضوع مبتلابه امروز جهان واقعی نیز به شمار می‌رود که سعی می‌شود این موضوع مهم در فضایی متفاوت و در قالب حس و از طریق رسانه به مردم جهان منتقل شود.

نقطه‌ی اشتراک ولکا و سران کشورهای سلطه‌گر جهان در این است که هر دو در پی گستردن گنبد امنیتی بر سر هم‌پیمانان خود که روزی دشمنان هم به شمار می‌رفتند، هستند و به جبهه‌ی مقابل خود نگاهی تهاجمی دارند و آن‌ها را نافی امنیت می‌دانند.

اژدهاها درواقع از خود اختیاری ندارند و مبتنی بر تئوری‌های قدرت نرم به هر سو که جادوی جذاب‌تر و نیروی کشنده‌ی قدرتمندتری داشته باشد متمایل می‌شوند. طلسم شدن خشم شب، دوست 20 ساله‌ی هیکاپ برای مدت‌زمان هرچند کوتاه شاهدی بر این مدعا است. در همین راستا کسانی جزو حامیان و هم‌پیمانان والکا به شمار می‌آیند که قلب و ذهنشان دربند جادوی دراگو نباشد و هر اژدهایی که در جبهه‌ی والکا و فرزند او نباشند علیه او هستند و بر هم زننده‌ی امنیت جهان موهومی پویانمایی به شمار می‌روند.

کشورهای سلطه‌گر و سلطه‌جو نیز همین روبه را در پی می‌گیرند آن‌ها هرگاه کشوری و ملتی نافی منافع و خواستشان باشد به مقابله با آن می‌پردازند و ان زمان که ملتی یا کشوری در جهت منافعشان و هم‌راستا با اهداف آن‌ها سیر کنند حمایت‌های خود را از آن‌ها دریغ نمی‌کنند و این حمایت‌ها تا زمان پافشاری بر اصول سلطه گران باقی خواهد بود.

در عصر حاضر ایالات‌متحده‌ی امریکا خود را رهبر جهان معرفی می‌کند و امنیت خود را مبنای امنیت جهان قرار می‌دهد. دشمنان خوب ایالات‌متحده تا زمانی که مبتنی بر خواست او عمل کنند حمایت می‌شوند و به‌محض فاصله گرفتن از خواسته‌های امریکا به‌یک‌باره در دامنه‌ی دشمنان بد قرار می‌گیرند و بر هم زننده‌ی امنیت جهان پنداشته می‌شوند.

والکا نماد سرزمین و عقیده‌ی غربی، بر این اصل اصرار دارد که «ما همه‌ی دنیا رو واسه اژدهاها تغییر میدیم و به‌جای بهتر و امن‌تری واسشون تبدیل می‌کنیم.» به‌واقع از منظر ولکا تنها قدرتی که توانایی تغییر و برقراری امنیت در جهان را دارد انسان‌هایی از سرزمین غرب، حامیان ایدئولوژی‌های غربی، خواهند بود.

نسبت والکا با اژدهاها به‌عنوان دشمنان خوب همچون نسبت امریکا باهم پیمانان خود است که روزی دشمن او به‌حساب می‌آمده‌اند اما اکنون به‌عنوان دوست در کنارش نقش ایفا می‌کنند.

برخلاف ذات شرور و استکبارانه ی سران تمدن غرب چهره‌ی صلح‌جویانه‌ای از آن‌ها به نمایش درمی‌آید و در مقابل دراگو ویارانش افرادی خون‌خوار و شرور توصیف می‌شوند. بر این مبنا هر کس مقابل عقیده و تمدن غرب (با توجه به این‌که والکا نماد سرزمین و عقیده‌ی غربی است) قد الم کند فردی شرور و بر هم زننده‌ی امنیت جهانی است و هر کس دست‌به‌دست امریکا دهد و او را یاری رساند ناجی و برقرارکننده‌ امنیت جهان است.

«میلان» هشتاد و سه ساله بازیگر بازنشسته سینما است. او به مدت سه دهه به حرفه بازیگری پرداخت و در این مدت در هفده فیلم سینمایی و ده‌ها سریال تلویزیونی در مقابل ستاره‌های برتر هالیوود به ایفای نقش پرداخت. اما تقریباً در اوایل دوران بازیگری‌اش در سال 1953 بود که بزرگ‌ترین نقش خود را در طول زندگی‌اش ایفا کرد. وی در قالب شخصیت «پدرو روخاس» در فیلم «هیاهوی نبرد» ساخته «وارنر بروس» نقش یک کارآموز پزشکی مکزیکی ـ آمریکایی را ایفا می‌کرد در میان جوخه‌ای از تفنگداران دریایی که در بحبوحه [نگ جهانی دوم در اقیانوسیه به نبرد می‌پردازند. بر اساس فیلم‌نامه این فیلم که به قلم «لئون یوریس» نوشته شده بود، کاراکتر «میلان» در نبرد گوادال‌کانال با ژاپنی‌ها می‌جنگد، مدال شجاعت می‌گیرد، و در میان همقطاران خود با نژاد پرستی مقابله می‌کند.

او در بزرگ‌ترین صحنه مربوط به «پدرو» با کیفر دهنده خویش ـ یک تفنگدار متعصب و خشک‌اندیش به نام «اسپیدی گری» ـ روبرو می‌شود و سپس درباره فقر و تبعیضی که آمریکایی‌های مکزیکی تبار در آمریکا با آن روبرو هستند با دوستانش به درددل می‌پردازد. این صحنه به قدری قوی بود که بعد از اتمام فیلم‌برداری آن بازیگران و عوامل فیلم‌برداری از سر جای خود بلند شده و برای «میلان» دست زدند.

«میلان» و همسرش با هیجان منتظر اکران فیلم «هیاهوی نبرد» بودند که که قرار بود در ماه فوریه 1955 به روی پرده برود. اما درست قبل از مراسم افتتاحیه فیلم مدیر برنامه‌های «میلان» با وی تماس گرفته و بدترین خبر زندگی حرفه‌ای وی را به او داد: کاراکتری که «میلان» نقشش را ایفا کرده بود، یعنی «پدرو»، از فیلم حذف شده بود. «میلان» البته هنوز یک خط دیالوگ در فیلم داشت اما نامش در تیتراژ فیلم نیامده بود. علاوه بر کاراکتر «میلان» مساله نژاد پرستی بر علیه لاتین تبارها نیز از فیلم حذف شده بود. «میلان» هیچگاه نفهمید چرا نقش وی از فیلم حذف شده بود. این مساله همواره و تا همین حالا ذهنش را به خود مشغول کرده بود.

«میلان» با صدایی لرزان می‌گوید: «من بسیار متأثر گشته‌ام.» او به کاغذهایی که مقابل چشمانش بر روی میز آشپزخانه منزلش واقع در سنتا مونیکا پخش شده‌اند نگاه می‌کند و ادامه می‌دهد: «این اولین بار است اسنادی را مشاهده می‌کنم که نشان می‌دهند چرا نقش من از فیلم حذف شد. این زخم قدیمی دوباره سر باز کرده و عفونی شده است.»

«لوئیز» همسر «میلان» که شصت سال سن دارد در کنار وی نشسته و نزدیک است که به گریه بیافتد.

اسناد فوق‌الذکر فاش می‌سازند که «وارنر بروس» به اصرار وزارت دفاع آمریکا دست به سانسور فیلم «هیاهوی نبرد» زده است. افسران ارشد پنتاگون از اینکه فیلم به مساله نژاد پرستی پرداخته بود خوششان نمی‌آمد و از قدرت و نفوذ کافی جهت سانسور آن بخش از فیلم برخوردار بودند. «رائول والش» مدیر فیلم قصد داشت از ناوشکن‌های نیروی دریایی در حال شلیک توپ‌های عظیم خویش، هواپیماهای جنگی هنگام پرواز از ناوهای هواپیمابر، و ناوهای جنگی هنگام مانور در دریا فیلم بگیرد. پنتاگون به وی گفته بود همه این‌ها عملی است اما مساله نژاد پرستی مطرح شده در فیلم باید سانسور شود. به همین خاطر فیلم مذکور سانسور گردید.

فیلم‌های امروزی نقش‌های چندانی برای بازیگران لاتین تبار ندارند، اما آن روزها تعداد این نقش‌ها ـ به ویژه نقش‌هایی که به واقعیات نژاد پرستی در آمریکا می‌پرداختند ـ حتی کمتر از امروز بود. اما «لئون یوریس» فیلم‌نامه‌ای نوشته بود که مستقیماً به این موضوع می‌پرداخت.

«میلان» به عکسی از صحنه حذف شده فیلم نگاه می‌کند و با یاداوری آن روزها می‌گوید: «نقش بزرگی بود. از بازیگرانی از سرتاسر آمریکا آزمون بازیگری گرفته بودند و هنگامی که من نقش را از آن خود کردم لحظه بسیار هیجان انگیزی برای من رقم خورد. افتخار می‌کردم به اینکه برای نقشی انتخاب شده بودم که لاتین تبارها به خاطر آن حاضر بودند آدم بکشند.»

«میلان» در زندگی واقعی خود به عنوان گروهبان نیروی هوایی ارتش در طول جنگ جهانی دوم در چین، هند، و برمه خدمت کرده بود؛ در اوائل دهه 1950 در کنار «جیمز دین» بازیگر افسانه‌ای در دانشگاه یو.سی.آل. ای به تحصیل در رشته بازیگری پرداخته بود؛ و بعدها مدیر گروه نمایشنامه نویسی کالج سنتا مونیکا سیتی شده بود و در آنجا به مدت بیش از سی سال به تدریس بازیگری مشغول شده بود. او به عنوان بازیگر با برخی از بزرگ‌ترین ستاره‌های هالیوود همکاری کرده بود: او در فیلم «هیولا» با «جیمز دین» همبازی شده و نقش پدر «سالمینئو» را ایفا کرده بود؛ در فیلم «ضربه شیطان» نقش مردی را ایفا می‌کرد که متهم به قتل «اورسون ولز» شده بود؛ در فیلم «صورت زخمی» نقش یک دیپلمات کلمبیایی را در مقابل «آل‌پاچینو» ایفا کرده بود؛ و در فیلم «حمله فیل‌ها» نقش خدمتکار «الیزابت تیلور» را بازی کرده بود. اما هیچکدام از این نقش‌ها با نقش وی به عنوان «پدرو روخاس» در فیلم «هیاهوی نبرد» قابل مقایسه نبودند.

«یوریس» در فیلم‌نامه که از رمان پرفروش خودش اقتباس کرده بود درباره کاراکتر «پدرو» می‌نویسد که وی «یک تگزاسی مکزیکی‌تبار و دارای لهجه و از اعضای نیروی دریایی [کارآموز پزشکی] است که به خدمت سربازی آمده تا پزشکی بیاموزد. او باید به محله مکزیکی نشین تگزاس بازگشته و به مبارزه‌ای بی‌امان با نژاد پرستی دست بزند.» در فیلم‌نامه نیز همانند رمان «پدرو» باید با تعصب و خشک‌اندیشی یکی از تفنگداران جوخه خود مقابله کند: «اسپیدی» یک سرباز وظیفه اهل تگزاس است که نقشش را «فس پارکر» ایفا می‌کند (پارکر درست قبل از درخشش در سریال پربیننده «دیوی کراکت» به ایفای نقش در فیلم سینمایی مذکور پرداخت). «یوریس» در یادداشت‌های مربوط به شخصیت‌ها «اسپیدی» را اینگونه توصیف کرده است: «یک تگزاسی بیست ساله با موهای تراشیده که گیتار می‌زند. «اسپیدی» در بسیاری جهات دارای حالات کلاسیک یک جنوبی تنبل و خشک‌اندیش است.»

در فیلم‌نامه «اسپیدی» مرتباً «پدرو» را «اسپیک» [عبارت توهین آمیز به معنای اسپانیایی تبار] خطاب می‌کند و از هر فرصتی جهت تمسخر و توهین به وی استفاده می‌کند. ما در همان اوایل فیلم در صحنه مربوط به پادگان آموزشی با «پدرو» آشنا می‌شویم. او در این صحنه در حال توزیع قرص نمک میان تفنگداران خسته است. او هنگامی که وارد سربازخانه می‌شود یکی از تفنگداران دریایی می‌گوید: «اون از نیروهای جدیده. واسه ملوانی خوبه.»

تفنگدار دریایی دیگر با اشاره به «پدرو» می‌گوید: «آره اسپیدی، یه تگزاسی دیگه هم به جمع ما اضافه شد.»

«اسپیدی» نفرت خود را نشان داده و می‌گوید: «اون تگزاسی نیس، اون یه کله سیاه هست. فقط یه نوع تگزاسی وجود داره. شما هم بهتره فرق میون یه اسپانیایی تبار و یه تگزاسی واقعی رو بدونین.»

هنگامی گه تهیه‌کنندگان فیلم‌نامه خود را تحویل مقامات پنتاگون دادند این مقامات خواهان ایجاد مجموعه‌ای تغییرات در فیلم‌نامه شدند. آنها اما مشخصاً به نمایش نژاد پرستی در فیلم اعتراض داشتند. باور آنها این بود که صحنه‌های مرتبط با نژاد پرستی در واقع انعکاسی منفی از ارتش و تگزاس بوده و «مورد سوءاستفاده کمونیست‌ها قرار می‌گرفت.»

«دان باروخ» رئیس دفتر تولید فیلم پنتاگون پس از مطالعه نسخه ثانویه فیلم‌نامه در یادداشتی به جزئیات دیگر انتقادات ارتش پرداخت و نوشت: «احساس می‌کنم فیلم‌نامه در راستای حذف برخی موارد مورد اعتراض پیشرفت زیادی داشته است. با این حال چند مورد دیگر نیز هنوز وجود دارند که باید برطرف شوند، به ویژه صحنه‌ای که مربوط به تنفر نژاد پرستانه میان تگزاسی و اسپانیایی تبار است.»

اگر قرار بود فیلم‌سازان به تجهیزات نظامی و مکان‌هایی که جهت تهیه فیلم خود نیاز داشتند دسترسی یایند آن چند مورد نیز باید برطرف می‌شدند.

تهیه‌کنندگان فیلم برخلاف اعتراض پنتاگون صحنه‌های مربوط به «پدرو» و «اسپیدی» را فیلم‌برداری کردند، اما در نهایت این صحنه‌ها از فیلم حذف شدند تا رضایت ارتش حاصل شود. تهیه‌کنندگان می‌توانستند داستان جنگی خود را بدون «پدرو» به پیش ببرند، اما ساخت فیلم بدون حضور تفنگداران دریایی امکان پذیر نبود. آنها با صداقت تمام در تیتراژ پایانی فیلم نوشتند: «با تشکر از تفنگداران دریایی آمریکا که بدون کمک آنها ساخت این فیلم امکان پذیر نبود.»

صحنه باشکوه مربوط به «ویکتور میلان» در بهار 1954 چند هفته بعد از بازگشت بازیگران و گروه فیلم‌برداری از پورتوریکو در پارکینگ پشت استودیوی «وارنر بروس» فیلم‌برداری شد. صحنه‌های مربوط به نبرد در پورتوریکو فیلم‌برداری شده بودند. «میلان» نقش خود را هفته‌ها با همسرش تمرین کرده بود و روز فیلم‌برداری نیز در حالیکه سوار بر اتومبیل فورد مدل 53 خود به سمت استودیو می‌راند دیالوگ‌هایش را در ذهنش تکرار می‌کرد.

«میلان» جزء اولین کسانی بود که به محل فیلم‌برداری رسید، اما خیلی زود این محل به مکانی پرجنب و جوش تبدیل گردید. دیگر بازیگران صحنه ـ «جیمز ویتمور»، «آلدو ری»، «تب هانتر»، «جان لاپتون»، و «فس پارکر» ـ در حال نوشیدن قهوه و جوک تعریف کردن بودند و منتظر بودند تا «والش» بساط نورپردازی و دوربین را علم کند.

در صحنه مذکور، «پدرو» و جوخه وی در یک بار در نیوزلند به خاطر مدال شجاعتی که به خاطر حضور در نبرد گوادال‌کانال به «پدرو» اعطا شده است مشغول جشن و پایکوبی هستند. «پدرو» و «اسپیدی» قبلاً برخوردهایی با هم داشته‌اند، اما حالا که همه در حال جشن و پایکوبی هستند «پدرو» تلاش می‌کند با این تگزاسی خشک‌اندیش دوست باشد.

«میلان» صحنه را به خوبی به یاد دارد انگار که همین دیروز فیلم‌برداری آن انجام گرفته بود.

میلان می‌گوید: «اسپیدی خشک‌اندیش بود. من یک مکزیکی بودم که مدال شجاعت دریافت کرده بود و او می‌خواست به نحوی مرا سر جایم بنشاند. او آنسوی بار مشغول نوشیدن مشروب است و من به سمتش می‌روم تا برایش مشروب بخرم، چون ما مشغول جشن و پایکوبی به خاطر مدال شجاعت من بودیم و من می‌خواستم با او دوست باشم. می‌خواهم من هم مثل بقیه عضوی از جوخه باشم. من به سمت او می‌روم و یک آبجو می‌خرم و روی پیشخوان می‌گذارم.»

اما «اسپیدی» نمی‌خواهد صمیمی باشد. او همانطور که به سیگارش پک می‌زند نگاهی به «پدرو» می‌اندازد و سپس خاکستر سیگارش را در مشروبی که «پدرو» برایش آورده است می‌ریزد. دعوایی میان این دو شکل می‌گیرد و چند نفر دیگر از سربازان آنها را از هم جدا می‌کنند.

بعد از فیلم‌برداری از صحنه درگیری، کارگردان دوربین را جابجا کرد تا نمایی بسته از «میلان» بگیرد. در این صحنه «جان لوپتون» که نقش یک سرباز و رمان‌نویس جوان به نام «ماریون هاچکیس» را بازی می‌کند و «تب هانتر» که نقش یک سرباز وظیفه به نام «دنی فارس‌تر» را ایفا می‌کند نیز به «میلان» می‌پیوندند. این صحنه در واقع همان صحنه تماشایی «پدرو» است که در آن درباره مبارزه طولانی مدتش با تبعیض نزد دوستانش درددل می‌کند.

بازیگران آماده بودند و هنگامی که «والش» گفت «حرکت» در واقع صحنه شروع شد.

«ماریون» ضربه آرامی به کمر «پدرو» می‌زند و می‌گوید: «تبریک می‌گم به خاطر مدال»

«پدرو» جواب می‌دهد: «ممنونم دوست قصه‌نویس من»، سپس با سر به بار اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «اسپیدی از این موضوع خوشحال نیس.»

«دنی» از «پدرو» می‌پرسد: «بازم اذیتت کرده؟ مشکلش چیه؟»

«ماریون» می‌گوید: «اسپیدی واقعاً آدم بدی نیس، اما این تعصب و خشک‌اندیشی از همون بچگی سراغ آدم میاد.»

«پدرو» سر تکان می‌دهد و می‌گوید: «من همه عمرم با این مشکل روبرو بودم. متاسفم دوستان، من مست کردم. مساله آینه که اون از هر فرصتی استفاده می‌کنه که به من یادآوری کنه یک مکزیکی کثیف بیشتر نیستم. متاسفم که پامو گذاشتم توی نیوزلند.»

«ماریون» می‌گوید: «من که نمی‌فهمم. فکر می‌کنم نیوزلند جای خوب و دلچسبیه.»

سپس «پدرو» می‌گوید: «آره، و به همین خاطره که پدرو متاسفه. برای اولین بار در طول زندگی‌ام با من مثل آدم رفتار شد. می‌تونم برم رستوران، سوار تاکسی بشم، برم سینما بدون اینکه کسی چپ چپ نگاهم کنه. مردم اینجا منو تگزاسی صدا می‌کنن انگار که یه تگزاسی واقعی هستم. اینجا هیچکس نمی‌دونه «اسپیک» چه معنایی داره.»

«ماریون» و «دنی» سرشان را پایین می‌اندازند. «پدرو» بعد از یک وقفه کوتاه ادامه می‌دهد: «دوستان من، می‌خوام بدونین که پدرو به خاطر دموکراسی نمی‌جنگه چون خودش دموکراسی رو ندیده. من به این خاطر اومدم سربازی که پزشکی رو یاد بگیرم و بعدش برگردم به آلونک درب و داغون خودم توی تگزاس تا نزارم بچه‌های کوچیک به خاطر کثافت و بیماری جونشونو از دست بدن. متاسفم که اومدم نیوزلند، چون می‌دونم باید برگردم تگزاس.»

این صحنه بسیار قوی بود ـ آنقدر قوی که وقتی کارگردان کات داد همه بازیگران و عوامل فیلم‌برداری به یکباره شروع کردند به دست زدن. حالا تقریباً پنجاه سال بعد «میلان» هنوز هم حس و حال آن روز را به یاد می‌آورد. وی می‌گوید: «ون هلفین و جیمز ویتمور هنگام فیلمبرداری روی صحنه بودند و وقتی کارمان تمام شد همه برایمان دست زدند. سرکیف شده بودیم. می‌توانست نقطه عطفی در زندگی شغلی‌ام به شمار رود.

اما هنگامی که مدیر برنامه‌های «میلان» با وی تماس گرفته و خبر بد را به وی داد آن شور و هیجان به یاس و ناامیدی تبدیل شد. مدیر برنامه‌های وی از طریق یکی از مدیران اجرایی «وارنر بروس» مطلع شده بود که صحنه‌های مربوط به «میلان» عملاً از فیلم حذف شده‌اند. با این حال، مدیر اجرایی استودیو گفته بود که «میلان» می‌تواند در مراسم نمایش افتتاحیه فیلم در سالن «پانتاجز تئاتر» هالیوود شرکت کند.

«میلان» با یاداوری آن روزها می‌گوید: «به قدری دلم شکسته بود که به مراسم نرفتم. خجالت می‌کشیدم. مردم نمی‌دانستند که من توی فیلم نیستم و من نمی‌خواستم با آنها مواجه شوم.»

به همین خاطر وی همسرش «لوئیز» را به مراسم فرستاد. او همسرش را به محل برگزاری مراسم رساند و خودش برگشت.

«لوئیز» می‌گوید: «من نمی‌خواستم بروم اما «میلان» مجبورم کرد. من یک گوشه تنها نشستم و در سرتاسر طول فیلم هر لحظه نزدیک بود اشکم سرازیر شود. این غم‌انگیزترین فیلمی بود که می‌دیدم. صحنه‌های او را از فیلم پاک کرده بودند و من بسیار دلشکسته شده بودم. بعد از مراسم هم آمد دنبالم و من به قدری شوکه شده بودم که نمی‌توانستم صحبت کنم.»

«میلان» می‌گوید: «لوئیز سال‌های سال به خاطر این موضوع ناراحت بود.»

در نسخه نهایی فیلم «پدرو» تنها یک خط دیالوگ دارد. هنگامی که «ماریون» به وی به خاطر بردن مدال شجاعت تبریک می‌گوید «پدرو» در پاسخ می‌گوید: «ممنونم دوست قصه‌نویس من.» این تنها چیزی است که از نقش «میلان» باقی مانده بود. بعد از حذف صحنه‌های مربوط به تعصب و خشک‌اندیشی از نقش «فس پارکر» نیز چیزی باقی نماند.

«پارکر» در مصاحبه‌ای در این باره می‌گوید: «من کار زیادی نداشتم که انجام دهم. من فقط گیتارم را در دست می‌گرفتم و گوشه‌ای می‌نشستم.» «پارکر» که اکنون صاحب یک کارخانه شراب سازی در سنتا مونیکا است حتی یادش نمی‌آید که نقش یک نژادپرست را بازی کرده است، در یک صحنه با «میلان» دعوا کرده است، یا در اواخر نسخه اصلی فیلم به سر قبر «پدرو» رفته که در جنگ کشته شده است.

در نسخه اصلی در دو صحنه مانده به صحنه پایانی فیلم، هنگامی که «اسپیدی» و چند نفر از دوستان قدیمی «پدرو» بر سر قبر وی حاضر می‌شوند «اسپیدی» آخرین دیالوگ خود را می‌گوید. او به آرامگاه مردی نگاه می‌کند که زمانی مورد استهزا قرار می‌داد و می‌گوید: «حدس می‌زنم الان دیگه خیلی دیره که به پدرو بگم متاسفم.»

اما این لحظه اوج متأثر کننده نیز از فیلم حذف شد، زیرا وقتی دیالوگ‌های نژاد پرستانه «اسپیدی» حذف شده باشند دیگر دلیلی ندارد که بر سر مزار «پدرو» از وی عذرخواهی کند.

اسناد مربوط به پنتاگون توضیح می‌دهند که چرا این نقش‌ها از فیلم حذف شدند. یکی از سانسورچی‌های ارتش که نامش فاش نشده است پس از مطالعه فیلم‌نامه تنها یک کلمه در حاشیه درددل «پدرو» درباره بازگشت به فقر و نژاد پرستی در تگزاس نوشته بود. این کلمه با حروف بزرگ نوشته شده و دو بار نیز زیر آن خط کشیده شده بود. کلمه این بود «وحشتناک».

«دان باروخ» رئیس دفتر تولید فیلم وزارت دفاع در آن زمان با تهیه‌کنندگان فیلم «هیاهوی نبرد» همکاری می‌کرد تا برخی از صحنه‌های مستی و «عشقبازی‌های نامشروع» موجود در فیلمنامه را تعدیل کند، اما نمی‌توانست استودیو را وادار کند نفرت نژاد پرستانه «اسپیدی» نسبت به «پدرو» را حذف کند.

بنابراین ژنرال «لموئل سی شپرد» فرمانده نفنگداران دریایی در این زمینه دخالت کرد. به دستور وی سرتیپ «ژوزف سی برگر» دستیار فرمانده لشکر اول تفنگداران دریایی نامه‌ای به دفتر اطلاعات عمومی وزارت دفاع نوشته و اعتراض نیروی تفنگداران دریایی را خلاصه‌وار بیان کرد.

«برگر» در نامه‌ای به تاریخ 19 آوریل 1954 نوشت: «این ستاد متن فیلم‌نامه را مورد بررسی قرار داده و در صورت تحقق شروط زیر هیچگونه اعتراضی نسبت به تولید این فیلم ندارد. خاطرنشان می‌گردد که بعضی از اعتراضات مشخص که در نامه‌های پیشین در ارتباط با نسخه‌های قبلی فیلم‌نامه مطرح شده بودند در آخرین نسخه فیلم‌نامه لحاظ شده‌اند، اما برخی نیز لحاظ نگردیده‌اند. اگرچه همه سکانس‌های فیلم به طور کامل خوشایند نیروی تفنگداران آمریکایی نیستند، اما مشخص است که در برخی موارد باید مدارا صورت گیرد. یکی از موارد عمده مورد اعتراض که هنوز رفع نشده است مربوطه به اظهارات «پدرو» در صفحه 93 فیلم‌نامه است.»

«برگر» در ادامه نوشت: «پیشنهاد می‌شود پاراگرافی که با جمله «به این خاطر است که پدرو از آمدنش متأسف است» آغاز می‌شود تعدیل گردد. این سخن «پدرو» نه تنها برای تگزاسی‌ها بلکه برای آمریکایی‌ها نیز آزار دهنده است. کمونیست‌ها نیز مطمئناً از این موضوع سوءاستفاده خواهند کرد.»

سه روز بعد در تاریخ 22 آوریل «باروخ» نامه‌ای به «جورج دورسی» نماینده «وارنر بروس» در واشینگتن نوشته و به وی گفت که صحنه بزرگ مربوط به «پدرو» باید حذف شود.

وی خطاب به «دورسی» نوشت: «نزاع و تنفر نژاد پرستانه میان «اسپیدی» و «پدرو» به نفع دولت نیست. سخنان «پدرو» در صحنه 175 در صفحه 93 به ویژه آزار دهنده است، زیرا کمونیست‌ها می‌توانند از آن در راستای تبلیغات ضد آمریکایی خود بهره گیرند.»

در نهایت نیروی تفنگداران دریایی به مقصود خود رسید و صحنه مذکور سانسور شد.

«یوریس» که قبلاً به عنوان تفنگدار دریایی در طول جنگ جهانی دوم در اقیانوسیه خدمت کرده بود تا آن زمان درباره نگرانی پنتاگون از صحنه‌های مربوط به «پدرو» چیزی نمی‌دانست.

وی در این باره مدت کوتاهی قبل از مرگش در تاریخ 21 ژوئیه 2003 طی مصاحبه‌ای اظهار داشت: «من بعد از نوشتن دست‌نویس فیلم‌نامه کارم تمام شده بود. از اینکه بوروکرات‌ها با آن چه کردند چیزی نمی‌دانم. آنها در این باره نزد من نیامدند.»

«یوریس» که خود را یک «لیبرال نیویورکی» می‌دانست گفته بود که برخلاف پنتاگون فکر نمی‌کند صحنه‌های مربوط به «پدرو» ممکن بود در راستای تبلیغات ضد آمریکایی استفاده شوند.

وی در این رابطه گفت: «روشن است که تفکر سیاسی من اینگونه نیست، هیچوقت اینگونه نبوده و هیچگاه نیز اینگونه نخواهد بود.»

اما «یوریس» قبل از آغاز فیلم‌برداری به واشینگتن بازگشت تا به نیروی تفنگداران آمریکایی اطمینان دهد هیچ صحنه‌ای که به ضرر این نیرو باشد در فیلم گنجانیده نخواهد شد.

وی گفت: «بعد از اینکه فیلم‌نامه را نوشتم به واشینگتن فرستاده شدم و وظیفه من این بود که همکاری نیروی تفنگداران دریایی را جلب کنم.»

او در واشنگتن با سروان «ارنی فرانکل» مأمور دفتر تولید فیلم نیروی تفنگداران دریایی دیدار کرد و به وی اطمینان داد که فیلم مذکور حامی تفنگداران دریایی خواهد بود.

«یوریس» در این باره گفت: «من و ارنی این موضوع را به خوبی حل و فصل کردیم. نیروی تفنگداران دریایی تنها می‌خواست وجهه‌اش حفظ شود. البته من قصد ندارم چیزی بنویسم که برای نیروی تفنگداران دریایی آزار دهنده باشد.»

نیروی تفنگداران دریایی در راستای حفظ وجهه خویش سرهنگ «جیم کرو» را مسئول نظارت بر تولید فیلم کرد.

«یوریس» در این ارتباط گفت: «سرهنگ کرو از قهرمانان نیروی تفنگداران دریایی و مشاور فنی فیلم بود. از لحاظ سیاسی اگر می‌خواستند بخشی از فیلم را تغییر دهند به کری رجوع می‌کردند نه به من. من اختیاری نداشتم.»

علی‌رغم آنچه بعداً بر سر فیلمنامه آمد اما «یوریس» روایتی قوی و پراحساس از مبارزه یک مرد با تعصب و خشک اندیشی به نگارش در آورده بود. با این حال، این روایت هیچگاه در نسخه نهایی فیلم گنجانیده نشد.

«میلان» در این باره می‌گوید: «لئون یوریس جلوتر از زمانه خود بود. من در فیلم‌های دیگر همچون «هیولا» که به مساله تبعیض می‌پرداختند نیز بازی کرده‌ام، اما تا آنجا که به نقش‌های من مربوط می‌شود فیلم‌نامه یوریس قوی‌ترین فیلم‌نامه در این زمینه بود. این فیلم‌نامه دارای یک آهنگ شاعرانه بود. واژگانی همچون واژگان موجود در این فیلم‌نامه بازیگر را برمی‌انگیزند.»

نکته طنزآمیز اینکه پس از حذف نقش «پدرو» تنها یک شخصیت لاتین تبار دیگر به نام «اسپانیش جو» در فیلم باقی می‌ماند که سرباز نیروی تفنگداران دریایی است و در سرتاسر فیلم به عنوان یک ولگرد دروغگو، دزد، و خشن به تصویر کشیده می‌شود.» در نتیجه، فیلم «هیاهوی نبرد» به جای اینکه برای لاتین تبارها یک گام رو به جلو باشد یک پسرفت تحقیرآمیز دیگر برای آنها محسوب می‌شد

«میلان» اندهگینانه می‌گوید حذف نقش «پدرو» از فیلم خیلی چیزها را تغییر داده است: «برای من که یک بازیگر جوان بودم این نقش می‌توانست یک پیشرفت شغلی یزرگ به ارمغان بیاورد. من واقعاً آن صحنه را دوست داشتم، زیرا حرف‌هایی زیادی برای آرمان لاتین تبارها داشت.

بنابر گفته ارتش هیچگونه تبعیض نژادی در ارتش وجود ندارد. اما این صحنه نشان داد که چنین تبعیضی وجود دارد. من یک آمریکایی وفادار هستم، اما می‌دانم که آنچه بر سر «پدرو» آمد در آن زمان وجود داشت و فکر می‌کنم نباید سر تسلیم فرود آورده و آنچه را ظاهراً از دید ارتش توهین آمیز است سانسور کنیم.»

دیالوگ «پدرو» در نسخه اصلی فیلم‌نامه «هیاهوی نبرد» نوشته «یوریس» که در حاشیه آن کلمه «وحشتناک» توسط وزارت دفاع درج گردیده بود.

آیا یهودی‌های صهیونیست، صاحب هالیوود و رسانه‌های آمریکایی هستند؟ آیا آن‌ها از رسانه جهت تأثیرگذاشتن روی افکار عمومی آمریکایی‌ها و تزریق سوگیری و پروپاگاندا به نفع صهیونیست‌ها استفاده می‌کنند؟ آیا تا به حال شخصیت‌های شرور ساخته دست صهیونیست‌ها را دیده‌اید؟ مثلاً این‌که در فلان فیلم، قهرمان داستان شخصی به نام "داوود" است؟ هالیوود به چه صورت به نفع صهیونیسم، پروپاگاندا می‌کند و در عین حال با چه تکنیک‌های پیچیده و پیشرفته‌ای، دشمنان صهیونیست‌ها را تخریب می‌کند؟ چه‌طور شد که یهودی‌های صهیونیست از چند کمپانی خرده‌پا نظیر "نیکلودیان" در اوایل تاریخ هالیوود شروع کرده و به انحصار کامل هالیوود دست پیدا کردند؟ آیا این انحصار کامل، شامل امکانات تولید، انتشار و عرضه محصولات هالیوودی می‌شود؟

یهودی‌های اشکنازی که در عصر ظهور هالیوود از آلمان به آمریکا مهاجرت کرده بودند، سیستم "استودیویی" را خلق کردند و به هالیوود "لهجه یهودی" دادند. بر اساس تحقیق انجام‌شده در سال 1936، از بین 85 شخصیت حاضر در تولید فیلم‌ها، 53 نفر آن‌ها یهودی بودند. روشن است که یهودی‌ها، هم به لحاظ پرستیژ و هم تعداد، دارای برتری بوده و اکنون نیز هستند. این که در حال حاضر، رؤسای همه استودیوهای فیلم‌سازی یهودی هستند، با 60 سال پیش هیچ تفاوتی نمی‌کند و شرایط، دست‌نخورده باقی مانده است. حدود دو-سوم از تهیه‌کنندگان شبکه‌های اصلی تلویزیونی و فیلم‌سازی آمریکا، یهودی هستند.

سلطه یهودی‌ها بر صنعت سرگرمی، موضوعی است که در رسانه‌های مطرح جهان کم‌تر مورد توجه قرار گرفته است. این رسانه‌ها نیز زیر سلطه یهودی‌ها هستند. در دهه هشتاد میلادی،‌ افراد مجبور بودند برای ورود به عالم سینما و تلویزیون، به همجنس‌گرا یا دوجنسه بودن تمارض کنند. یک باور قدیمی در لس‌آنجلس نهادینه شده است: "برای رسیدن به موفقیت باید یهودی شوید و حمایت کامل از اسرائیل داشته باشید."

یهودی‌های هالیوود مانند اکثر یهودی‌های فعال در حوزه رسانه و دانشگاه، غالباً "یهودی‌های سکولار" هستند که نه در یهودیت ریشه دارند و نه در فرهنگ مسیحیت. حضور این تعداد یهودی در یکی از صنایع پردرآمد و مهم آمریکا، به اسرائیلی‌های حاضر در هالیوود قدرت سیاسی بسیار زیادی می‌دهد.

از زمان اشغال فلسطین در سال 1948، روابط میان آمریکایی‌های عالی‌رتبه در هالیوود و اسرائیل، رشد فزاینده‌ای داشته است. تولیدات اولیه هالیوود نظیر فیلم‌های "خروج" و "خانه خیابان گاریبالدی" در واقع کمپین اسرائیل برای شدت بخشیدن به جرایمش علیه ملت فلسطین است.

در سال‌‌های اخیر، تغییر دید یهودی‌ها، در لحن فیلم‌ها نیز نمود پیدا کرده است. در این فیلم‌ها، اسرائیل موجودیتی قوی و پیشرفته است که هر کس به حریمش تجاوز می‌کند، قلع‌وقمع می‌شود. خط داستانی این فیلم‌ها اساساً یکی است: به اسرائیل حمله می‌شود و اسرائیل مجبور می‌شود که عکس‌العمل نشان دهد.

مشهورترین کمپانی‌های هالیوودی، همه رؤسای صهیونیست دارند

فیلم "جنگ جهانی زد" نمونه خوبی است از این‌که چگونه هالیوود صهیونیستی، رؤیای سران جنایت‌کار اسرائیل را روایت می‌کند. صحنه آغازین فیلم، فروپاشی همزمان شهرهای سراسر جهان را در پی هجوم زامبی‌ها نشان می‌دهد. "لین" که تازه از سازمان ملل بازنشسته شده است،‌ متوجه می‌شود که تنها کره شمالی و اسرائیل از این هجوم در امان مانده‌اند. کره شمالی با کشیدن تمامی دندان‌های شهروندانش و اسرائیل با ساختن دیواری عظیم به دور خودش موفق به کنترل زامبی‌ها شده‌اند. کشیده شدن دیواری به دور بیت‌المقدس، برای شما آشنا نیست؟

"برد پیت" یکی از سرشناس‌ترین هنرپیشه‌های هالیوود که شخصیت اصلی فیلم است، در صحنه‌ای از فیلم، وقتی در اسرائیل است متوجه می‌شود که "دیوارسازی" در خون اسرائیلی‌هاست. کارگردان با نشان دادن این صحنه‌ها می‌خواهد دیوار تبعیض‌آمیز اسرائیل را توجیه کند که در عالم واقع، میلیون‌ها فلسطینی را ظالمانه زندانی کرده است.

در فیلم می‌بینیم که سازمان ملل و اسرائیل تنها نهادهای فعالی هستند که شاخه نظامی‌شان تحت‌الشعاع زامبی‌ها قرار نگرفته است. ‌نقش آمریکا در یک جمله رد می‌شود: "رئیس‌جمهور مرده است." تجهیزات و سلاح‌های ارتشی که مقابل زامبی‌های می‌ایستد، به ظاهر آمریکایی است، با این حال به جز "نیروهای دفاعی اسرائیل" همه اونیفرم‌های آبی سازمان ملل را بر تن دارند.

فیلم‌سازان و فیلم‌نامه‌نویسان این فیلم، فلسطین اشغالی یا آن‌چه را خود "کشور یهودی اسرائیل" می‌خوانند، منطقه‌ای به تصویر کشیده‌اند که "فلسطینی‌های زامبی" را از بین می‌برد. زامبی‌ها تهدیدی همیشه‌حاضر برای یهودی‌های "صلح‌طلب" نشان داده می‌شوند. رئیس موساد توضیح می‌دهد که ارتش همواره باید در آماده‌باش کامل باشد، چراکه هر آن ممکن است حمله‌ای به مردم یهودی صورت بگیرد، و این‌گونه موضع خشن ارتش اسرائیل را توجیه می‌کند.

در یکی از سکانس‌های فیلم، یکی از فرماندهان اسرائیلی به "برد پیت" می‌گوید: "در دهه 30 میلادی، یهودی‌ها باورشان نمی‌شد که به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده می‌شوند. سال 1972 باورمان نمی‌شد در بازی‌های المپیک جمع بزرگی از ما را قتل‌عام کنند. ماه قبل از اکتبر 1973، تحرک ارتش‌های عرب را دیدیم. با این حال، به اتفاق به این نتیجه رسیدیم که آن‌ها تهدیدی برای ما نیستند. جالب این‌جاست که یک ماه بعد، اعراب نزدیک بود همه ما را در دریا بیندازند. همین شد که تصمیم گرفتیم "تغییری" صورت دهیم. به این تغییر، "مرد دهم" گفتیم. یعنی حتی اگر 9 نفر از ما روی موضوعی به یک نتیجه واحد برسند، وظیفه نفر دهم این است که مخالفت کند. حالا هر چه‌قدر می‌خواهد موضوع بدیهی باشد، این فرد دهم ‌باید پافشاری به خرج دهد و اصل موضوع را به باد انتقاد بگیرد."

"برد پیت" بازیگر سرشناس هالیوود، در فیلم صهیونیستی "جنگ‌جهانی زد"

بیننده با دیدن فیلم، متوجه پروپاگاندا‌ی گسترده در سرتاسر آن می‌شود. در ابتدای بخشی که لوکیشن به بیت‌المقدس می‌رود، کارگردان عنوان "اورشلیم-اسرائیل" را برای معرفی آن آورده است. اسرائیل بیت‌المقدس را پایتخت خود می‌داند،‌ اما در واقع هیچ‌کدام از دولت‌های جهان چنین ادعایی را به رسمیت نشناخته‌اند. حتی آمریکا که رفیق همیشگی اسرائیل است، چنین لقبی را برای بیت‌المقدس به رسمیت نمی‌شناسد.

در پایان فیلم به این نکته برمی‌خوریم که جهان از اسرائیل دفاع نمی‌کند و این رژیم توسط زامبی‌ها بلعیده می‌شود. چرا این اتفاق می‌افتد؟ فیلم می‌گوید این اتفاق به خاطر "نوع‌دوستی" اسرائیلی‌ها به وقوع می‌پیوندد. همین نوع‌دوستی و عام‌گرایی فرهنگی اسرائیل در نهایت کار دستش می‌دهد و موجب می‌شود زامبی‌ها بر همه چیز مسلط شوند.

"جنگ جهانی زد" این پیام روشن را در حمایت از اسرائیل دربرداشت که نوع‌دوستی و عام‌گرایی فرهنگی، نقاط ضعفی هستند که دست آخر جهان را از بین خواهند برد. روزنامه "تایمز اسرائیل" این فیلم را بهترین پروپاگاندای سینمایی بعد از فیلم "خروج"، اثر "اوتو پریمینجر" برای اسرائیل دانست.

"دانا گولدبرگ" و "گریم کینگ" مجریان طرح "جنگ جهانی زد" هستند و فیلم‌نامه، اقتباسی از رمان "مکس بروکس" است که در آن اسرائیل تنها "کشوری" معرفی می‌شود که این ذکاوت را دارد تا از حمله زامبی‌ها جلوگیری کند. گولدبرگ، کینگ و بروکس همگی به صهیونیست بودن خود اذعان دارند.

"حرام‌زاده‌های لعنتی" عنوان فیلم هالیوودی دیگری است که در حمایت از اسرائیل ساخته شده است و اتفاقاً یکی از شخصیت‌های اصلی این فیلم را هم "برد پیت" بازی می‌کند. به واسطه داستان خیالی این فیلم، تاریخ یهودیان و تاریخ کنونی اسرائیل با هم یکپارچه شده‌اند و ارتباط تنگاتنگی با هم پیدا می‌کنند. در این فیلم، یک واحد ویژه از آمریکایی‌های یهودی موسوم به "حرام‌زاده‌های لعنتی" فقط به خاطر این که به هیتلر بیاموزند معنای "انتقام یهودی" چیست، وارد جبهه‌ها می‌شوند. آن‌ها در کمین گشت‌های آلمان نازی می‌نشینند و بعد از به اسارت گرفتن آن‌ها، به فجیع‌ترین وضع ممکن نازی‌ها را از پای درمی‌آورند.

صحنه کندن پوست سر یک سرباز نازی توسط یهودی‌ها در فیلم "حرام‌زاده‌های لعنتی"

با این کارشان سبعیت کامل را به نمایش می‌گذارند. از هیچ کاری ابا ندارند: پوست سر یک آلمانی مرده را در می‌آورند، یا با چوب بیس‌بال جمجمه یک سرباز را خرد می‌کنند. عادت "حرام‌زاده‌ها" این بود که همیشه یک آلمانی را زنده می‌گذاشتند تا شاهد سبعیت بی‌قیدوشرط‌شان باشد. این‌گونه می‌شد که آلمانی زنده‌مانده، خبر این انتقام‌جویی یهودی‌ها را به جاهای دیگر می‌رساند.

با روی پرده رفتن این فیلم، "سارا سیلورمن"، بازیگر و نویسنده، در توییتر خود نوشت: "این فیلم مرا تا ابد به خنده وامی‌دارد. "کوئنتین تارانتینو" کارگردان این فیلم، آدم دست‌به‌خیری است و همه یهودی‌ها باید یک نامه تشکرآمیز به او بنویسند."

این سؤال به ذهن می‌آید که چه‌طور می‌شود یک تهیه‌کننده یهودی که به اسرائیل و صهیونیسم وابسته است، پشت چنین فیلمی قرار دارد که یهودی‌ها را این‌قدر وحشتناک و هراس‌آور نشان می‌دهد؟ پاسخ، بسیار ساده است. صهیونیست‌ها عاشق این هستند که انتقام‌گیر و بی‌رحم نشان داده شوند. از هیچ‌کس پوشیده نیست که توهم "کیفر و مجازات" در روح و روان صهیونیست‌ها و خط‌مشی‌های اسرائیل ریشه دوانده است. اسرائیل می‌خواهد این تفکر را ترویج دهد که دیگر، یهودی‌ها به عنوان گوسفند به قربانگاه برده نمی‌شوند.

در عمل، این بدین معناست که یهودی‌ها از خودشان دفاع می‌کنند و این کار را با نهایت قدرت انجام می‌دهند. "انتقام‌جویی" یک مفهوم کلیدی در فهم رفتار اسرائیلی‌هاست. به‌رغم نمایش تصویر ترسناک و وحشت‌آفرینی از یهودی‌های انتقام‌جو در "حرام‌زاده‌های لعنتی"، صهیونیست‌ها از قرار معلوم از این فیلم حمایت کرده و حتی شدیداً به آن علاقه‌مند شدند. با این تفاسیر، می‌توان گفت که فیلم "حرام‌زاده‌های لعنتی" برای اسرائیلی‌ها، نمایش‌دهنده تحقق یک رؤیا روی پرده سینما بود.

هالیوود در مورد مبحث "صهیونیسم" تنها یک دستور کار دارد و آن این است که همواره اسرائیل را مقدس نشان دهد و گروه‌های دیگر را براساس نژاد، باور، مذهب، عقاید سیاسی و حتی قومیت مورد تبعیض قرار داده و بد جلوه ‌دهد.

قتل‌عام آلمانی‌های حاضر در یک سینما در فیلم "حرام‌زاده‌های لعنتی"

"تو حریف زوهان نمی‌شوی" یک کمدی آمریکایی به کارگردانی "دنیس داگن" و تهیه‌کنندگی "آدام سندلر" در سال 2008 است. آدام سندلر نقش اصلی فیلم را نیز بازی می‌کند. سندلر و داگن، هر دو یهودی هستند و این بر هیچ‌کس پوشیده نیست. داستان فیلم حول اتفاقاتی می‌گردد که برای "زوهان دویر" می‌افتد. زوهان یک کماندوی متعلق به ارتش به اصطلاح "ضدتروریست" اسرائیل است. وی ترتیبی می‌دهد تا بقیه خیال کنند مرده است. می‌خواهد از این فرصت استفاده کند و با فرار از شغل کنونی‌اش به آرزوی همیشگی خود، یعنی "آرایش‌گر شدن" در شهر نیویورک برسد. این سرباز سابق ارتش، یک اسرائیلی "مافوق‌بشر" اما دل‌رحم است. دشمن خونی‌اش یک تروریست فلسطینی به نام "فانتوم" است که "جان توتورو" نقش آن را بازی می‌کند. فانتوم وقتی می‌فهمد زوهان هنوز زنده است، رد او را تا نیویورک می‌گیرد.

این فیلم نمونه بارز شیطانی جلوه دادن فلسطینی‌ها در فیلم‌های هالیوودی است. در این فیلم، مبارزی فلسطینی به صورت یک افراط‌گرای دینی، تروریست ذاتی، عقب‌مانده و عصبی به نمایش در‌می‌آید. فیلم این تصور را رواج می‌دهد که همه عرب‌ها به خصوص فلسطینی‌ها نه تنها تهدیدی برای "حیات" اسرائیلی‌ها هستند، بلکه "تمدن غربی" را نیز تهدید می‌کنند.

فیلم "مونیخ" محصول سال 2005 "استیون اسپیلبرگ" یکی از مشهورترین کارگردانان هالیوودی، نیز همین مسیر را دنبال می‌کند: تقدیر از ماشین جنگی اسرائیل، جلوه انسانی دادن به اعمال اسرائیلی‌های قاتل و غیرانسان معرفی کردن شهروندان عادی فلسطین. این فیلم که براساس فیلمی در شبکه "اچ‌بی‌او" با عنوان "شمشیر گیدئون" ساخته شده است، عملیات "خشم خدا" را به تصویر می‌کشد. عملیات خشم خدا در واقع عملیات سری موساد جهت ردیابی و ترور اعضای گروهی موسوم به "سازمان سپتامبر سیاه" بود که تا آن زمان شناخته‌شده نبود. این فیلم، سازمان سپتامبر سیاه را مسئول ربودن و قتل 11 ورزش‌کار اسرائیلی در المپیک تابستانی 1972 معرفی می‌کند.

در فیلم مونیخ، جوخه مرگ اسرائیل به شدت درباره حفظ جان انسان‌های بی‌گناه حساس است، که البته همگی شاهد حساسیت "واقعی" اسرائیل روی جان انسان‌های بی‌گناه بوده‌ایم! باز هم در این فیلم، ترور ازپیش‌برنامه‌ریزی‌شده، یک تاکتیک دردناک، اما لازم برای اسرائیل تصویر می‌شود. دست آخر می‌بینیم که اسرائیلی‌ها، انسان‌های باوجدان و نوع‌دوستی نشان داده می‌شوند، در حالی که فلسطینی‌ها همواره و در هر صورت قاتلین شرور و بدکاری هستند.

تصویری از "فانتوم" تروریست فلسطینی در فیلم "تو حریف زوهان نمی‌شوی"

"مونیخ" جنبه‌های اخلاقی ترفندهای تروریستی را به چالش می‌کشد. در این فیلم، "هدف، وسیله را توجیه می‌کند" و "سربازان اسرائیلی از کشتن شعرا، نویسندگان و سیاست‌مداران فلسطینی در سراسر اروپا و لبنان، عذاب وجدان می‌گیرند." دلهره و اضطرابی که "رابرت" و دیگر اعضای تیم کشتار اسرائیل از خود نشان می‌دهند، در نظر یک بیننده فهیم، عجیب به نظر خواهد رسید، به این دلیل که مصاحبه‌های مستند با عوامل موساد نشان می‌دهد که آن‌ها از لحاظ ایدئولوژیک به شدت و بدون هیچ عذاب وجدانی، مصمم به کشتن فلسطینی‌های دشمن هستند. حس "تردید" و "وجدانی" که اسپیلبرگ می‌خواهد در اسرائیلی‌ها نشان دهد، به‌هیچ‌وجه در واقعیت وجود ندارد.

فیلم اسپیلبرگ، فلسطینی‌های ساکن شهر بندری "یافا" را تنها باقلواپزهایی ماهر نشان می‌دهد. واقعیت این است که فلسطینی‌های این شهر در سال 1948 از سوی نیروهای اسرائیلی به دریا ریخته شدند. در این حادثه، بسیاری غرق شدند و عده معدودی با قایق به لبنان گریختند و هیچ‌گاه اجازه بازگشت به کشورشان نیافتند.

اسپیلبرگ برای این‌که مطمئن شود روایت این فیلم، کاملاً اسرائیلی خواهد بود، دو لابی‌گر برجسته را استخدام کرد: یکی "دنیس راس" معاون سابق وزیر خارجه آمریکا و دیگری "ایال ارد" یکی از شخصیت‌های قدرتمند و کارکشته در زمینه روابط عمومی در تل‌آویو که در زمان آریل شارون، از استراتژی‌پردازان حرفه‌ای و نزدیک به او بود.

از این دست فیلم‌ها، بی‌شمار در تاریخ هالیوود ساخته شده و می‌شود. صنعت سینمای آمریکا هیچ‌گاه چهره منفی اسرائیل را به مخاطبانش نشان نخواهد داد. البته اغلب مخاطبان هم تا آخر عمر به این واقعیت پی نمی‌برند. هر کس بخواهد خلاف این تبلیغات حرفی بزند، بلافاصله متهم می‌شود که به یک قومیت خاص وفادار و بنابراین "ضدیهودی" است. هرگونه وفاداری، اگر جز به صهیونیست‌ها باشد، یک "گناه مدرن" محسوب می‌گردد که عملاً به اندازه "گناه اول" (اشاره به ماجرای حضرت آدم) برای بشریت "ویران‌گر" است.

<sub>1. ر.ک: ناس، جان باير، تاريخ جامع اديان، صص 176-187، فعالي، محمدتقي، آفتاب و سايه ها، صص 43-51 و جعفري، ابوالقاسم، منجي موعود در آيين بودا، صص 13-24.
2. Siddhartha Gautama
3. Meditation ( Jh?na )
4. Sams?ra
5. Enlightenment ( Bodhi )
6. Nibb?na
7. Buddha
8. Loving Annabelle
9. Little Buddha
10. Kundun
11. Seven Years in Tibet
12. Spring, Summer, Fall, Winter.. and Spring
13. 2012
14. Too many theories, too much overinterpretation?, Interview the Wachowski Brothers, Matrix Explained site.
15. The Razor"s Edge
16. The Shaolin Temple
17. ر.ک: فعالي، محمدتقي، آفتاب و سايه ها، صص 51-57.
18. ر.ک: فعالي، محمدتقي، آفتاب و سايه ها، صص 198-200.</sub>

«هالی بری»، بازیگر سیاهپوست هالیوود درباره مشکلات بازیگران زن بالای 40 سال در  سینمای هالیوود گفت: بله این مسئله به شدت وجود دارد ولی آنچه مسلم است که اگر من اکنون به خاطر سنم برای یافتن نقش مناسب مشکل دارم زمانی‌ که بازیگر جوانی نیز بودم همین مشکل را داشتم.من همیشه برای اینکه یک رنگین پوست هستم در هالیوود با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده‌ام.

وی عنوان کرد:از اینکه می‌بینم تنها بازیگر زن سیاهپوستی هستم که برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شده‌ام، خیلی غمگین و ناامیدم.

این بازیگر 49 ساله افزود: زمانی‌که می‌بینم چه تعداد بازیگران سیاهپوست با استعدادی در هالیوود هستند که کارهایشان ستودنی است، غمگین‌تر می‌شوم. دوست دارم که آنها شناخته شوند.

«هالی بری» تنها زن سیاهپوست تاریخ هشتاد و هفت‌ساله مراسم اسکار است که موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شده است.

او که در سال 2001 برای فیلم «میهمانی هیولا» برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد، یکی از هزاران نفری است که در  هالیوود مشغول به کار است و به شدت به تبعیض‌ها و تفکرات نژادپرستانه‌ای که در این صنعت سینمایی وجود دارد، معترض است.